Warm hart

Kleine man en ik fietsen naar school. Hij wil het liever niet want fietsen is maar spannend als het buiten de wijk is. Aan het ontbijt wil hij al alles weten. Over wie er voorrang heeft op het zebrapad bij school en welke bocht hij moet nemen bij dat viaduct. Ook fietst hij eigenlijk liever met papa omdat die hem zo goed kan begeleiden.

Ik vertel hem dat ik mijn best zal doen en smelt van zijn serieuze blik. Eenmaal op de fietst, kletst hij honderduit. Over hoe hij het liefste opstapt, met zijn ene pedaal naar boven. Wie er van ons over welke drempel mag en dat we op de Dijk zeker gaan stoppen bij het oversteken. Met praten bezweert hij zijn angst en gaandeweg wint hij zelfvertrouwen. Zeker als ik hem vertel dat hij de baas over zijn fiets is. Hij schatert en bedenkt dat het maar goed is dat we niet op een paard zitten. Die kunnen zomaar in draf. Zijn fiets niet en remmend gaat hij de heuvel af.

Mijn lieve kleine held. Vaak even over een denkbeeldige drempel voor hij zich een superheld voelt. Dat heeft hij vast van zijn moeder. Ik kan ook nog steeds iets schijnbaar eenvoudigs spannend vinden. Het honderduit kletsen gebeurt dan in mijn hoofd. Niet meer hardop. Ik ben immers al groot. In gedachten bedenk en versla ik beren.

"Ben jij wel eens warm om je hart, mama?"

Als ik vraag wat hij precies bedoelt, legt kleine man uit dat hij zo dicht bij de stoep fietsen een beetje eng vindt. Bang om met zijn wiel de stoep te raken. "Dan voelt het warm om mijn hart, mama." Mooi gezegd van mijn zesjarige en ik knik dat ik ook wel eens warm om mijn hart voel. "Dan maakt hij een sprongetje. Soms van angst. En soms van vreugde." Als er zomaar weer een drempel overwonnen is. Groot of klein. Mooi toch.