So unsexy

Ik kan er een beetje jaloers op zijn. Mensen die zichzelf zijn. In welke situatie en welk gezelschap dan ook. Vriend A. is het. Zijn eigenzinnige zelf. Waar dan ook en bij wie dan ook. Als ik hem er wel eens om prijs, lacht hij zijn aanstekelijke lach en kijkt me tegelijkertijd een beetje verbaasd vorsend aan: "Natuurlijk ben ik mezelf. Wie anders?" Goede vraag. Het antwoord heb ik nog steeds niet. Hoewel ik steeds beter weet wie ik ben, moet ik het ook nog durven zijn. Waar dan ook en bij wie dan ook. Maar, hoewel steeds minder dan vroeger, kan het me nog steeds gebeuren dat een ander of een situatie het vertrouwen in mezelf verjaagt. Of zoals Alanis Morissette zo mooi zingt:

I can feel so unsexy for someone so beautiful 
So unloved for someone so fine 
I can feel so boring for someone so interesting 
So ignorant for someone of sound mind

Misschien is het goed. Als een ingebouwde wegwijzer die je de juiste paden in laat slaan met het juiste gezelschap. Een voelsproet voor vriendschap of een liefde die klopt. Dan nog zou het fijn zijn als iets of iemand anders je geen slecht gevoel over jezelf zou geven. Maar wat als het niet iets of iemand anders is, maar jijzelf. Jouw gedachten geprojecteerd op een ander. Klinkt waarschijnlijker dan die ander die hardop tegen je zegt: "Ik ga nu even met iemand anders praten, want ik vind jou zo vreselijk saai." Maar zou hij of zij het dan wel denken? Misschien. Kans is groter dat ze druk bezig zijn hun gedachten over zichzelf op jou te projecteren.

Was ik maar altijd mezelf. Of ben ik dat al? Mijn ingewikkelde zelf. De medaille die altijd twee kanten op kan vallen.

Volgens mijn wijze vriend A.