Stemwijzers, snotneuzen en strijkmanden

De weken die wervelen als een verhaal zonder kop en zonder staart. Ik probeer te schrijven, maar doe de was, veeg snotneuzen, vul trommels en zit in het theater. Tussendoor probeer ik te bedenken aan wie ik mijn kostbare stem ga geven. Maar tijdens de debatten val ik in slaap op de bank of lees achterstallige kranten. De soundbites vliegen me om de oren en Jesse kan me niet wakker houden. In mijn hoofd talloze lijstjes, van een abonnement op de Correspondent tot mijn neus weer eens bij yoga. Maar het regent. En er wil een kleine man op schoot. Hij zwemt met kikkervoeten voor zijn diploma A. Het vult de zaterdag met geluk. Maar mijn papier blijft leeg. Ik lees me suf en verdiep me in het onderwerp waarover ik wil schrijven. Het ligt me nauw aan het hart, maar wat ik lees, werkt vervreemdend. Ik heb meer tijd nodig en vul nog maar eens een trommel met was. Ik geniet van het woord trommel en vraag kleine man het uit te spreken met zijn rollende rrrr. Tranen op het werk. Onverwachter dan de regen. Over alweer. Weekend als remedie. Vroege vogels op zondagochtend door wekker van oudste. Terwijl zij verder droomt, wrijven wij beduusd in onze ogen. Wakker. We zijn alleen op de wereld in een huis dat slaapt. Onverwacht geluk. Krant, koffie en elkaar. De sneeuwbol staat even stil. Er is vrede op aarde. Zonder een stem te hebben uitgebracht.