Samenwonen

Kleine man wordt groot. Gelukkig maar. Toch is het soms even slikken. Ging hij, toen hij een halfjaar oud was, op kamers (lees: zijn bedje verhuisde van onze slaapkamer naar de babykamer). Deze week gaat hij samenwonen. Met grote zus E. Nog grotere zus A. krijgt namelijk een kamer voor haar alleen. We doeken de babykamer dus op. En terwijl manlief vol energie de verfkwast ter hand neemt, pak ik het fototoestel om het verleden nog even vast te houden. Oma's stoel in de hoek. Waar we samen wiegden, zongen, dronken en de vogeltjes op het behang bekeken. Waar we boekjes lazen, woordjes praatten en grapjes grapten. Ik kiek de commode en inmiddels overbodig geworden luieremmer. Olifant en snor aan het Amsterdamse-huizen-rekje. En aan de muur Mother and son van Lisa Hurwitz. 

Als ik mijn ogen sluit zie ik mijn kleine man weer als baby en mijn eerste momenten als moeder in de veilige lavendelblauwe stoel. De keren dat hij koorts had. De keren dat hij niet kon slapen. Terwijl ik mijmer, stormt er een kleine leeuw de kamer in. Hij brult en blikt ondeugend mijn kant op. Zijn lange benen in zijn pyjama ontroeren me. Maar hij is te ongeduldig voor schoot en knuffels. De wereld moet ontdekt! 

Deze week slaapt hij nog even bij ons. Zijn bedje naast het onze. Ik schuif stiekem op de plek van manlief om door de spijlen naar mijn slapende mannetje te kunnen kijken. Geen geborrel, gepruttel en gezucht, zoals hij als baby deed. Maar een intens tevreden slapend mannetje met haar dat alle kanten op staat. Morgen, weet ik nu al, wordt hij weer te vroeg wakker. Maar nu geniet ik nog even van mijn grote kleine man. 

Mother and son - Lisa Hurwitz

Uit balans

Balans. Mooi woord. En helemaal van nu. De juiste balans zoeken. Tussen werk en thuis. Tussen drukte en rust. Tussen tijd voor jezelf en tijd voor anderen. Mooi als zelfstandig naamwoord, moeilijk als werkwoord. Bij het laatste zie ik een persoon al wiebelen en omvallen. Of is dat projectie? Vast en zeker (of zeker en vast zoals de Belgen zo mooi zeggen). Ik zie natuurlijk mezelf wiebelen en omvallen. Op het werk. Thuis. Om het minste of geringste. Het komt door de volle maan, zegt een lieve collega. Je doet het zo goed, zegt manlief lief. Ik twijfel en wiebel, terwijl ik voor de zoveelste keer mijn tranen wegduw. En dan belt vriendin T. "Doe je mee aan een workshop om onze Big 5 for life te ontdekken?" En terwijl ik denk 'is dat niet teveel naast werk en thuis' zeg ik Ja! Dus zijn we gisteren begonnen aan onze Big 5 for life. Het komt denk ik op een goed moment. Natuurlijk, zegt vriendin T. gedecideerd, want toeval bestaat niet.

Als de kat met de hoed het kan...

Gemis(t) - 2

Nog twee nachtjes slapen en dan halen we hem weer onder het bureau en onder zijn handdoek vandaan. Terug op zijn oude stek waar boeken en tijdschriften de boel inmiddels bezet houden alsof het al koninginnedag is. Vanaf donderdag hebben we gewoon weer een tv, zoals ieder ander 'normaal' gezin. Opgelucht? Nee hoor. Ik verdenk manlief zelfs van enige tegenzin. Ik vind het wel weer gezellig nu de regen met bakken uit de lucht aan het vallen is. Bovendien betweter ik tegen manlief dat we toch bewust kunnen kijken. Hoewel ik, terwijl ik het zeg, meteen opstandig word (ik probeer ook al bewust te eten!)Het is bovendien tegen dovemansoren want, legt manlief uit, zoals de zak chips in de kast tegen hem praat, geldt dat ook voor bijvoorbeeld Dexter of de zoveelste  herhaling van Spiderman. Volg je het nog? We zullen zien hoeveel vreugde de beeldbuis ons weer gaat brengen. Mijn belangrijkste conclusies na een maand zonder?

* vooral dat ik het niet heb gemist (maar gek genoeg ook de hele maand al wist dat ik niet altijd zonder zou willen)
* dat er niet iets verrassend voor in de plaats is gekomen (stiekem hoopte ik toch mijn trouwalbum eindelijk af te hebben en mijn boeken staan nog steeds niet op kleur)
* ik heb iets meer gelezen (en ontdekt dat Het Parool ook doordeweeks een krant bij ons bezorgt)
* ik heb ontdekt dat het leven gewoon doorgaat, ook als je de aftrap van Boer zoekt Vrouw mist (met dank aan vriendin W. die me per sms op de hoogte hield)
* dat kinderen prima zonder kunnen (slechts een opmerking van de allerkleinste van het stel)
* dat kindermonopoly op zaterdagavond leuk is maar het toch aflegt tegen Pixar (wat mij betreft, niet wat betreft de kinderen)

Check! Nu op naar een maand zonder suiker... Grapje! Of toch niet?

Een blauwe badmuts vol hoop

Vriendin T. zwom mee afgelopen zondag. Met de Amsterdam City Swim. Tijdens onze vakantie trok ze braaf (bijna) elke dag oneindig veel baantjes in ons zwembad. Ik deed (af en toe) mee, maar hield het (meestal) niet langer vol dan 20 keer heen en weer. En dat telde ik dan als 40 baantjes waarop ik moe maar voldaan de rest van de dag onder de parasol bleef liggen. (Dat laatste is natuurlijk een literaire overdrijving als je met zes kinderen op vakantie bent, maar dat terzijde.) Vriendin T. telde in minuten wat bij elkaar opgeteld toch al gauw zo'n uurtje heen en weer zwemmen was.

En daar ging ze afgelopen zondag. De Amstel in om geld op te halen. Zodat er meer onderzoek kan komen naar de ziekte ALS. Een zeldzame ziekte die ongeveer 500 mensen per jaar treft en hun leven en dat van hun dierbaren op zijn kop zet.

En wij? Wij stonden vol trots op de Magere Brug te speuren naar vriendin T. tussen de blauwe badmutsen. Een stoet aan dappere zwemmers trok aan ons voorbij. Zwaaiend, lachend, geconcentreerd. Ook vriendin T. trok een cirkel onder de Magere Brug en zwaaide stralend naar haar sponsors.

Bij de finish zat een man. Gekleed alsof hij de marathon ging rennen. Maar zijn magere lichaam en de rolstoel waarin hij zat, vertelden een ander verhaal. Hij hield de hand vast van een jonge vrouw die stralend naar de stroom zwemmers keek. De man keek weg en huilde zonder geluid, oorverdovend stil. Zij kneep in zijn hand. Maar haar liefde kon zijn tranen niet stoppen. 

Zondag 8 september 2013: 2000 zwemmers, anderhalf miljoen aan donaties, ontelbaar veel tranen en hopelijk ook een flinke portie kracht en hoop.