Aylan

Ik krijg het beeld niet van mijn netvlies. Aylan. Hij leeft niet meer. Zijn kleine lichaam is aangespoeld. Dood en onvoorstelbaar kwetsbaar zoals hij daar ligt. Hij was op de vlucht. Samen met zijn vader Abdullah, zijn moeder Rehanna en zijn broertje Galip. Ik lees dat zijn moeder en broertje net als Aylan zijn verdronken. Ik kan het niet helpen om te denken dat het lot van de moeder een zegen is. Hoe had ze met dit verlies kunnen leven? De vader bevestigt dit in een interview met de BBC: "alles is weg nu". In zijn ogen de wanhoop als hij vertelt dat zijn kinderen de mooiste kinderen van de wereld waren. Ze maakten hem elke dag wakker om met hem te spelen. Wat is er mooier dan dat?

Ik hoef niet naar de foto te kijken om opnieuw Aylan voor me te zien. Zijn rode shirt, zijn lieve mollige armpjes, zijn schoentjes die zijn moeder waarschijnlijk bij hem heeft aangetrokken. Drie jaar oud nog maar en hij leert de wereld een les. De les om niet weg te kijken. Aylan geeft de eindeloze stroom vluchtelingen - wiens verhalen we onmogelijk allemaal kunnen leren kennen - een gezicht en een stem met de verhalen die over hem geschreven worden.

Kijk naar zijn foto en vraag om de grenzen te sluiten. Kijk naar zijn foto en maak harde opmerkingen. Kijk naar zijn foto en doe niets. Het is onmogelijk. Dat hoop ik.

Aylan is samen met zijn broertje en moeder afgelopen vrijdag begraven in hun geboorteplaats Kobani in Syrië. Canada, waarheen het gezin ooit wilde vluchten, heeft de vader aangeboden alsnog te komen. Hij wil niet meer. Voor hem is het te laat. Laat het niet te laat zijn voor alle andere vluchtelingen. Deze wanhopige en dappere gelukszoekers. Op zoek naar wat geluk voor al die mooiste kinderen van de wereld.

Aylan gaf vluchtelingen een gezicht. Deze foto geeft hem en zijn broertje Galip een gezicht.