Dag lieve N.

Ik leerde je kennen op de avond voor kerstavond. In Zaandam. Bij vriendin W. Die was namelijk deze traditie begonnen met lekker eten en het dobbelspel van Sinterklaas vanwege haar toenmalige Amerikaanse vriendje en zijn nieuwsgierigheid naar onze Nederlandse gewoontes. Het vriendje vertrok maar de traditie bleef met een wisselende groep vrienden en vrienden van. De eerste keer dat ik je zag, dacht ik dat je bij A. hoorde, allebei een stuk ouder en net zo leuk. Maar je bleek bij D. te horen, hij had je meegenomen en gelukkig maar. Ik belandde - zoals daarna elk jaar - naast je aan de grote ronde tafel en je vertelde me over jezelf. Niet meer samen, wel een trotse vader en een harde werker met een eigen bedrijf. Je hield enorm van reizen en was pas nog met D. op de motor door India getrokken. Je pretogen waren zoveel jonger dan het aantal jaren dat je telde en daar gingen we het sowieso niet over hebben. Wel over dat je zo van dansen hield, vooral de Salsa en dat alle vrouwen zo graag met je dansten. Ik kon me er iets bij voorstellen terwijl ik zacht grinnikte dat je zeker ook van flirten hield. Het was het begin van onze vriendschap, één dag per jaar.

De jaren verstreken, maar nooit zonder in december jouw pittige kip gegeten te hebben (zelfs toen ik heel even vegetariër was). Vanwege het dobbelen verschoven we eindeloos heen en weer aan de ronde tafel, maar we kwamen altijd wel weer naast elkaar te zitten. Zochten elkaar op. Grapjes makend over de cadeaus en elkaar. Er is nog een foto van ons waarop we allebei huilen van het lachen. Dat vat het wel samen. Aan het einde van de avond, als de wijn op was en de cadeaus verdeeld (en in andermans tassen verstopt) kwam je me nog altijd even vertellen hoe mooi ik eruit had gezien die avond en hoezeer je daarvan had genoten. Dan zag ik weer even de jonge man die je was geweest en nam mezelf voor net zo leuk oud te worden. Dansend, reizend en flirtend.

Maar toen werd je ziek. Eerst getroffen door een bacterie. Onverwacht en doodziek belandde je in het ziekenhuis waar je uren op het randje zweefde. De bacterie kreeg je er niet onder, maar de daaropvolgende kerstavond stapte een oude man binnen. Ik schrok. Tot ik onder je gebogen rug, je moeilijke lopen en missende oog weer je scherpe geest ontdekte. Hoewel je herstelde van de bacterie, bleef je ziek. Niet te genezen, ook al leek jij daar anders over te denken. Maar daar hoefden we het niet lang over te hebben, toch? Hoe smaakte de kip? We lachten en kletsten zoals elk jaar. Ik hoefde je nog niet te missen.

Maar het ging snel. Je ziekte. Je val. Thuiszorg en niet meer veel naar buiten. Samen met vriendin W. zocht ik je op. We aten samen en ook deze keer weersprak je scherpe geest je broze gezondheid. We lachten en kletsten. Wat ben ik blij dat ik niet heb gewacht tot de avond voor kerstavond om je te zien. Vannacht overleed je.

Dag lieve N. Ik ga je missen aan de grote ronde tafel. Ik hoop dat je daar weer de Salsa kunt dansen. Met je onvergetelijke pretogen.