Twee!

Twee jaar. Onze kleine man is een grote kleine man geworden. Twee jaar geleden kwamen we thuis uit het ziekenhuis met een klein bundeltje geluk. Te klein voor de maxi-cosi. Zijn bedje naast ons bed. Hij nam niet veel meer plaats in dan een klein stukje voeteneind. Het laken voor driekwart onder de matras gestopt. Nachten heb ik liggen luisteren naar de gekke geluidjes die hij naast ons maakte. Gek genoeg geruststellend ook al had ik ze nog nooit eerder gehoord. Zijn bescheiden la-la-la als hij huilde. Als ik mijn ogen dichtdoe hoor ik het weer. Twee jaar vol eerste keren. Kleine gebeurtenissen van intens geluk. De eerste keer in bad. Zijn eerste woordje, stapje, kusje, hapje. Samen lezen. Voorop de fiets. Mijn kleine baby stapt sinds een halfjaar parmantig in het rond. Zijn eerste paar schoenen al versleten. Meer peuter dan baby. Nog steeds maakt mijn hart een sprongetje als ik hem zie. Als hij 'mamaaaa!' roept en harder dan hij kan op me af komt hollen. Hij praat en borrelt en bruist en boeft. Door zijn ogen is de wereld één groot avontuur en ik mag met hem mee. 'Kom mama, kom!' Hij strekt zijn handje uit en kijkt me vanonder zijn lange wimpers aan. Wat ben je groot. Twee jaar!