Geloof, hoop en liefde

Op tv zien we het jaar op meerdere zenders en in meerdere vormen aan ons voorbij trekken.  Ook ik overdenk 2014. Zoals elk jaar wil ik eerst terugkijken voor ik weer vooruit kan kijken om me daarna voor te nemen om meer in het nu te leven. Volg je het nog? 2014 dus. Groots en meeslepend? Geen twijfel.

Kleine man werd vier en ging naar de grote school. Inmiddels loopt hij er rond alsof hij de school eigenhandig gebouwd en verzonnen heeft. Niet zo gek met zijn twee lieve zussen op dezelfde school. De oudste nu als 'oudste' van de school in groep 8. En net als middelste als een vis in het water. Het afgelopen jaar bestond uit veel feestjes, partijtjes, tafels en toetsen. En terwijl de tijd leek te vliegen, vlogen wij gewoon mee. Naar Buenos Aires. Met vriendin W. Onvergetelijk! En in de zomer naar Griekenland. Twee weken geluk op een paar meter strand.

2014 was ook het jaar waarin vrienden A. en S. trouwden en ik hun ceremoniemeester mocht zijn. Het werd onvergetelijk. Ze verhuisden naar Spanje waar ze in 2016 hun bruiloft gewoon nog een keer vieren. We begonnen een eetclub met vrienden L. en I. en zagen de Common Linnets voor ze uit elkaar gingen. Alles leek vanzelf te gaan. Zelfs op het werk. Drukker dan ooit maar tegelijkertijd ook leuker en spannender dan ooit. Zowel voor mezelf als voor mijn lief. Dat herhaalden we dan ook maar regelmatig als we elkaar 's avonds met kleine oogjes op de bank aankeken.

Geïnspireerd door TED hield ik tot twee keer aan toe een blog-marathon om weer te ontdekken wat ik eigenlijk al weet. Hoeveel ik van schrijven houdt. Niks nieuws onder de zon. Wel fijn. Zo rolden we als gezin de herfst in. Uiteraard - zoals ieder jaar - met bijbehorende blues. Maar ook die ging - zoals ieder jaar - weer weg. Gelukkig maar. Want het leven moest gevierd! Mijn lieve papa en mama die alweer 50 jaar getrouwd waren, namen de kinderen en kleinkinderen een weekje mee. Samen in een huisje en met de engste (en leukste) Halloween-nacht ooit. En alsof dat niet genoeg feest was, vierde mijn moeder een paar weken later haar 70e verjaardag. Stralend!

Gelukkig maar. Want een week later viel de wereld zoals we die kenden in duizenden stukjes. Mijn lieve mama ziek. Stap voor stap ruimden we de scherven op en kregen ook goed nieuws te horen. Dus gaan we het nieuwe jaar hoopvol in. Ik zoek het hangertje dat ik als meisje van mijn moeder kreeg en draag het sinds jaren weer: geloof, hoop en liefde.

Dat wens ik iedereen. Een jaar vol geloof, hoop en liefde. Maak goede voornemens, durf hardop te dromen en laat los als het leven anders loopt. Er komen nieuwe dromen en andere inzichten voor terug.

Oma

Op mijn werk kocht ik zes bollen wol. Donkerrood. Prachtig. In gedachten had ik er al een warme sjaal van gebreid. Nu nog in het echt. Vandaag was de ideale dag. Terwijl manlief beneden een Portugese (plak)tegel in ons halletje legde, de regen buiten maar niet in sneeuw wilde veranderen, pakte ik mijn breipennen. Middelste en kleine man kropen erbij en terwijl kleine man werd geridderd tot mijn officiële bol-wol-uitroller, tikte middelste ijverig op de 10 steken die ik voor haar had opgezet. Puntje van haar tong uit haar mond. Ik zocht op youtube naar steken voor een warme wollen sjaal maar na twee filmpjes besloot ik gewoon de gerstekorrel voor beginners te gebruiken.

