Kleine boekhouder

Ik vind schrijven leuk. Toch lukt het me niet altijd. Zo is het al te lang geleden dat ik in het 'babydagboek'  van de kleine man heb geschreven en nog veel langer in mijn eigen dagboek. Een beetje stoffig liggen ze naast mijn bed en kijken me uitdagend aan. Te moe, vertel ik ze af en toe als ik in bed stap. Maar knagen doet het wel. Natuurlijk moet je het leven gewoon beleven. Maar als de tijd aan het vliegen is, wil ik het zo graag vastleggen. Op camera, schrift of blog. Bang om het anders te vergeten. Want dat gebeurt. Job zijn eerste geluidjes, mijn eerste stappen als moeder... ik ben blij dat ik ze heb opgeschreven, want nieuwe herinneringen staan alweer te springen om de vorige te verdringen.

Het zit in de familie, dat willen vastleggen. Ofwel ik kan er niets aan doen, het is de schuld van mijn vader. (Sorry pap!) Ben ik een boekhouder van alle dagelijkse dingen, mijn vader is accountant. Naast de rijen dik met fotoalbums in zijn kamer, schrijft hij al - sinds ik me kan herinneren - elke dag in zijn agenda. We houden bij ons thuis erg van discussiëren, maar als het erom gaat wat we wanneer deden, heeft mijn vader altijd het laatste woord. "Ik weet het zeker", zegt mijn moeder dan stellig over de kerst van 2001. "We vierden het bij jou in de jordaan en je had geen kerstboom staan." Mijn vader luistert het eerst rustig aan om vervolgens nog rustiger te vragen: "willen jullie het zeker weten?" Onwillig knikken we met ons hoofd, waarop hij tien minuten later (jawel hij heeft ook nog eens een geweldig opbergsysteem) met de bewuste agenda in zijn hand weet te vertellen: "Kerst 2001 was erg koud, maar liefst 2 graden onder nul. Jij zat in Thailand en wij vierden Kerst thuis. Willen jullie ook nog weten wat we hebben gegeten...?"

Daar kan niemand tegen op. Ik zeker niet met mijn gatenkaas-dagboeken, losse schriftjes en rondslingerende mooie zinnen en gedachten. Ieder jaar neem ik me voor consequent te schrijven én op te bergen (dat heb ik helaas niet van mijn vader). Natuurlijk lukt dat niet. En dat geeft ook niks. Alles wat ik schrijf is meegenomen, al was het maar omdat het zo leuk is om te doen. En af en toe kom ik een verdwaald schriftje tegen in een lade: ' things that made me smile - 2001' en dan brengt die ene zin me weer terug naar de avond dat...

Later als ik groot ben en met manlief in een te groot en leeg huis woon, vraag ik mijn kinderen en kleinkinderen al mijn dagboeken, brieven en schriftjes door het hele huis te verstoppen. Zoekend naar de krant of mijn sleutels, vind ik dan kleine kadootjes van vroeger.

Ook leuk: in Google zoeken op 'things that make me smile'