Contradictio in terminis?

Goh en daar zit je dan met je voornemen om een lijstje met leuke gewoontes te maken. Terwijl de toetsen gisteren (zie stukje hieronder)  nog over elkaar heen buitelden, zijn ze nu verdacht stil.

Volgens vriendin T. - die ik telefonisch raadpleegde over mijn acute writersblock - zijn leuke gewoontes een contradictio in terminis. "Zijn gewoontes niet per definitie slecht?", filosofeerde ze hardop. Om eraan toe te voegen dat zij eigenlijk best veel leuke gewoontes had, zoals zingen en grapjes maken. Aangemoedigd hierdoor opperde ik mijn leuke gewoonte om 'lijstjes te maken'. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. "Tsja, maar wat jij leuk vindt, is voor een ander misschien wel weer vervelend." Omdat ik me niet snel uit het veld laat staan - wat een goede karaktereigenschap is, maar helaas niet geschaard kan worden onder leuke gewoontes - had ik er nog een voor haar: "Ik maak overal en altijd foto's van lekker eten"... "Ja, jij en de rest van de wereld!", lachte ze verontschuldigend.

Vervolgens demonstreerde ik haar een goede gewoonte. Ik kan namelijk - anders dan de meeste vrouwen - heel kort bellen. Staat de teller al op drie? Vriendin T. belt me terug. "Ik weet het! Jij maakt het hele jaar door goede voornemens. En je schrijft altijd hele epistels op jouw kerstkaarten en dan zet je er ook nog eens heel veel wensen bij, echt afwijkend veel." Zou dit vallen onder 'wat voor jou leuk is, vindt een ander vervelend', dacht ik nog. Maar ik beet op mijn tong (slechte gewoonte!) en hing op. Dat zijn er zes! ... Oh ja, ik lees voor. Elke avond (nouja bijna) uit drie verschillende boeken (doelgroep 2 jaar, doelgroep bijna 7 en doelgroep bijna 10). En in mijn auto draai ik luisterboeken voor dezelfde drie. Van de GVR tot Nijntje. Best een leuke gewoonte toch? Tenminste dat vind ik, want als ik de kinderen op school en crèche heb afgezet, luister ik stiekem nog even verder (de GVR dan hè!). Acht dus. Nog twee te gaan. Negen: ik blog! En tien: ik val elke avond binnen twee seconden in slaap. Manlief zou dit onder benijdenswaardige gave scharen, maar ik vind het gewoonweg een leuke gewoonte. Anders kom ik namelijk nooit aan die tien en had ik al eens geblogd over mijn eigenaardige gewoonte een voorkeur te hebben voor even getallen...