Terwijl mijn pennen tikten, dacht ik aan mijn oma. Mijn lieve oma die altijd aan het breien was. Ze kon alles maken. En ik mocht zeggen wat ik wilde of mooi vond. Een trui met Snoopy erop? Geen probleem. Een wollen jurkje in zachtroze en - gele strepen? Binnen een paar weken lag die in mijn kast. Mijn oma kon breien en praten tegelijk. Ook luisteren trouwens. Dan praatte ik honderduit en luisterde mijn oma. Niets was haar te gek. En vroeger was niet altijd beter. Liefdevol stelde ze vragen. En ik hoor haar nog lachen, giechelen als een meisje.

Toen ze jong was, wilde ze het klooster in. Tot ze mijn opa ontmoette, verliefd werd op zijn zwarte haren en voor hem koos. Ze was toen al wat ouder. Mijn oma was haar tijd vooruit. Net als mijn opa trouwens. Thuis waren de taken niet traditioneel verdeeld. En mijn moeder werd gestimuleerd verder te leren. Zoals ze later oma was, was ze ook moeder. Ze vond niet snel iets gek en stond niet snel met haar oordeel klaar. Wel met haar liefde. Als klein meisje noemde mijn oma me 'spinnetje'  omdat ik zo fel kon reageren. Ze kende me door en door. Maar als ze me zo noemde, gaf ze altijd een knipoog.

We hebben honderden kopjes thee gedronken en ik heb haar heel oud zien worden. Ouder dan ze eigenlijk had willen worden. De liefdevolle blik in haar ogen bleef. Ik herinner me dat we op een middag in haar keuken een heel vers wit brood met pindakaas hebben opgegeten. En daarna samen heel hard moesten lachen. Of ze maakte een boerenstick, een boterham met kaas en beschuit. Van koken hield ze niet erg, maar eens in de zoveel tijd maakte ze hachee of flensjes. Dat laatste maakte me als klein meisje aan het huilen omdat me pannenkoeken waren beloofd.

De stoel waar mijn oma altijd in zat te breien, staat nu bij ons. Bekleed in haar lievelingskleur 'lavendelblauw'. Toen kleine man net geboren was, heb ik er uren in doorgebracht. Ik wil graag geloven dat ze toen wel eens is komen buurten. Om te zien dat haar spinnetje - ondanks haar eeuwige getwijfel (ik lijk op haar) - toch nog de ware liefde is tegen gekomen en moeder is geworden. Als ze eens wist, dat ik nog regelmatig aan haar denk. Mijn lieve oma.

Oe

Onze kerstboom is anders dan andere jaren. Allereerst staat hij op een andere plek om het raam te bedekken waar ons gordijn is gesneuveld. En na één dag groot en indrukwekkend in onze kamer te hebben gestaan, liet ie op dag twee al zijn takken hangen. Na anderhalve week hangen de onderste takken zelfs bijna op de grond. Het heeft iets treurigs, zeker als het zonlicht schijnt op de lampjes. Doordat de boom hangt, zijn de stoffen letters L-O-V-E verschoven waardoor er O-E lijkt te staan.

Een kerstboom is net als het echte leven. Het doet niet altijd wat jij wilt. Dat betekent niet dat je de slingers niet op kunt hangen. Die kaatsen knipogend het zonlicht terug.

Mistletoe

De boom staat, de lampjes branden en voor mij is Kerstmis al begonnen. Onze favoriete kerstliedjes staan al sinds het weekend op herhaling. Na de blues van november komt de gezelligheid van Kerst als geroepen. Vrede op aarde, zou het? Ben bang van niet, maar op kleine schaal doet iedereen wat beter zijn best. Lieve kaarten met oprechte wensen. Zelfs de kinderen roepen ' ho ho hoo, vrede op aarde' als er wordt gemopperd door iemand in ons gezin. 

Boven de trap hangt mistletoe, dus er wordt veelvuldig gekust. Vooral door kleine man en middelste. Oudste neemt meestal een snoekduik van halverwege de trap ver voorbij de plek waar de mistletoe hangt. "Wacht maar tot je later verliefd bent", zeg ik, "dan moeten we je onder de mistletoe vandaan trekken". "Ieeeeeeeuw", zegt ze dan. 

