R.

Ik heb je langer niet dan wel gekend. En ik zou willen dat het anders was. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik je voor me. Bruine ogen, zachtaardige blik, stoppelbaardje en een licht scheve glimlach. Alsof je de wereld niet helemaal serieus kon nemen. Je gaf me bijles. Grote broer van beste vriend. Bijlessen die ik niet echt nodig had, maar je kon zo mooi vertellen. Haar foto op de wand. Maar als ik mijn ogen dichtdeed waren alleen wij in de kamer. Het was kort.

Na heel veel jaren maak je weer deel uit van mijn leven. In verhalen, in de muziek die beste vriend (en manlief inmiddels) laat horen, in de boeken in onze boekenkast en af en toe op een foto. Onverwacht. Je bent er in onuitgesproken woorden en in verdriet dat gedeeld niet minder is.

Je maakt me nog steeds nieuwsgierig, maar daar zit nu een scherp randje aan. Je maakt me nog steeds aan het lachen. De gekke dingen die je hebt uitgehaald, je anders zijn en de broer die je was. Maar je bent ook verdomd afwezig. Soms denk ik hoe het anders had kunnen zijn. Maar ik krijg het beeld niet scherp. Behalve dan dat jij er gewoon zou zijn.

Wat zou jij hebben gedaan? In de schoenen van je broer? In de schoenen van je ouders? Ik weet zeker dat je daarop een antwoord had gehad. In theorie dan. De praktijk had je lastig gevonden. En dat is het ook. In een dappere notendop. De harde buitenkant verstopt de zachte binnenkant. Mijn lief in een paar woorden. Van jongere broer naar oudere.

Lieve R., blijf jouw verhalen fluisteren. In de wind, op onverwachte momenten van geluk, in de ogen van mijn lief en de glimlach om zijn mond. Ze zijn mooi en sterker dan al het andere.

Stuff

The
story of problem with stuff:

* Ze zijn met meer dan jij
* Ze lijken belangrijker dan ze zijn
* Voor niet bewegende objecten nemen ze verdomd veel ruimte in
* Voor niet pratende objecten kunnen ze je behoorlijk tot wanhoop drijven.

Vandaag probeerde ik een begin te maken met onze was/rommel/boekenkamer om te toveren tot inspirerende woonbladwaardige tuinkamer (hoorde ik nou iemand lachen?). Dus, zes verhuisdozen met boeken uitzoeken (niet kunnen slijten op rommelmarkt en toch nog geen afscheid van kunnen nemen) en drie kasten leegruimen met nog meer boeken en spullen. Na twee keer diep zuchten en het dubbele aantal espresso's ging ik met een soort van goede moed ertegenaan. Maar terwijl de stapel voor de kringloop groeide, bleven de kasten vol. Achter de eerste rij boeken, bleek een tweede laag verborgen. En boeken zijn de meest verraderlijke vorm van 'stuff'.  De meeste hebben zich op een comfortabel plekje in je hart genesteld. Je hebt met ze gelachen, met ze gehuild. Je hebt ademloos naar ze geluisterd tot ze uitverteld waren... en nu sta je op het punt ze weg te doen. Au! En dan zijn er nog de boeken die je zo graag nog een keer wilde lezen, maar waarvan je inmiddels wel weet... Onbegonnen werk, boeken opruimen. Af en toe riep ik wanhopig naar boven: "Lief, ze nemen het over!" Maar ik stond er alleen voor. "Uit het oog, maar niet uit het hart", fluisterde ik, terwijl ik het volgende boek weglegde. Bij de eerste vijftig dan. Daarna ging het al een stuk makkelijker. Want hoe minder de stapel leek te slinken, hoe harder ik werd. "Boeken moet je doorgeven en niet bewaren" werd mijn mantra. En terwijl ik mijn zoveelste espresso dronk, tilde manlief stiekem de stapel dozen in zijn auto en reed naar de kringloop. "Of alles thuis nog oké was, vroegen ze". Ik lachte en ging verder met opruimen. Niet alles is weg. Welnee. Hoewel ik even op het punt heb gestaan. Welke boeken weg zijn? Eerlijk gezegd weet ik het al niet meer. Dat zegt genoeg. 

