Be kind

Ik wilde de vrouwenmars lopen maar besloot te schrijven. Het is Internationale Vrouwendag vandaag. Een dag en een onderwerp om bij stil te staan. Ik sta op met artikelen op mijn telefoon. Over vrouwen en ongelijkheid. Over hoe het was, is en zou moeten zijn. Feiten, meningen en standpunten proberen een plek in mijn hoofd te veroveren. Ik hoor nieuwe dingen, verwonder me en denk na.

Over het manifest van Stella Bergsma 'Nouveau Fuck', over Trans-exclusionary radical feminists (terfs) die vinden dat trans vrouwen geen vrouwen (mogen) zijn - en waarover ik nog nooit had gehoord - over hoe ik mijn kinderen kan opvoeden tot feminist - een interessante vraag waar helaas geen antwoord op wordt gegeven - over waarom je wel of geen feminist zou willen zijn (en hoe Beyoncé het weer hip maakte), de thema's die vandaag de dag actueel zijn voor vrouwen in ons land en wereldwijd. Ik lees hoe tegenstrijdig het is dat Elizabeth Warren zich terugtrekt uit de strijd om het Amerikaanse Presidentschap en denk aan Jacinda Ardern, de vrouwelijke premier van Nieuw-Zeeland die laat zien hoe macht ook menselijk kan zijn.  Voor de zoveelste keer deze week, kijk ik naar het filmpje van Cynthia Nixon: Be a lady, they said.

Mindf*ck!

Ik denk aan mijn opa en oma die wilden dat mijn moeder ging studeren in een tijd waarin dat nog uitzonderlijk was. Ik denk aan mijn moeder die hele andere plannen had en op haar 19e trouwde met mijn vader en een gezin begon. Ik denk aan mijn vader en moeder die wilden dat ik ging studeren. Ik denk aan mezelf die part-time ging werken vóórdat ik (stief)moeder werd. Ik denk aan mijn lief die sinds kort hoofd inkomsten is terwijl ik dromen najaag en een nieuwe draai vind. Ik denk aan zijn achternaam die ik voor die van mij plakte vanwege ons samengestelde gezin. Toch zijn we allemaal feministen. Geen twijfel.

Er is al veel veranderd in de loop van de tijd en tegelijkertijd moet er nog zoveel anders dat ik niet eens weet waar we moeten beginnen. Toch gaat het er niet om dat we net als mannen... Net zo boos. Net zo doortastend. Net zo... wat? En over welke mannen hebben we het dan? Mijn zachtaardige vader of Donald Trump? Mannen zijn niet de norm waar we naar moeten streven of ons tegen moeten afzetten. Het gaat om de gelijkheid van mensen, ongeacht sekse, ras, geloof en al die verschillen die ons maken wie we zijn. Het gaat om vrijheid en gelijkwaardigheid voor iedereen. Voor volwassenen. Voor kinderen.

Een open deur misschien. Misschien. Toch zeurt dat door mijn hoofd vandaag. En Roald Dahl. Mijn favoriete schrijver die in zijn boeken werelden creëerde die de werkelijkheid op zijn kop zette en daarmee liet zien dat het ook anders kan. Anders dan je gewend bent of verteld is of elke dag ziet. Deze bijzondere man zei ooit in een interview:

“I think probably kindness is my number one attribute in a human being. I'll put it before any of the things like courage or bravery or generosity or anything else.

Or brains even?

Oh gosh, yes, brains is one of the least. You can be a lovely person without brains, absolutely lovely. Kindness - that simple word. To be kind - it covers everything, to my mind.
If you're kind that's it.”

Be kind, dus. Als man, als vrouw, als mens. Thuis, op straat en op de werkvloer. Voor de bekende en de onbekende. Voor de ander en voor jezelf. Wees zacht en moedig tegelijk.

Be kind, that's it.