Opgesodemieterd, we gaan op wereldreis!

Hij ligt in ons grote bed te slapen en ik kijk naar hem. Zijn armpjes in de lucht, want zo slaapt hij het allerliefst. Als baby al. Mij stelt het gerust omdat het daarmee lijkt alsof hij zich veilig voelt in de wereld. Ondanks de bange poeperd die hij kan zijn. In de ban van Michael Jackson, maar het clipje Thriller kijkt hij liever niet. Bij het naar bed brengen kan het idee hem alleen al de kriebels geven: "Stel je voor mam, dat we in het donker naar Thriller zouden kijken." Zo laveert hij tussen stoer en eng en eenmaal de drempel genomen weer stoer: "Het was een makkie, mam!"

Ik moet regelmatig mijn lachen inhouden. Zo was hij samen met beste vriend T. een tijdje in de ban van zombies. T. had zijn vader gevraagd een hele enge van internet uit te printen om deze als poster op zijn kamer op te hangen. Overdag. Want stoer en echt niet eng en hartstikke nep. Tot hij de volgende ochtend wakker werd en oog in oog stond met de engerd. Zijn vader vertelt lachend op het schoolplein (uit het zicht van onze zonen) dat hij spierwit en als een haas naar beneden was gehold. Met een hartslag die pas na een boterham met kaas weer wat tot rust kwam. Terwijl we de tranen van het lachen uit onze ogen vegen, zien we de mannen alweer tegen elkaar opbieden op het schoolplein.

Zeven jaar, zo groot al en nog zo klein tegelijk. Bij de tandarts lig je schijnbaar stoer in de stoel, maar als de tandarts het tandsteen-haakje je mond in brengt, gaat je hand al voorzichtig in de stop-hou-op-stand. Zo kan hij steeds een minuutje wat doen tot jouw hand hem iets anders vertelt. Eenmaal buiten viel het reuze mee en was eigenlijk alleen het piepen in je oor irritant. "Vond jij het eng, mama?" "Het viel mij ook reuze mee", antwoord ik, maar jij bent al weggescheurd op je fiets. Want, vertelde je op de heenweg, dat warme hart van het fietsen gaat ook steeds beter. "Dus daar mag je liever niet meer over schrijven mam." Stel je voor...

Jouw leven is een grote ontdekkingsreis. Van coole auto's spotten (maar ook kleine Fiat 500's voor je moeder), van rekenen (makkie!) tot staal (stom! want moeilijk) en veel te dikke boeken lezen (want dunne zijn voor baby's). Van tussen deurposten hangen voor een sixpack en spierballen tot piekeren over een vriendje die zijn voet tussen de spaken van een fiets kreeg. Van slapen is stom, omdat jij en je zus nu ieder een eigen kamer hebben en donker heus niet leuk is. Tot op je kousenvoeten achter je moeder sluipen en mij een hartverzwansing laten schrikken maar boos zijn als ik dat bij jou doe. Van piesemieten met het avondeten maar over een avontuurlijke nieuwsgierigheid beschikken als het over zoetigheid in gekleurde papiertjes gaat. Van onbewust nog mijn hand pakken als we naar school lopen tot weghollen in de klas als ik je gedag wil kussen. Van elke dag een nieuw woord dat als een konijn uit een hoge hoed lijkt te komen. Van oneindig veel LEGO bouwen en dingen voor je verlanglijstje zoeken op internet tot liedjes meezingen en dansen op je heel eigen manier. De HUR-LEE-DEE-DUP-dans, waar jij en vriendje T. een patent op hebben en die je op vakantie tot bink bombardeerde bij de andere kinderen. Hoewel ik de grote ook verdacht vaak op hun wangen zag bijten om hun lachen in te houden.

Uit mijn buik, in mijn hart, soms in mijn holletje (op de bank) kan ik met verbazing naar je kijken. Dingen die ik herken (taalnerd! en enorm kunnen bokken) tot heel eigen jij. Mijn dappere avonturier die het leven lachend en grommend tegemoet gaat. Of zoals je op vakantie luid verkondigde aan je nieuwe vakantievrienden: Opgesodemieterd! We gaan op wereldreis, buiten het hek!