Het wapen van Amsterdam

Ik zag hem in Zomergasten, mijn burgemeester. Hij was zoals de verhalen al deden vermoeden: integer, slim, sterk en lief. Zijn bescheidenheid was opvallend. Met een talent om hoofd van bijzaken te onderscheiden. Verantwoordelijk. Dat bleek uit de manier waarop hij zich ontfermde over presentatrice Janine en zij  op haar beurt over hem. Daarmee ontspon een onvergetelijk gesprek en een onvergetelijk avond.

Hij noemde zijn stad lief, Amsterdammers lief. En maakte zich boos over de politiek waar het elkaar vliegen afvangen de overhand had gekregen in plaats van samen naar oplossingen te zoeken. Raak! Deze man met zijn scherpe geest en grote hart had het begrepen. Niet verdelen, maar verbinden. De mensen zien die willen. Want samen zijn die zoveel sterker dan die minderheid die niet wil maar zoveel aandacht krijgt. Aandacht die de samenleving verdeelt. Bang maakt. Stokpaardjes van politici om een punt mee te maken in plaats van er een achter te zetten.

De avond was mooi maar ook verdrietig omdat de wereld mensen nodig heeft als Eberhard van der Laan. Om te blijven denken in oplossingen. Schouders eronder te zetten. Aardig tegen elkaar te zijn. Er voor elkaar te zijn wanneer dat nodig is. En de wereld te laten zien dat dat ook gebeurt. Als  tegenwicht voor al het lawaai.

Eberhard van der Laan liet het zien. Tijdens die zomeravond, tijdens zijn ambtstermijn, hoogstwaarschijnlijk daarvoor en hopelijk nog een poosje. Dat je een verschil kan maken. Als burgemeester, als mens. Als stad. Toen Amsterdam hoorde dat hij ziek was, kreeg hij eindeloos veel brieven, persoonlijke berichten en zelfs beloften van Amsterdammers. Lieve Amsterdammers, die zich aangesproken hadden gevoeld en gezien. Door een man met een scherpe geest en een groot hart.

Liefde ontwapent. Niet erg stoer misschien. Maar dat hoeft dan ook niet. Lief zijn voor elkaar. Het wapen van Amsterdam.

Met een beetje sterrenstof

We zitten aan de ontbijttafel en kleine man denkt hardop: "Als iemand - die eerst nog niet mijn vriend was - mijn vriend is geworden, wordt hij mooier". Terwijl ik er even stil van ben, knik ik. Zo werkt het. Vriendschap en liefde zijn dankbare ontdekkingstochten waarin je steeds meer moois ontdekt. De glinstering in iemands ogen als hij probeert niet te lachen. De ontelbare sproeten of moedervlekken op onverwachte plekjes. Ontroerend mooie tenen. Van onopvallend naar wonderschoon. Omdat je er met aandacht en liefde naar kijkt. Zo ontdek je dat achter die stille persoon een ontzettend scherpe geest schuilgaat. Of achter de praatjesmaker een hart van goud. En dat die hooghartige blik slechts een manier was om onzekerheid te bedekken.

Beauty is in the eye of the beholder. Of is het andersom? De schoonheid was er altijd al, klaar om ontdekt te worden. Voor wie het wil zien. En soms ontdek je zelf pas hoe mooi je bent door de ogen van een ander. Dat is de sterrenstof van vriendschap en liefde. Ik neem kleine man op schoot en vertel hoe mooi ik hem vond vanaf de eerste dag dat hij in mijn armen lag en dat ik elke dag weer iets moois aan hem ontdek. Zoals vandaag.

Aandacht maakt alles mooier? Ja, aandacht maakt alles mooier. Met een beetje sterrenstof.