De Z van zenden en zondag

'Lief'. Hoewel we bijna slapen, hoor ik aan de lief die hij gebruikt dat er wat gaat komen. Hij heeft er namelijk meerdere, lieffen. Deze is er een met een uitroepteken gevolgd door een vraagteken. Ook zit er een grinnik in verscholen.

'Wat?' kijk ik hem met verbaasde blik aan. Hoewel hij bijna sliep, had ik hem nog even verteld dat hij het boek Mijn ontelbare identiteiten móést - ík heb vele moesten - lezen. Op zijn nachtkastje lag het boek Fantoomgroei, dat ik deze week voor hem had gekocht, op zijn beurt te wachten.

'Je bent ook een onverbeterlijke zendeling', lacht hij, terwijl hij hardop telt hoeveel boeken hij allemaal nog van mij moet lezen. 

'Oh, hee', stopt hij ineens met tellen.

'Mijn vingers zijn op.' 

'Laten we het erop houden dat  ik alle boeken moet lezen die jij hebt gelezen.'

'En dan heb ik het maar niet over films', mompelt hij er binnenmonds achteraan.

Ik draai me om, zodat hij niet ziet dat hij gelijk heeft.

'Dan niet', probeer ik tijd te winnen. 

'Als ik een zendeling ben, dan ben jij een verloren schaap', mompel ik in mijn kussen. 

'Je leest mijn boeken nooit', gooi ik erachteraan. 

Hij grinnikt. 

'Echt wel', echoot hij onze middelste puberdochter na. 

'Helemaal niet', echo ik terug.

Vijf minuten later slaapt hij. Mijn lief. Ik lig wakker en denk na. Misschien moet ik het wat meer doseren, dat zenden. Ik ben er even stil van. Dan bedenk ik dat de zondag zich van oudsher uitstekend leent voor zenden en dat ik zo af en toe best een zendblog kan schrijven dan. Bovendien doet mijn lief veel niet, maar mijn blogs leest hij altijd. 

Voor-oordelen

Ik heb ontelbaar veel vooroordelen. Al mijn hele volwassen leven. Zo dacht ik - begin twintig - dat ik nooit een man zou kunnen daten met een linnen tasje, want geitenwollensok. Italiaans vakantievriendje, vast een moederskindje. Hoogblond en een tatoeage boven billen die strak in de lycra steken, leest geen boeken. De donkere vader op het schoolplein, danst beter dan mijn lief. Man in polo en geruite broek, stemt VVD. 

Als ik 's avonds een rondje hardloop denk ik andere gedachten bij een man die me tegemoet komt dan bij een vrouw. Mijn gelovige nichtjes, nog nooit een one-night stand gehad. De buurvrouw met hoofddoekje, hoopt dat haar zoon niet op mannen valt. Vriendin S. zou nooit een vriendin worden om tal van redenen vooroordelen en vriendin M. eigenlijk ook niet. Ik heb zelfs vooroordelen over mezelf dus niet het sportieve type, ook al loop ik drie keer in de week hard en sta elke zaterdag vroeg op voor yoga. 

Mijn hoofd kent vele hokjes. Vooroordelen. Gedachten die ongevraagd om de hoek komen kijken. Betweterig en stupide soms als sommige mannen aan ronde tafels op televisie. Ik kan ze niet stoppen, net als al die andere gedachtes. Ik geloof dat we er wel 3000 per wakker uur denken. Over onszelf en de wereld om ons heen. Om het te duiden, te begrijpen. Een troebele mix van ervaringen en alles wat je (n)ooit hoorde, zag en leerde.

Dat ik ze denk, wil niet zeggen dat ze waar zijn. Integendeel. Ik zou er geen geld op inzetten. Ze hebben vaak genoeg bewezen onbetrouwbaar te zijn. Lang leve vriendin S. en M. Het is de voor en niet het oordeel. En omdat het daar nog wel eens mis wil gaan, komen vooroordelen wat mij betreft voortaan met wat algemene richtlijnen voor gebruik:

• niet bedoeld om een ander te kwetsen
• niet per se waar 
• niet te verwarren met feiten of grappen

Je kunt vooroordelen niet stoppen maar wel opvoeden. Geef ze het goede voorbeeld. Be kind. Zacht en aardig. Moedig.  Twijfel. Luister en lees boeken. Over anderen en wat anders is dan jij. Het is een geweldige manier om in andermans schoenen te gaan staan. Laat je verrassen door de herkenning en omarm de verschillen. Of accepteer ze. Niet beter. Niet slechter. Maar anders. 

Je zult zien dat je vooroordelen veranderen. Jij verandert ten opzichte van je voor-oordelen. Zachter, minder star. Wereldwijzer. Wijzer. Of zoals Maya Angelou ooit zei: “Do the best you can until you know better. Then when you know better, do better.”

Klimaatneutraal

Mijn gezin is klimaatneutraal. En dan bedoel ik niet dat ze geen negatief effect op het klimaat hebben (dat hebben we helaas wel als menselijke soort) maar dat het klimaat geen negatief effect heeft op hen. Of eigenlijk geen effect. Ik ben de uitzondering thuis. Ik beweeg met het weer mee alsof we een siamese tweeling zijn en het weer bepaalt welke kant ik op kijk. Vallen de bladeren van de bomen dan voel ik de blues. Regent het dan mag ik van mezelf met een boek op de bank. Schijnt de zon dan sta ik in gedachten al met mijn blote voeten in het rulle zand.

Mooi weer maakt me onrustig. Dan wil ik de dag plukken en in een vaasje neerzetten op een rood wit geblokt picknickkleed. Daar heeft de rest van mijn gezin geen last van. Dus kan het zomaar gebeuren dat ze op een zonovergoten zondag: 

a. de hele dag willen doorbrengen met Lego (lees kleine man) 

b. het een goed moment vinden om het pas gekregen Lord Of The Rings Risk uit de kast te halen (lees grote man en oudste)
c. in een warm bad willen liggen met veel schuim en Spotify (lees middelste)

Kortom niet naar buiten te branden en als ik de verwachte temperatuur met ze deel, kijken ze me glazig aan. Vervolgens ben ik niet alleen onrustig maar ook jaloers om zoveel onverschilligheid. Ze hebben het prima naar hun zin en hebben eigenlijk alleen last van mijn projectie.  Zou ik het van mijn moeder hebben, van wie we bij mooi weer naar buiten moesten om te spelen? Zou het wisselvallige klimaat in Nederland mijn pluk-de-warme-dag-karakter hebben gevormd? Zal het ooit minder worden? Of erger? 

Uiteindelijk zat ik de hele zondag in onze tuin. Onder de parasol te schrijven tot de onrust verdween. Af en toe kwam er een gezinslid even buurten. Om een stukje gitaar te spelen. Om een lego-bouwsel te laten zien. Om te vragen of ik een ijskoffie wilde. Ze hadden een heerlijke dag. Zonder fietstochtjes, terrasjes, wandelingen of picknicks aan het water. Klimaatneutraal. 

Ik grinnik terwijl ik de parasol dichtklap vanwege een onverwachte regenbui. Een klein beetje opgelucht. Weer voor een boek op de bank. 

Mascara en mondkapjes

"Mama, je hebt mascara op." Ik kus kleine man gedag die achter zijn Donald Duck verscholen gaat. Ik knik. "Mooi?", vraag ik. Hij trekt zijn schouders op: "Dat weet ik nog niet". Ik heb meer op mijn gezicht gesmeerd dan hij de afgelopen weken gewend was. Vandaag maak ik mijn wimpers zwart en mijn wangen en lippen roze.

Ik heb een afspraak in de stad. Een cursus websites bouwen, dag twee. Dag een volgde ik vóór het leven on hold ging. En daarmee de cursus illustreren. De creatieve denktank met A. en N. Het bandproject van oudste. Lebbis in De Kleine Komedie. Badminton voor middelste. De met-moeite-geplande afspraak met de eetclub. Basketbal voor kleine man. Het eindexamenfeest voor oudste waar ze had kunnen vieren dat haar beste vriendin L. geslaagd is. De 80e verjaardag van mijn lieve oom B. De vakantie in Italië.

Het was niet anders. Soms even slikken. We improviseren. Wandelen op anderhalve meter afstand, elke woensdag met W. Proosten op de verjaardag van D. met de champagne die ze 's ochtends op de stoep had gezet met een kaartje met een Zoom-code erop. Een kaartje op de bus. En a poem a day to keep the doctor away met nichtje R. Sommigen spreek ik vaker dan daarvoor. Anderen vallen stil. 

Tussen alle onzekerheid en afstand zijn ook silver linings: de rust, de tijd, de stilte. Stof tot nadenken. Hoop op verandering nu we zo duidelijk zagen wat echt belangrijk was. Is. Dat het anders kan in zoveel opzichten. Moet, als ik zie hoeveel mensen de straat op gingen de afgelopen dagen. 

Op de pont naar de stad gaan alle gezichten schuil achter mondkapjes. Alsof ik in een science fiction film ben beland. Ik lach maar niemand die het ziet. Ook mijn roze blos gaat schuil achter mijn mondkapje. Alleen ogen maken contact. Zonder woorden. Die blijven steken achter de stof.

De stad is stil. De wind trekt aan mijn paraplu en plaagt. Het maakt niet uit. Mascara en mondkapjes. Het is een begin.