Fluwelen stoeltje

Terwijl de stad zich opmaakt om te feesten, vieren wij onze liefde. Zeven jaar getrouwd maar al zoveel langer in elkaars hart. Met onze hoofden onder het dekbed, vertel je me dat je je leven niet zonder mij kunt voorstellen. Ik grinnik en zeg dat dat hopelijk niet hoeft. "Zeven jaar erbij dan maar", vraag ik. "Vooruit", geef je toe, terwijl je ons in je hoofd zeven jaar ouder rekent. "Stop", zeg ik, ik wil het niet weten, want de tijd gaat al te snel. Nu grinnik jij. "Als jij de nacht bent, ben ik de dag. Of andersom." Ik weet meteen wat je bedoelt en nog iets dieper onder het dekbed vullen we elkaar aan:

"Ik ben een dromer."

"Waar ik praktisch ben."

"Ik hang de slingers op."

"Waar ik je stoel vasthoud."

"Tijd is flexibel."

"Haha, echt niet."

"Elk nadeel heeft zijn voordeel."

"Maar elk voordeel heeft ook zijn nadeel."

"Ik geloof in de goedheid van mensen."

"Misschien moet ik minder het nieuws volgen."

"Jij bent de lastige", lach je. "Puh", weet ik even geen antwoord. "Jij bent de liefste", moet ik dan toegeven. "Eenmaal achter dat bakstenen muurtje", vul ik gauw aan. "Daar zit je heerlijk uit de wind", lach jij. Ik trek het dekbed weg om je bruine ogen te kunnen zien. Zoveel ouder dan die eerste keer dat ik je zag maar niets veranderd.  In mijn ogen.

Liefde maakt blind, zou jij zeggen. Ik zou het anders zeggen. Liefde maakt alles mooier. Jij maakt alles mooier. Van baksteen, maar als je eenmaal achter dat muurtje bent. En daar zit ik al een tijdje. Op een stevig stoeltje van fluweel. Ik blijf nog even zitten.

I LOVE YOU - STOP.

Ooit stond ik tot middernacht in de copyshop brieven te kopiëren die vriend M. mij gedurende zijn jaar in Berlijn had geschreven. Elke brief bestond uit minimaal 10 velletjes en soms wilde hij zoveel vertellen dat het er 20 werden. We schreven elkaar zeker elke maand, als niet vaker. Omdat hij ging trouwen - zijn liefde ontmoette hij in Berlijn - leek het me leuk als hij de briefwisseling van dat bijzondere jaar compleet had. Brieven waarin we elkaar openhartig verslag deden van ons leven. Anders dan als we elkaar in het echt zagen. Zijn schrijfsels heb ik bewaard, natuurlijk, tussen alle andere brieven die ik ooit kreeg. Van beste vriendin P. als ze drie lange zomerweken bij haar familie in voormalig Joegoslavië doorbracht, maar ook talloze kattebelletjes en hersenspinsels tussendoor.  Van lief, toen we nog beste vrienden waren en hij mijn eindeloze schrijfsels beantwoordde met korte maar vooral erg grappige A4-tjes. Van eerste liefde A., een liefdesbrief maar ook een goedmaak-brief. Van vakantieliefde C. een lange-afstand-liefdesverklaring in gebrekkig Engels. Hij deed het nog eens bondig over in een telegram:

I - STOP - LOVE -STOP - YOU.

C.

Met mijn moeder schrijf ik brieven sinds ik moeder ben geworden van kleine man. Hoewel ik dacht haar al door en door te kennen, hebben deze brieven haar een andere dimensie gegeven. Dierbaar. Toen ik klein was, schreef ze me al. Dan vond ik een brief in mijn tas als ik op schoolreis was of later op een verre reis. Mijn vader schreef dan ook altijd een of twee velletjes vol. Brieven, het woord alleen al vind ik mooi. Een belofte. Een envelop op de mat met je naam en adres handgeschreven. Geluk. Iemand heeft aan jou gedacht en tijd vrijgemaakt om je te schrijven. Meestal doe ik even mijn ogen dicht om diegene te zien zitten met pen en papier. Dan begint de brief heel netjes en piept halverwege het echte handschrift erdoorheen waardoor je soms moet puzzelen en bedenken dat lusjes vast en zeker kusjes zijn. Nog niet zo lang geleden kreeg ik een brief van vriendin S. waardoor ik heel even bij haar in Spanje was en haar dagelijkse bezigheden. Anders dan de digitale berichtjes die we elkaar ook sturen.

Omdat ik zo van brieven houd, schrik ik van het bericht op Radio 1, dat - na het verdwijnen van veel brievenbussen - nu ook gekeken wordt naar de mogelijkheid brieven voortaan te scannen en digitaal  te versturen. Een alternatief is een centraal afhaalpunt in de buurt. Het laatste hoop ik terwijl ik mijn eerste teleurstelling wegslik. Daar wil ik dan wel werken. Een klein winkeltje met postvakjes tot aan het plafond. Hoopvol komen buurtbewoners binnen. Is er een brief voor ze gekomen? Als ik ze een paar weken heb moeten teleurstellen, adviseer ik ze zelf pen en papier ter hand te nemen en een begin te maken. Schrijf iemand van wie je veel houdt en vergeet het PS niet. Daarin stel je een vraag die alleen per brief te beantwoorden is. Die vraagt om het geduld van een wit papier. Van even ervoor  zitten, aan de ander denken en aan dat wat je wilt zeggen maar misschien nog nooit hebt gedaan. In mooie en afgewogen zinnen. In mijn afhaalwinkeltje  verkoop ik briefpapier en enveloppen in alle kleuren en pennen die het schrijven makkelijk maken. Je kunt er koffie drinken en appeltaart eten en zitten bij een tafeltje aan het raam. Aan een prikbord hangen vrolijke kaartjes met penvriend/in gezocht. De postvakjes vullen zich al gauw met brieven en ik moet iemand aannemen omdat...

Krijg jij wel eens een brief?  Schrijf jij wel eens een brief?

Als je het vandaag doet, kun je 'm nog ouderwets op de post doen. Gaat een postbode 'm bezorgen. Valt hij morgen of overmorgen op de mat. Geluk. En voor je het weet zit er ook iets in jouw postvakje.

Briefgeluk