Brand...

Alarm! Vannacht in de stilte van de nacht een oorverdovend geloei. Het duurt even voordat ik het kan plaatsen. Ik kijk op de wekker hoe laat het is. Alsof de cijfers van de klok me iets meer kunnen vertellen over het oorverdovende lawaai. Zeven uur. Zeven uur!? De eerste vloek vult de slaapkamer. Dan pas zie ik vriend M. door de gang stommelen. Zijn gezicht op onweer. Gelukkig, ik kan blijven liggen. En terwijl ik mijn ene oor in mijn kussen begraaf, spitst mijn andere oor zich verbaasd. In de kinderkamers blijft het stil. Onbegrijpelijk! Het lawaai loeit voort. Leuk voor de buren, denk ik, terwijl een slappe lach langzaam opborrelt. Ik concentreer me. Boze voetstappen, gerommel, een laatste loei en dan... heerlijke stilte! Vanuit de verte vriend M. die uitlegt hoe hij ons brandalarm met geweld het zwijgen heeft opgelegd. Ik gaap en werp nog een blik op de wekker. Het is pas één uur! Wat een mazzel.