Zelf de kiezer zijn was net zo vreselijk, want je wilde niemand dat gevoel van allerlaatste aandoen. Stom! Dan liever in de vernederende van groot naar klein rij, waarop de meester op je hoofd tikte en een nummer dreunde dat je moest onthouden. Alle enen een team en alle tweeën ook. De meester had gesproken, een stuk fijner dan hopen dat je beste vriendin niet voorrang gaf boven jou aan handbalster I. Au! Democratie met een pijnlijk randje.
Hoewel ik niet vaak bleef staan, is het vervelende gevoel me bijgebleven. Ik hield dan ook even mijn adem in toen ik vanmorgen vanaf de tribune de nieuwe basketbaltrainer twee kinderen zag aanwijzen in het groepje van mijn zoon. Grote kleine man is net zo sportief aangelegd als zijn moeder, maar met het plezier zit het meer dan goed. Terwijl de kiezers hun teams kozen, gebeurde het waar mijn buik bang voor was. Hij bleef als laatste staan. Gelukkig was er geen aarzeling toen de kiezer mijn kind in zijn prachtige LeBron-shirt aanwees en toen vroeg de trainer iets... Ik boog naar voren omdat ik het bijna niet kon geloven.
"Weet je het zeker?", vroeg de grote lummel. "Ik doe namelijk ook mee", grijnsde hij.
Terwijl het jongetje dat mocht kiezen het even niet meer begreep, fluisterden zijn teamgenootjes dat hij voor de grote lummel die zich als trainer voordeed moest kiezen. Ik zag de moed van mijn jongste in zijn basketbalschoenen zakken terwijl hij met gebogen schouders naar het andere team liep. Het hele spel kon hem inmiddels gestolen worden en ik hoorde mijn hart zuchten.
In de auto terug naar huis, vertel ik mijn allerliefste hoe stom ik het kiezen vroeger vond. Hij knikt en is er even stil van. Dan vertel ik dat ik niet altijd gekozen werd omdat ik niet zo sportief was. Hij kijkt me verbaasd aan. "Maar dat ben ik juist wel, sportief."
Ik ben er even stil van. Dan hoor ik mijn hart grinniken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten