Ondertussen kijken we met vrienden de finale van Wie is de Mol. Gezellig samengepakt in onze huiskamer. We kussen niet want W. snottert en M. heeft pijn in zijn keel. Mijn hoofdpijn mag geen naam hebben. Gewoon wat weinig geslapen. Mijn hoofd probeert het te vatten. Wat wel en wat niet. Ik verwonder en verdiep me in wat mensen, schrijven, denken, vinden of verwachten. Het corona-virus staat met stip op 1. Al het andere nieuws is naar de achtergrond verdwenen.
Ik breng boodschappen en soep naar mijn ouders die allebei ziek zijn. We drinken koffie op meer dan een armlengte afstand. Mijn vader is blij met een week aan kranten voor de boeg. Ze redden zich wel, stelt hij vrolijk gerust. Ik was nog maar weer eens mijn handen. Op de terugweg lach ik tranen in mijn ogen om de podcast De Krokante Leesmap en constateer dat het best druk is op de A7 voor een noodtoestand.
Op het schoolplein voor ons huis wordt gevoetbald en geschommeld. Er lijkt niets aan de hand. Maar van oud collega E. die in een ziekenhuis werkt in Breda hoor ik hoe hard daar wordt gewerkt en gezorgd. Het ontroert me. Morgen waarschijnlijk alle scholen dicht, voorspelt mijn lief. Ik wacht het af. De adviezen en maatregelen die per dag worden genomen, bijgesteld en aangescherpt stellen me gerust.
Doen we genoeg? Dat zal blijken. Laten we vertrouwen op de mensen die hier verstand van hebben. Meedeinen met het leven zoals het voor de deur staat. Dankbaar zijn voor de goede zorgen waarmee we ons omringd zien, ook als je het niet met alles eens bent. Heb jij de wijsheid in pacht? Laten we hopen dat er niet teveel doden vallen en laten we hopen dat de zieken zich niet alleen voelen. Laten we er het beste van maken en net even wat meer om het onbekende te bezweren. Laat dat besmettelijker zijn dan het virus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten