Las Vegas voor minderjarigen

Ik houd van mijn kinderen. Tot aan de maan en weer terug, zoals ik ooit elke avond aan ze vertelde voor het slapen gaan. Dat betekent niet dat ik van alles houd wat er bij kinderen komt kijken. Denk poepluiers (een herinnering inmiddels), slapeloze nachten (ingeruild voor te vroege ochtenden), het gekke uurtje (meestal vlak voordat het vriendje wordt opgehaald) en speelparadijzen (waarvan ik me werkelijk afvraag wie deze naam heeft bedacht). Een speeltuin vind ik prima, zet me op een bankje, stuur wat zonneschijn en ik vermaak me. Maar in een speelparadijs schijnt geen zon. Het is het Las Vegas voor minderjarigen waar het gebrek aan daglicht de tijd moet doen vergeten. Vergeet het. Het enige wat de tijd hier doet, is kruipen. Geïntimideerd door de holle echo van gegil en geschreeuw van teveel kinderen op te weinig vierkante meters. Als ouder heb ik het kunnen beperken, maar vermijden is me niet gelukt.

Het speelparadijs is inmiddels ingeruild voor het springparadijs, want kleine man wordt al groot. Samen met beste vriend T. luiden ze springend hun vakantie in. Nadat ik dus had gevraagd wat hij graag zou willen doen deze vakantie. Met zijn hoofd schuin en hardop dromend over de ultieme salto gaf ik toe en hier zit ik nu. Laptop op schoot, in de meest rustige hoek die het woord rustig niet verdient. Zondag blijkt een dag voor spring-partijtjes, dus veel blije kinderen in hun ondergoed en gelaten volwassenen. Er zijn natuurlijk ergere dingen, maar die kan ik nu even niet bedenken.

Ik houd van mijn kinderen. Tot aan de maan en weer terug. Maar in die baan terug naar aarde mogen we  het speelparadijs minstens weer een jaar overslaan.