Ik weet van niks...

Happy Stuff

* Dat het woord bed er ook uitziet als een bed
* Achterop de fiets
* Een reservering bij een restaurant met een 10- van Johannes van Dam
* Haar dat zit
* Een vals zingend jongetje op de achterbank
* Vriendinnen, tapas en sangria
* Trip down memory lane met spotify en youtube
* Een mini geboortegolf om me heen
* Aanschuiven aan een heerlijk maaltijd die N. voor ons heeft gekookt
* Twee dagen kunnen eten van die heerlijke maaltijd
* 'Het onzichtbare geluk van andere mensen' naast mijn bed
* Een vader die mooie meubels voor ons huis timmert
* Fietsen in de stad met E. en de baret wel 100 x voor haar ogen weghalen
* Aan 'vakantievoorpret' doen ook al duurt het nog wel even
* Op Pinterest zoeken op 'happy stuff'...

en deze foto tegenkomen!

Druk in mijn hoofd

Was ik maar minder druk in mijn hoofd. Ik zou zoveel meer gedaan krijgen. Het gaat ongeveer zo (en dan doe ik niks geks). Het is maandag. Ik ben vrij. Meiden naar school en kleine man gezellig bij mij. Een hele dag voor de boeg. Dus bij het opstaan vullen de eerste gedachten al mijn hoofd. Straks boodschappen doen en dan meteen even uitnodigingen kopen voor die meiden hun feestje. Een halfuur later bedenk ik dat als ik toch ga, ik wel even langs die ongezellige supermarkt kan rijden voor die goedkope vaatwastabletten. Binnen is binnen. Eenmaal in de auto bedenk ik dat het eigenlijk wel veel leuker is om zelf uitnodigingen te maken voor die meiden. Kan ik mooi vandaag doen en scheelt me weer een ritje langs de uitnodigingen-winkel. Bij de ongezellige supermarkt haal ik veel onnodige boodschappen waardoor de vaatwastabletten niet meer zo goedkoop zijn. Achter mijn karretje bedenk ik dat als ik een beroemde actrice in Hollywood was dit soort winkels als de pest (sorry!) zou mijden. Dan bedenk ik me dat ik ook in mijn huidige hoedanigheid dit soort winkels als de pest kan mijden. Om me vervolgens een vervelende snob te voelen.

Al die gedachten vullen mijn hoofd, waardoor ik het belangrijkste op mijn lijstje vergeet: voer voor de kat. Maar de kleine man dommelt gevaarlijk achterop de achterbank dus die moet naar bed. Speentje, plappie, dikke kus en dan weer naar beneden voor de boodschappen. In mijn hoofd zoemt het vakantiepakket en kraampakket dat ik vandaag nog voor schoonouders en vriendin wil samenstellen. Het wordt groter en groter en leuker en leuker. In gedachten dan. Maar eerst maar eens koffie, want ik voel een klein dipje opkomen. Het was vanmorgen immers half zeven toen onze kleine wekker ging ("mamaaa") Terwijl ik een nespresso-cupje pak, valt de hele mieterse boel uit het keukenkastje op mijn hoofd. Verontwaardigd denk ik dat het de hoogste tijd is voor een herindeling van alle keukenkasten. Oh nee, eerst koffie. Dat herindelen komt straks wel. Terwijl ik op de bank zit met mijn koffie, bedenk ik dat we een keer het hele huis moeten laten schilderen. Ondertussen vraag ik me af of manlief het erg zou vinden even langs de winkel te gaan voor kattenvoer. Maar ik antwoord mezelf dat hij de hele dag heeft gewerkt. Als ik nou eens op Pinterest een inspiratiebord aanmaak voor hoe ik uiteindelijk ons huis zou willen. Misschien heb ik vanmiddag even tijd. Maar eerst nog...

