Boterhammen zonder boter

Woensdagmiddag zonder kleine man is als een zee zonder golven, een uitgebreid uit-etentje zonder wijn, boterhammen zonder boter. Prima, maar er mist iets. En toch zal ik eraan moeten wennen, want kleine man spreekt graag af. Bij voorkeur bij vriend J. En omdat ze vorige week al bij ons speelden (onder lichte chantage van deze moeder) is hij nu daar. Toen ik hem van school haalde, had ik de tas met zwemspullen al gepakt. Kleine man is gek op zwemmen en ik dacht hem daarmee te verrassen. Dus toen hij vroeg of hij kon afspreken, probeerde ik het nog: "Ik wilde met je gaan zwemmen." Terwijl hij me met zijn hoofd schuin een beetje troostend aankeek, was zijn antwoord: "Mama, dat doen we dan een andere keer oké?" Terwijl ik mijn lachen moet inhouden, kan ik het toch niet laten om in de auto naar huis even te mijmeren over de tijd dat kleine man nog echt klein was. En ik hem uren bij me op schoot had. Naar hem kijkend, terwijl hij in mijn armen lag te slapen.

Maar dan krijg ik een appje, een foto van mijn mooie zoon in de speelhut van vriend J. met een boterham en brede grijns. Ik ben weer terug in het nu en bedenk wat ik eens ga doen met een middag voor mezelf. Kleine man wordt groot en deze mama houdt zich groot.

Wandelend woordenboek

"Weet je wat middelmaat is mama?" Voordat ik antwoord kan geven, geeft kleine man antwoord: Dat is een beetje snel en een beetje niet snel". Ik heb een wandelend woordenboek in huis. Elke dag leer ik weer een nieuw woord of begrip door de ogen van een vierjarige. "Wraak, dat is toch als je straf krijgt." Of vandaag tegen vriendje J. "Weet jij wat een lijk is?" en terwijl vriend J. verbaasd opkijkt van het Star Wars Lego legt kleine man al uit: "Dat is een dood lichaam".  Om even later aan mij te vragen wat sleur is. Terwijl ik uitleg dat sleur elke dag hetzelfde en saai is, besef ik plotseling dat hij sleur van sleuren bedoelt. "Dat is iemand aan zijn handen of benen meetrekken" en tevreden keert de kleine man terug naar zijn speelgoed.

Vorige week bij het tandenpoetsen moest een ander onderwerp besproken. Met een mond vol schuim keken zijn ogen me onderzoekend aan. "Jongens kunnen toch verliefd worden op jongens? En meisjes op meisjes? En ze kunnen toch ook trouwen?" Ik knik van ja, terwijl ik de tandpasta van zijn gezicht veeg. Kleine man knikt tevreden. "Ze kunnen alleen geen kinderen krijgen, toch?" Terwijl ik uitleg dat dat wat lastiger is, is J. alweer in gedachten bij het kinderen krijgen. "Hoe ben ik ook alweer in jouw buik terecht gekomen, mama?" En terwijl ik bedenk vanaf welke leeftijd je eigenlijk moet gaan voorlichten, begint de kleine wijsneus hard te schateren. "Oh ja, mama, dat is natuurlijk via papa zijn piemel. En dat heet vrijen." Terwijl ik met een mond vol tanden sta, is kleine man al naar zijn slaapkamer gehold. "Voorlezen mama, uit Dikkie Dik!" Ben toch benieuwd waar hij al zijn kennis vandaan haalt. Ik verdenk zijn grote zussen.

Vergeet de bloemen en de bijtjes...

Barmhartigheid

Als de wereld te hard binnenkomt - lees vluchtelingen die verdrinken en de harde reacties die daarop komen - trek ik me het liefste terug in mijn eigen kleine wereld. Krant blijft ongelezen en de tv blijft uit. Het is niet de oplossing. Wel een filter. Ik besef des te meer hoe gezegend we zijn in Nederland als ik mijn drie kostbare schatten zie lachen, keten en slapen. De zorgeloze tijd die ze doorbrengen tussen school, thuis, vrienden en de allerliefste opa's en oma's.

Het is maar net waar je bedje staat. Zuiver toeval. Hebben we niks voor hoeven doen. En daar hoeven we ons dus ook niet op voor te staan. Het enige wat wij kunnen doen is af en toe in andermans schoenen gaan staan. Alleen maar in gedachten. En denken aan de wanhopige vaders en moeders daar ver weg. Aan de andere kant van de zee. Die niets liever willen dan leven. Niet eens een beter leven. Leven. Ze willen hun kinderen een toekomst geven, die ze in hun eigen land niet meer kunnen ontdekken. En bedenk dan waarom je besluit jouw leven en dat van je kinderen in de waagschaal te zetten. Dat is wanhoop. Van de donkerste soort. 

Afgelopen zondag kwamen 800 vluchtelingen om. Verdronken op de Middellandse zee.  Daarmee staat de teller op 1.600. 1.600 mensen die dit jaar de overtocht waagden om te leven. Maar het niet overleefden. 

