Vaag(ina)

Kleine man zingt graag. Zachtjes in zichzelf als hij met de auto's aan het spelen is. Lekker luid als hij achterop de fiets zit of samen met wie dan ook maar bereid is een deuntje mee te zingen. Favoriet is een vies liedje over een piespot dat hij van zijn opa heeft geleerd, maar ook van het molletje onder de grond en Annie MG Schmidt's mijn opa (wat vervolgens de hele dag in mijn hoofd blijft hangen).

Sinds kort heeft hij een nieuw liedje, zelfbedacht en erg melodieus. Zo op het eerste gehoor dan. Hij zingt het meestal als hij in zijn sas is, lees met twee auto's tegen elkaar aanbotst, ergens vanaf of op mag springen of een dvd-hoesje uit elkaar peutert. Het klinkt als 'laaaa la la'. Tot hij dit weekend naast me op de bank kroop en het 'laaaa la la' op het tweede gehoor  dus ' vaaaaaa gi na' bleek te zijn. Omdat ik manlief meer vertrouw dan mijn gehoor, vertelde ik hem over deze lofzang. " Sinds gisteren al", zuchtte M., maarja ga het maar eens verbieden. Inderdaad. Ga het maar eens verbieden. En intussen zingt de kleine man vrolijk door. Op de schommel in de speeltuin, bij de kaasboer als hij een stukje kaas krijgt en vlak voor het slapen gaan. 'Vaaaa gi na'. Het zal wel overgaan. Of wennen.

Adem in...

Toen ik pas moeder was en een blog schreef over hoe rozer dan roze mijn wolk was, schreef mijn blogbuuf E. van toen heel nuchter én met een plagerige knipoog dat het niet erg was als ik hem een keer achter het behang zou willen plakken. Op mijn hoge hoge wolk trok ik één wenkbrauw op. Achter het behang? Mijn kleine man?

Vandaag moest ik aan haar denken toen ik J. op het winkelcentrum uit een Bob de Bouwer speelapparaat probeerde te krijgen. Ik dacht dat ik hem met stuur en al zou lostrekken door een opening die niet was ontworpen voor moeders. Kleine man schreeuwde alsof ik zojuist een muntje in hem had gegooid. Twee andere kindjes zaten stoïcijns voorop, terwijl middelste nog net niet over mijn rug op het dak klom. We trokken heel even de aandacht van een andere moeder, maar toen die ontdekte dat het geloei niet een van haar kinderen betrof, droomde ze snel verder in de winkelruit.

Eenmaal uit Bob en op plaats van bestemming -  de boekwinkel (normaal mijn oase van rust en heerlijkheden) - stortte kleine man zich nog minstens drie keer languit op de vloer. Tot ik mezelf pedagogisch verantwoord tussen mijn tanden door hoorde sissen: "Nu nog één keer je zus slaan en je krijgt vanavond geen crème brulée!" (zijn favoriet sinds onze vakantie in Frankrijk) Het enige effect dat ik daarmee bereikte was een brulée van twee. Toen hij was uitgegild, keek hij een soort van opgelucht (ik ook), zuchtte eens diep en keek me met onschuldige kijkers aan... "Snot, mama, snot!" Natuurlijk ontbrak van de luiertas elk spoor en omdat ik de rust toch al verstoord had, vroeg ik de boekverkoopster ogenschijnlijk onverstoord of ze een stukje toiletpapier voor me had. Bij het afrekenen van de verjaardagskaart (dat was alles wat ik nodig had) legde ze wat extra warmte in haar stem toen ze me een prettige avond wenste. Het lukte helaas niet met geheven hoofd de winkel te verlaten. Terwijl kleine man snuffend aan  mijn been hing, moest ik middelste onder de luisterboeken vandaan trekken. 

Op naar de auto, als ik ongeschonden langs Bob de Bouwer zou komen.

 

Lang leve Brigitte! Een klassieker. Dus even je duim omhoog als je die moeder ziet, buiten. 