Ik weet er zijn ergere dingen. Maar het verbaast me vaak. Dat ik honderd gedachten kan hebben op een dag. Van wat ik allemaal zou kunnen en willen en misschien vandaag nog... Kun je je voorstellen dat ik graag lees. Want als ik lees, denk ik even helemaal niets. Heerlijk!

Daar heb ik het wel een andere keer over...

Een hart van goud

Toen M. en ik gingen samenwonen, leek het ons allebei verstandig hulp in de huishouding (mooie uitdrukking trouwens) te zoeken. Dat zou onze liefde, het huis en de algemene hygiëne ten goede komen. Allereerst was er D. Die kwam, zag het gezin uitbreiden naar vijf stuks en ging. Niet zo erg, want zowel ons huishouden als ons humeur werd er niet  beter van. Nadat de eerste chloorlucht uit onze neuzen was getrokken, struikelden we over speelgoed, volle luieremmers en stofwolken die vanonder niet verplaatste meubels kwamen spoken. Manlief M. raakte naarmate de weken vorderden steeds meer geobsedeerd door een donker hoekje in onze badkamer dat zich volgens hem aan het uitbreiden was. En mijn blijdschap dat er in ieder geval was gedweild en gezogen, verloor ook al snel haar glans. Toen in de week van onze bruiloft het enige bewijs dat D. was geweest het ontbrekende geld op tafel was, hebben we het officieel uitgemaakt. Tot opluchting van iedereen. 

Na een periode van bezinning en (stoffige) rust, kwam N. in ons leven. Ontdekt door mijn lieve praktische mama. We maakten kennis met koffie en kletspraat. De mooiste ogen ooit blikten openhartig onder haar hoofddoek. Toen ze wegging had ze alvast kleine man zijn hart gestolen. En wij zouden snel volgen. Ons huis is nog nooit zo schoon geweest. Elke week stap ik vol verwachting over de drempel als ik weet dat N. is geweest. Grinnikend kijk ik naar onze oude bank en fluister: "ben je weer door de mangel gehaald?" Het is een wonder wat ze met ons huis doet. Het blinkt en bloost en straalt aan alle kanten. Het knort nog net niet van genoegen. Dat doe ik wel als ik 's avonds ons bed instap. "Het is weer hotelnacht lief!" verkneukel ik me. Terwijl ik mijn keurig opgevouwen nachthemd van mijn kussen pak en me verwonder hoe N. ons bed zo mooi krijgt opgemaakt.

Met liefde. Dat is haar geheim. Ik weet het zeker. Het valt zelfs de kinderen op. "Zelfs beer ziet er netjes uit", riep A. laatst, toen N. was geweest. En verrek, zijn haren nog net niet in een scheiding, maar de pijpen van zijn broek keurig opgerold. Kaarsrecht zit hij in het gareel naast al het andere knuffelspul op het stapelbed. En ook in J. zijn bedje is het feest. Zijn lapjes uitnodigend gevouwen en een theekrans van apen, beren en Bumba.

Af en toe twijfel ik. Waar hebben we N. aan verdiend? Zenuwachtig verschoon ik de avond voordat ze komt ons dekbed, want ik wil geen slechte indruk maken. Ik vouw braaf alle was op, want ze heeft het al zo druk en we kunnen niets voor haar verbergen. Ik verklaar haar per handgeschreven briefjes op de keukentafel, per sms en - als het kan - bij een kop koffie hoe gelukkig ze ons maakt . Dat wuift ze lachend weg, terwijl haar ogen schitteren. Ze vertelt over haar leven en haar kinderen. En vraagt of ze Marokkaanse soep voor ons kan maken. "Liever op zaterdag of op zondag?" Ik geef geen antwoord maar tel zachtjes in mijn hoofd. Ik tel mijn zegeningen. Met N. Onze hulp in de huishouding met een hart van goud.