Geen dag van rouw. Geen nieuwsonderbreking. Geen noodplan. In Nederland is de politiek druk met bed, bad en brood. Want ons land is al zo vol. Ons land waar toevallig onze wiegen stonden. Puur geluk. Maar online zie ik vooral veel ongelukkige mensen. En harde en kwetsende woorden. Hun harten en hoofden zijn leeg. Niet te redden ook al leven ze.

Vanavond steek ik een kaarsje aan. Voor een betere wereld. Voor barmhartigheid. 

Ik ga op reis en ik neem mee...

Ik zou willen dat ik een nonchalante reiziger was. Ongeveer zoals mijn lief. Hij reist regelmatig voor zijn werk en lijkt daar niet bij stil te staan tot de avond voor zijn vertrek. Dan slingert hij nonchalant wat spullen in zijn handbagage. Hij pakt zijn paspoort en drinkt vervolgens in alle rust nog een kop thee op de bank. Jaloersmakend!

Morgen vertrek ik met vriendin W. voor een paar dagen naar Spanje. Op bezoek bij vrienden S. en A. Geen wereldreis dus. Geen groot avontuur (behalve dan dat W. en ik de weg van Barcelona naar Lledo moeten zien te vinden in onze gehuurde auto). Toch zoemt al het hele weekend door mijn hoofd dat en wat ik moet inpakken. Zondag gekeken of al mijn potentiële outfits schoon en gestreken in de kast hangen. Maandag al een voorzichtig stapeltje gemaakt in de slaapkamer én de badkamer. En vanavond dus de halve avond druk met de juiste handtas, het meest leuke maar ook lichte boek, de perfecte jas (niet te warm, niet te koud en ook niet te zwaar), het opladen van het fototoestel en het ruimte maken op mijn iphone voor nieuwe foto's (check, dubbelcheck).

Natuurlijk ik weet het, met je paspoort, ticket en pinpas ben je in principe klaar om op reis te gaan. Maar dat is theorie. In praktijk ben ik pas gerust met het juiste aantal spijkerbroeken, slimme combinaties en dat paar slippers en die bikini voor de zekerheid. Nonchalant? Allesbehalve! Sterker dan ik? Al mijn hele volwassen leven.

Eenmaal op reis dan komt het goed...

De wereld op mijn bank

Kwart voor zeven. Wakker. Muisstil uit bed om niemand wakker te maken. Het huis nog stil en voor mij alleen. Maar het geluk zit hem in de vier die boven aan het dromen zijn. Van wildwaterglijbanen (kleine man), roze jurken met eindeloze stroken (middelste) en ingewikkelde skatebanen (oudste). Grote man droomt over mij. Hoop ik maar. Het koffieapparaat ronkt, maar maakt gelukkig niemand wakker. Op de bank lijkt de wereld aan mijn voeten. Alle ruimte voor mijn dromen, gedachten,  herinneringen, ideeën...

Dat ik woensdag in het vliegtuig naar Spanje zit
Dat we nog een hele dag vrij hebben vandaag met het gezin
Dat gisteren eindelijk de zon zich liet zien en wat een wereld van verschil dat maakt
Dat ik gisteren op de verjaardag van schoonzus A. de tijd voorbij heb zien vliegen in fotoalbums
Dat ik uitreken hoe oud ik ben als kleine man net zo oud is als ik nu
Dat ik zin heb in nog een kop koffie
Dat ik in mijn hoofd het boek kies dat meegaat in het vliegtuig
Dat ik fotoboeken wil maken van elk jaar voor later
Dat ik grote man oud probeer te denken maar niet verder kom dan zijn heldere bruine ogen voor me te zien
Dat ik hoop... van alles hoop dat ik niet hardop durf uit te spreken
Dat ik denk dat hardop vragen niet mag
Dat ik twijfel over dit huis of een ander
Dat ik wil schrijven... voordat iedereen weer wakker is.

Dat als de tijd vliegt en dat me een beetje bang maakt, ik denk aan de briljante Dr. Seuss. 

Slapen onder gebakken lucht en zachtop zingen

Op wereldschaal stelt het niets voor natuurlijk, maar toch. Van die UUUHGRR-dingen:

• Prijsstickers die niet loskomen van aangeschafte producten (lees: broodtrommels, waxinelichthoudertjes, glazen...)
• Nooit de bodem zien van de wasmand 
• Teveel mail in werkinbox 
• Te weinig persoonlijke post op deurmat
• Zweterige dromen waarin de benen van manlief zich voordoen als benen van iemand anders (die je liever niet in je bed hebt)
• Te smalle dekbedhoes voor dekbed (lees iedere nacht een koude rug)
• Dekbedhoezen die je niet kunt sluiten, waardoor dekbed er stiekem steeds meer uitpiept en je dus onder gebakken lucht ligt
• Mensen die zomaar hun vuil op straat laten slingeren (makes me sad)
• De domheid op tv (makes me sad)
• Alle reclame

Thank god for:

• Een onverwachte buur met een vuilprikker
• De knop op je tv
• Mooie boeken (must read: Myrthe v/d Meer)
• Whatsapp-groepjes met lieve vriendinnen
• De eerste bloesem in onze tuin
• Kleine man die zachtop zingt
• Paasontbijt-dozen knutselen voor school

Paasontbijt-doos van oudste. Trots! Zou willen dat we op het werk ook aan paasontbijt-dozen deden (in onze pyjama's)