Wereldreiziger op tangoschoenen

Er zijn nog zoveel wielen om uit te vinden. Ik lees de tekst en knik tegen het kaartje in het rek. Ik sta in mijn favoriete kaartenwinkeltje in de buurt waar ik vroeger woonde. Driehoog achter in de Willemsstraat. Als ik op mijn dakterras op mijn tenen ging staan, zag ik de Westertoren. Het winkeltje heeft inmiddels een andere eigenaar maar verder is er niets veranderd. Ontelbare kaartjes in ronddraaiende rekken. Klaar om gekocht en op de post te worden gedaan. Klaar om iemands hart een klein sprongetje te laten maken. Van geluk. Of misschien als boodschapper van iets dat je niet persoonlijk durft te zeggen.

Ik koop de kaart en reken af. Deze is voor iemand die me dierbaar is. En ook een beetje voor mezelf. Want de gedachte dat er nog zoveel wielen uit te vinden zijn, stemt me hoopvol. Ouder inmiddels dan het meisje dat op haar tenen de Westertoren begroette vanaf haar dakterras. De wereld aan mijn voeten heeft een vorm gekregen. Een man, kinderen, een huis en een tuin. Ik tel ze regelmatig. Waarschijnlijk meer achter de rug dan voor de boeg, maar zo voelt het niet. Als ik met mijn tenen wiebel zie ik nog steeds de contouren van een onontdekte wereld. En wielen om uit te vinden. Deze week nog. Gedoe op het werk, zorgen om de gezondheid van iemand die ik nog niet kan missen en balancerend tussen dromen en dagelijkse dingen. Is het leven maakbaar? Ik denk het niet. De kunst van het leven gaat niet over controle. Ik zie het meer als een Argentijnse Tango, niet altijd blij met degene die je ten dans vraagt, maar als je je ogen sluit en goed luistert naar de muziek gaan de passen soms vanzelf. Soms ook niet. Maar je mag opnieuw beginnen.

Ik heb te lang niet geschreven. Dromen bevolkten vooral mijn hoofd maar bereikten niet mijn tenen. Mijn boek verdween naar de achtergrond van heel veel anders. Tobbend over alles wat ik niet. Troostend dat het wel een beetje liever, voor mezelf. Juist voor jezelf. Ik vertelde het deze week nog aan twee bijzondere mensen die ook al zo streng wielen aan het uitvinden waren. De kunst van het leven. Kunst blijft het. Daar hoort verwondering maar ook bewondering bij.

Dus gewoon maar weer beginnen, bij deze. Zolang ik wielen probeer uit te vinden betekent het dat ik leef. Dansend, struikelend, hollend, buiten adem... hoopvol. Een wereldreiziger op tangoschoenen.

Gelukkig!

Au en wee!

Mag het nog even voordat de lente in al haar schoonheid losbarst: een mopperblog. Al was het alleen maar omdat het zo'n mooi woord is: mopperblog. Een paar keer hardop zeggen en je voelt je mopperbui en -blog al naar de achtergrond verdwijnen. Bijna dan. Want AU en WEE! Alsof mijn halve zin niet genoeg was, heb ik inmiddels een ontstoken heup en hand. Een conclusie die ik zelf heb getrokken want er heeft nog geen dokter naar gekeken. Wat lief dan weer onvoorstelbaar vindt en tot die tijd mag ik niet bij hem klagen. Er kan zelfs geen 'he, wat vervelend' vanaf. Als ik daar dan weer over mopper, trekt hij slechts één wenkbrauw omhoog. En die vertelt dat de ontstoken hand begon als ontstoken schouder in Portugal (vorig jaar zomer). Eenmaal terug dacht ik dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Zoveel maanden verder heeft lichaam nu bedacht dat ik misschien wel een afspraak bij de dokter maak als behalve mijn schouder nu ook mijn pols, hand en heup ontstoken voelen. Lichaam is soms slimmer dan hoofd. Hoofd doet graag aan struisvogelpolitiek. Misschien ook omdat vriendin A. in Parijs bedacht dat het misschien wel klachten zijn die te maken hebben met de overgang. Yaiks!

AU dus! Maar afspraak gemaakt want met mijn linkerarm kom ik amper nog in mijn jas (en shirt en beha) Denkbeeldige vinkje al gezet, dient het volgende probleem zich aan. Bril kwijt! Op zich een dagelijks probleem, maar eentje die zich meestal wel binnen enkele minuten oplost. Nu is het meer bril vermist. Na wandeling op zondag nog wel thuis gekomen maar eenmaal binnen niet meer gesignaleerd. Heeft u iets verdachts gezien, bel... WEE dus! Ik kan best zonder bril. Als ik ijdel in de kroeg wil zitten. Als ik lees. Of slaap. Ik kan de trap op en ook weer af. Maar autorijden gaat al een stukje lastiger. En ik moet bovenop de tv gaan zitten om de ondertiteling te kunnen lezen. En op het schoolplein herken ik de andere ouders alleen als ik de sociaal toegestane gespreks-afstand overschrijd. Ik heb het hele huis al overhoop gehaald. De kinderen een beloning beloofd als ze hem vinden. Zelfs lief heeft meegezocht. Maar geen bril.

Niet in de wasmand. Niet in mijn schaatsen. Niet in de ijskast. Niet tussen randjes of kussens op de bank. Niet in de bak met chips en snoep. Niet achter de boeken in de boekenkast (de plek waar kleine man zijn knuffel zich ooit een halfjaar verschanste) Niet in de sokkenla. Niet in de knijpermand. Niet in hoekjes noch gaten. Misschien in de prullenbak, maar die hebben we al geleegd.

Vanmorgen scheen gelukkig de zon, dus reed ik met mijn zonnebril-op-sterkte naar mijn werk. Op de terugweg begon het al licht te schemeren en reed ik op routine.

Echte wereldproblematiek is het niet. Maar het valt niet mee, de halve zin, de au en de wee bij elkaar opgeteld. Kom ik toch weer uit bij die winterslaap, wat meteen een oplossing is voor de vermissing van mijn bril. Twee weekjes maar. Ga ik daarna wel naar de dokter en de opticien.

Straks.

De dagen zijn vol. Met werk. Met huis. Met gezin. Mijn hoofd is vol. Met plannen. Met gedachten. Maar zo vol als het is, zo half voelt het allemaal. Met halve gedachten bij mijn werk. Met halve aandacht bij de kinderen. Half bij lief. Halve zin. Halve avonden want te moe om ze vol te maken. Halve afspraken want in mijn volle hoofd is geen plek voor hele.

Half. En dat bevalt me niet. Maar ik weet ook even niet hoe anders. Minder werken? Anders de dagen invullen? Routine doorbreken? Meer bewegen?

Een winterslaap lijkt me de beste oplossing. Eigenlijk net als ieder jaar. Als de winter net te lang duurt en mijn verlangen naar het voorjaar haar ongeduld begint te verliezen. Bijslapen tot het halve vat weer vol is en mijn hoofd weer leeg. Onder een dik dekbed. De boel de boel of het nou gaat vriezen of dooien. Niet veel binnen handbereik behalve een boek. Eentje van de half gelezen stapel die pruilend mijn nachtkastje bezet. Wakker maken mag alleen voor kusjes en koffie met veel melk erin. Ernaast kruipen mag. Mits ik je lief vind en je niets van me vraagt. Kriebel gewoon maar af en toe over mijn rug. Dan val ik heerlijk in slaap en droom over straks als mijn halve zin weer heel is. Als de schaatsen zijn opgeborgen en er katjes aan onze Magnolia hangen.

Straks. Ik hoop snel.