Wat vind jij dan?

Je hart volgen. Ik lees het. Ik hoor het. Soms zeg ik het. Hardop tegen iemand anders. Of zachtjes tegen mezelf. In het laatste geval eindigt de zin zelden met een punt en meestal met een vraagteken. Mijn hart is namelijk niet zo uitgesproken. Of beter, bescheiden. Het luistert liever eerst naar het hoofd dat graag op de praatstoel zit. Het hart klopt liefdevol en geeft hoofd alle ruimte die het nodig heeft. "Maar wat vind jij dan?", vraag ik haar. Hart bloost, ze staat niet graag in de belangstelling. En als ze dan uiteindelijk heel zacht heeft gesproken, is het even stil...

schrijven

Na een minuut komt de eerste maar al om de hoek zeilen. Dat ik daar toch niet mijn werk van kan maken. Dat ik daar te weinig tijd voor heb. Dat ik het niet zo goed kan. Dat anderen zoveel beter zijn. Dat...

schrijven

Deze keer laat hart zich niet ondersneeuwen. Ze maakt een sprongetje. Hoofd lacht en geeft toe.

schrijven, in welke vorm dan ook
PUNT

Au!

Lief en ik hadden er enorm veel zin in. Koninginnedag! Vorig jaar zaten we in New York voor onze huwelijksreis, het jaar daarvoor was ons allebei niet echt bijgebleven en het jaar daarvoor zaten we (ik hoogzwanger) op Vlieland waarbij we elkaar trouw beloofden voortaan Koninginnedag gewoon weer in Amsterdam te vieren (in ieder geval nooit meer op een waddeneiland met één kroeg). Dit jaar leek het te lukken. We begonnen de dag met een rondje vrijmarkt in het steeds hipper wordende Amsterdam Noord. En terwijl de meiden een zonnebril, armband en Barbiehond die kan poepen (incluis keutels van plastiek) van hun zakgeld kochten, snuffelde ik twee Thomas de Trein locomotieven bij elkaar voor de kleine man en acht leesboekjes groep drie voor de middelste. Ook kocht ik een hippe sjaal voor manlief, die hij verklaarde nooit te gaan dragen. Verkering (als we het zo mogen noemen) van oudste haalde geld op met zijn gitaar, kleine man raakte zoek bij de kraam van vriendin T. en ook weer terecht dankzij buurvrouw L. Gelukkig scheen de zon en konden de zwetende oksels gelucht. Na een halfuur in de rij te hebben gestaan voor pannenkoeken, beseften we dat de rij niet echt minder werd én dat we pannenkoekenmix in huis hadden. Zo konden we WA en Maxima mooi nog even meepikken op de buis.

Vriendin W. was er inmiddels ook en opa en oma die hadden beloofd op de kinderen te passen zodat wij de jordaan in konden. Lang leve opa en oma! Op de pont naar de overkant stonden we al te dansen.    Zonder enig netwerk wisten we toch iedereen te vinden (net als vroeger toen we nog geen mobieltjes hadden) en de sangria en biertjes vloeiden rijkelijk.  Van de Kat naar Duende naar Vlaming. Waar de muziek het leukst was en een plek in de zon. Na een paar sangria, een aperol en een mojito was ik volgens mijn lief de grappigste vrouw op aarde. Hij had duidelijk nog meer op. We aten Mexicaans en kletsten bij met vrienden die we te lang niet hadden gezien. En toen de muziek stopte en we dat pas na een halfuur doorhadden, liepen we door de stad naar huis. We schuifelden nog wat op de feestboot en besloten dat het in Amsterdam toch stukken beter toeven is op Koninginnedag dan op Vlieland. 

Kortom was wat het leuk! Zelfs toen vanmorgen de kleine man om zes uur begon te zingen en niet meer wilde slapen, moest ik met bonkend hoofd constateren dat het AU!derwets gezellig was.