Nog 1 dagje school en werk en dan hebben we kerstvakantie. Twee weken lang. Nog een paar nachtjes slapen maar voor mij is Kerstmis al begonnen. 

Onvoorwaardelijk

Mensen zijn struisvogels. Het leven is eindig maar die wetenschap schuiven we het liefst ver voor ons uit. Misschien is dat ook maar goed. Kun je niet dag in dag uit plukken omdat het misschien de laatste is. Maar er af en toe bij stilstaan kan geen kwaad.  Deze week hield het me bezig. En bedacht ik wat nu werkelijk belangrijk is in mijn leven. Met drie kinderen en een drukke baan voor zowel manlief als mezelf wil het niet zo met dat groots en meeslepend leven. Of toch wel?

Sinds ik een gezin heb, is mijn leven misschien wel grootser en meeslepender geworden. Want hoewel ik nog graag de wereld wil rondreizen en een boek wil schrijven en en... is het toch de liefde die het leven de moeite waard maakt. Excuses voor deze tegelwijsheid, maar je zou het zomaar even vergeten tussen alle wekkers, tv-programma's en boodschappen door. En dan gebeurt er iets waardoor de wereld even stilstaat. Als een sneeuwbol die met een klap op de grond valt. En terwijl je hoopt dat de sneeuw weer gaat dwarrelen, weet je het. Glashelder. Waar het om draait. Het is simpel, soms doodeng en breekbaar maar het meest mooie wat het leven je kan bieden. Houden van iemand anders. Onvoorwaardelijk. En iemand die van jou houdt. Onvoorwaardelijk. 

En het fijne? Daarvoor hoef je niet naar de andere kant van de wereld (mag wel natuurlijk).

Rituelen

Vroeger brandde mijn oma een kaarsje voor ons. Als we een examen hadden of iets anders spannends. Ik vond dat een fijn idee. En geloofde ook echt dat ze ons hielp met dat kaarsje. Of meer met de liefde en aandacht die ze daarmee het universum instuurde. Ik ben geen gelovig mens of beter gezegd geen religieus mens. Ik hang geen God aan. Ik kan niet geloven. Wel geloof ik in de kracht van liefde en daar zijn voor mij rituelen aan verbonden. Zoals het kaarsje dat mijn oma voor ons brandde.

Als ik een kerk bezoek, meestal in het buitenland, steek ik altijd een kaarsje aan. Ter nagedachtenis aan mijn oma. Dan doe ik er soms stiekem een wens bij. Het maakte kerken bezoeken tijdens onze vakantie in Italië geen probleem, want de meiden vonden het magisch. En ze trokken er als vanzelf hun plechtige gezicht bij. "Denk maar aan iemand die je lief is", vertelde ik ze als ze een kaarsje hadden aangestoken.

Soms steek ik ook thuis een kaarsje aan. In een glaasje bij het Maria-beeldje dat ik van mijn oma heb geërfd. Het kaarsje verlicht dan het vriendelijke gezicht van Maria dat ik als klein meisje al prachtig vond. Dan sluit ik mijn ogen en denk aan de reden - meestal iets spannend of moeilijk - waarom ik een kaarsje wil branden. Ik fluister een wens of deel zachtop mijn zorgen.

Soms weet de ratio het even niet en dan geven rituelen hoop en houvast. Mij tenminste.

Hoop en bezinning

Ik houd van de maand December. Het is een maand van bezinning, zo aan het einde van het jaar. Maar ook een maand van hoop, met een kraakvers jaar in het vooruitzicht. Het laatste kan troost bieden als de bezinning zwaarmoedig stemt. Over gemiste kansen misschien, verdriet dat je voelt of hebt gevoeld, over alweer een jaar voorbij en de tijd die vliegt.

Het nieuwe jaar knipoogt naar je en fluistert: "Kom maar, nieuwe kansen hier." Nog pril en vol verlangen de bladzijden om te slaan. Als het geluk van een nieuw schrift om in te schrijven. De lichtjes schitteren en vormen een mooi contrast met het donker van buiten. Bezinning en hoop.