Over een brave sensatiebak, een hardnekkige idealiste en een onvermoeibare dromer

De sensatiebak in mij zit in een hoekje te pruilen. Dit is wel heel veel tegelijk. Een dag thuiswerken vanwege extreme sneeuwval. De school een ochtend dicht vanwege kortsluiting. Ik beken, daar kan ik stilletjes van genieten. Een onverwachte wending. Een rommelige paardenbloem die door het keurige bloembed komt piepen. Het is de schuld van mijn vader die vroeger op een ruizend scannertje politie- en brandweerberichten volgde. Kraak ~ Over! Mijn moeder sprak hem streng toe wanneer de ramptoerist in hem de boel dreigde over te nemen en hij op het punt stond de brand of overval met eigen ogen te gaan bekijken.

Ik ben geen ramptoerist, slechts een liefhebber van ontregeling.  Mits iedereen gezond en veilig is en bij voorkeur thuis op de bank zit. Kortom, een brave sensatiebak. Die nu dus zit te pruilen. Want de scholen zijn dicht en de theaters en restaurants ook. De zorg en het onderwijs staan nog meer onder druk dan voorheen. Mijn ouders zijn grieperig maar ik kan niet bij ze op bezoek. Het is onduidelijk hoelang het gaat duren maar duidelijk dat het nog lang gaat duren. Vriendin W. moet uren inleveren van haar werkgever en vriendin J. is haar baan kwijt. Er is van alles onzeker en anders. Sensatiebak is er stilletjes van.

Gelukkig ben ik meer dan dat. Het zijn goede tijden voor de hardnekkige idealiste en onvermoeibare dromer in mij. Met het glas halfvol kan zelfs Mark Rutte mij deze dagen ontroeren en inspireren (en geloof mij dat gebeurt zelden). Ik knik op de buis tegen Rutger Bregman wanneer hij bij DWDD niet alleen vertelt maar ook voorbeelden laat zien dat de meeste mensen deugen en goede daden nog besmettelijker zijn dan het virus. Ik hoor Felix Rottenberg over hoe creatief mensen zijn als dat nodig is en ik hoef alleen maar op mijn sociale media te kijken hoe waar dat is. Een hoteleigenaar die opvang biedt aan daklozen. Een cateraar die maaltijden kookt voor mensen in de zorg. Talloze groepjes die mensen met elkaar in contact brengt voor een boodschap of een praatje.

Het lijstje van cruciale beroepen zet al die mensen in het spotlicht waar ze al veel eerder hoorden te staan. De onvermoeibare dromer in mij hoopt dat deze crisis een verschuiving gaat versnellen. Van het kapitalisme van het grote geld naar het kapitalisme van mensen. Van we willen meer en meer naar er is meer dan genoeg. Voor iedereen en niet meer alleen de enkeling. En goed voor de aarde. Dat dus.

Hardnekkige dromer en onvermoeibare dromer slaan hun armen om brave sensatiebak heen: "Jouw tijd komt ook weer een keer. In die iets andere wereld."