Klik!

Tegenwoordig is iedereen fotograaf. Elke dag, ieder uur leggen we de details van ons leven vast. En als het even kan, delen we het met de rest van de wereld via twitter, facebook of blog. Ik ben daarop geen uitzondering. Sinds de geboorte van de kleine man heb ik honderden - oké ik geef toe duizenden - snapshots van hem gemaakt. Slapend, etend, in bad, uit bad, lachend, huilend... Al die foto's staan geduldig op mijn Mac te wachten op een plekje in een album. Want daar horen foto's natuurlijk thuis. Keurig afgedrukt (dus geen digitaal album) met een handgeschreven onderschrift: Job's eerste verjaardag! En dan van die verjaardag maximaal acht foto's, waarvan twee net iets overbelicht. Meer is niet nodig. Welnee. Mijn vader heeft een kast vol foto-albums, keurig gerangschikt op jaartal. De kaften zijn een beetje gescheurd van het vele pakken en bladeren. En elke foto staat in mijn geheugen gegrift. Arme Job. Hoe gaat hij dat later doen? Gelukkig is er ook vandaag de dag nog de ouderwetse schoolfoto. Berenvel en blauwgekleurd achtergrondje. Daar kan geen iPhone of Instagram tegenop. Die plak ik alvast in het album. Dat album voor later.

Mijn lieve kleine man

Uit de oude doos: zijn mama