Groot geluk

Sinds ik mama ben, heb ik een nieuw heimelijk genoegen: naar mijn kind kijken als hij slaapt. De kleine man ligt het liefst op zijn buik met zijn hoofd tegen het hoofdeinde van zijn bedje. Maar ik tref hem ook regelmatig met zijn billen omhoog of in een scherpe driehoek. Zijn haren in de war en dromend van weet niet wat. Hoe simpel kan groot geluk zijn.

Stapperdestap

Een week geleden kwam ik op de crèche en keken S. en T. me stralend maar tegelijkertijd een beetje schuldig aan. "We wisten niet of we het je nou moesten vertellen of niet." "Hij heeft gelopen", bracht ik uit terwijl ik zowel blijdschap als teleurstelling voelde. "Nouja, twee stappen maar", probeerden ze de pijn  wat te verzachten. De kleine man had zich allang tegen me aangeklemd en sloeg nog wat steviger zijn armpjes om me heen. "Ga je het voordoen aan mama?", fluisterde ik in zijn oor. Waarop een duidelijk 'néh'  klonk terwijl hij zijn hoofd heen en weer schudde. Ook de dagen daarop kreeg ik hem niet achter zijn loopwagen vandaan. Elke poging hem naar me toe te laten lopen, resulteerde in een brede grijns en 'mama-tillen-armpjes' in de lucht. Maar zelfstandig lopen, ho maar. Vier dagen werken leken ineens een eeuwigheid en ook zo zonde van mijn tijd. Straks miste ik de eerste stappen van mijn zoon. Echte stappen dan hè, dus meer dan die twee van de crèche. Je moet jezelf als werkende moeder iets wijsmaken. En vanavond - nadat we samen opa hadden uitgezwaaid - deed hij het. Hij liet zijn loopwagentje voor wat het was en deed vier stappen! Vier stevige en zekere stappen. Zo mooi had ik ze nog nooit gezien. En om duidelijk te maken dat het geen toevalstreffer was, maakte de kleine man zich los uit mijn armen en deed nog eens vier stappen terug naar zijn loopwagen. Als twee glimwormen hebben we zitten grijnzen. Had hij ze speciaal bewaard voor mij, die allereerste echte?! Ik weet het bijna zeker.

Een HART hoofd

Mijn hoofd en hart praten niet met elkaar. Ze zijn het oneens. Mijn hart voelt iets en mijn hoofd heeft verongelijkt haar armen over elkaar geslagen en een zuinig mondje getrokken. Mijn hoofd is verstandig. Maar mijn hart bonkt er koppig tegenin en heeft inmiddels ook steun gekregen van mijn buik. Mijn onderbuik om precies te zijn. Die twee voelen van alles. Mijn hoofd probeert het in de wind te slaan, te sussen en te bedaren. Mijn hoofd is bang. Maar mijn hart kan de hele wereld aan. Ze weet echter best dat ze het niet zonder mijn hoofd kan. Maar wie gaat aan wie toegeven deze keer. Volg ik mijn hart? Of laat ik mijn hoofd mijn hart sussen? Of beter nog kan ik ze met elkaar verzoenen. Door de juiste keuze...

Yippe

Deze blog is voor Yippe, Yippe Teun om precies te zijn. Ruim een week geleden werd hij geboren en hij ligt nog steeds in het ziekenhuis. Een klein hummeltje in een bed met heel veel apparaten om hem heen. Een hobbelige start. Mijn hart breekt van verdriet en van geluk. Want wat heeft Yippe geboft met zijn ouders en wat boffen zijn ouders met Yippe, die nu al zo dapper zijn best doet. Elk stapje volgen we. In ons hoofd en in ons hart heeft Yippe al lang een plekje veroverd ook al hebben we hem nog niet vast kunnen houden. Liefde is geduldig. Wat ben ik blij met alle knappe koppen daar in het ziekenhuis, de verplegers en verpleegsters die dag en nacht bij Yippe waken zodat papa en mama af en toe kunnen rusten. Ik kijk nog eens naar de foto en lees de berichtjes van Yippe's vader. Het gewone wordt bijzonder. Yippe bij mama in haar armen, een volle poepluier, tien kleine teentjes. Papa telt de zegeningen en wij tellen mee. Liefde in overvloed. En kracht. Kracht om de ene stap na de andere stap te zetten. Misschien niet zo snel, maar dat hoeft ook niet. Stap voor stap is al heel mooi. Welkom Yippe op deze wereld!