I LOVE YOU - STOP.

Ooit stond ik tot middernacht in de copyshop brieven te kopiëren die vriend M. mij gedurende zijn jaar in Berlijn had geschreven. Elke brief bestond uit minimaal 10 velletjes en soms wilde hij zoveel vertellen dat het er 20 werden. We schreven elkaar zeker elke maand, als niet vaker. Omdat hij ging trouwen - zijn liefde ontmoette hij in Berlijn - leek het me leuk als hij de briefwisseling van dat bijzondere jaar compleet had. Brieven waarin we elkaar openhartig verslag deden van ons leven. Anders dan als we elkaar in het echt zagen. Zijn schrijfsels heb ik bewaard, natuurlijk, tussen alle andere brieven die ik ooit kreeg. Van beste vriendin P. als ze drie lange zomerweken bij haar familie in voormalig Joegoslavië doorbracht, maar ook talloze kattebelletjes en hersenspinsels tussendoor.  Van lief, toen we nog beste vrienden waren en hij mijn eindeloze schrijfsels beantwoordde met korte maar vooral erg grappige A4-tjes. Van eerste liefde A., een liefdesbrief maar ook een goedmaak-brief. Van vakantieliefde C. een lange-afstand-liefdesverklaring in gebrekkig Engels. Hij deed het nog eens bondig over in een telegram:

I - STOP - LOVE -STOP - YOU.

C.

Met mijn moeder schrijf ik brieven sinds ik moeder ben geworden van kleine man. Hoewel ik dacht haar al door en door te kennen, hebben deze brieven haar een andere dimensie gegeven. Dierbaar. Toen ik klein was, schreef ze me al. Dan vond ik een brief in mijn tas als ik op schoolreis was of later op een verre reis. Mijn vader schreef dan ook altijd een of twee velletjes vol. Brieven, het woord alleen al vind ik mooi. Een belofte. Een envelop op de mat met je naam en adres handgeschreven. Geluk. Iemand heeft aan jou gedacht en tijd vrijgemaakt om je te schrijven. Meestal doe ik even mijn ogen dicht om diegene te zien zitten met pen en papier. Dan begint de brief heel netjes en piept halverwege het echte handschrift erdoorheen waardoor je soms moet puzzelen en bedenken dat lusjes vast en zeker kusjes zijn. Nog niet zo lang geleden kreeg ik een brief van vriendin S. waardoor ik heel even bij haar in Spanje was en haar dagelijkse bezigheden. Anders dan de digitale berichtjes die we elkaar ook sturen.

Omdat ik zo van brieven houd, schrik ik van het bericht op Radio 1, dat - na het verdwijnen van veel brievenbussen - nu ook gekeken wordt naar de mogelijkheid brieven voortaan te scannen en digitaal  te versturen. Een alternatief is een centraal afhaalpunt in de buurt. Het laatste hoop ik terwijl ik mijn eerste teleurstelling wegslik. Daar wil ik dan wel werken. Een klein winkeltje met postvakjes tot aan het plafond. Hoopvol komen buurtbewoners binnen. Is er een brief voor ze gekomen? Als ik ze een paar weken heb moeten teleurstellen, adviseer ik ze zelf pen en papier ter hand te nemen en een begin te maken. Schrijf iemand van wie je veel houdt en vergeet het PS niet. Daarin stel je een vraag die alleen per brief te beantwoorden is. Die vraagt om het geduld van een wit papier. Van even ervoor  zitten, aan de ander denken en aan dat wat je wilt zeggen maar misschien nog nooit hebt gedaan. In mooie en afgewogen zinnen. In mijn afhaalwinkeltje  verkoop ik briefpapier en enveloppen in alle kleuren en pennen die het schrijven makkelijk maken. Je kunt er koffie drinken en appeltaart eten en zitten bij een tafeltje aan het raam. Aan een prikbord hangen vrolijke kaartjes met penvriend/in gezocht. De postvakjes vullen zich al gauw met brieven en ik moet iemand aannemen omdat...

Krijg jij wel eens een brief?  Schrijf jij wel eens een brief?

Als je het vandaag doet, kun je 'm nog ouderwets op de post doen. Gaat een postbode 'm bezorgen. Valt hij morgen of overmorgen op de mat. Geluk. En voor je het weet zit er ook iets in jouw postvakje.

Briefgeluk