De eenzamen (Dag 3)

Eenzaamheid in de stad neemt toe, lees ik in het Parool. Bijna veertig procent van de Amsterdammers voelt zich matig tot ernstig eenzaam, vertelt vrijwilligersorganisatie Regenboog die deze groep sinds vier jaar zag verdrievoudigen. Opvanghuizen worden opgeheven. Thuiszorg en individuele begeleiding vallen weg.  In de bijlage krijgen deze cijfers een gezicht. In een openhartig interview vertellen Kevin (23), Hans (66), Marjan (37) en Yvonne (62) hoe ze langzaam in een sociaal isolement terecht kwamen. Kevin is autistisch en maakt moeilijk contact, nadat het huwelijk van Hans na 23 jaar stopte, sloeg de eenzaamheid toe, Marjan raakte geïsoleerd door haar gewelddadige partner en Yvonne kon na de dood van haar moeder zich er niet meer toe zetten van de bank te komen.

Alle vier kunnen ze haarscherp de eenzaamheid onder woorden brengen. "Die eenzaamheid vreet je bijna op", vertelt Kevin die droomt van een grote vriendenkring en een baan als ICT-er. Als hij later werk krijgt, gaat hij nooit meer op vakantie, weet hij nu al. Hans schrijft blaadjes vol over eenzaamheid, hij twijfelt over zijn bestaan als hij niet van belang lijkt te zijn voor anderen. Oplossingen heeft hij ook, die hij met liefde meegeeft aan de interviewer. Hoewel hij blij was met de maatjes die hem via een vrijwilligersorganisatie kwamen opzoeken, zoekt hij een duurzaam maatje. Eentje die uiteindelijk niet op de klok kijkt. "Adoptie van een eenzame."

Wat een dappere mensen deze vier die tussen wal en schip zijn gevallen. Zomaar, omdat niemand oplette. Dat ze elke dag proberen door te komen, zonder dat het iemand wat uitmaakt. Yvonne wil geen zeurpiet zijn en Hans geeft aan dat hij niet depressief is maar wel intens verdrietig. Eenzaam zijn geeft stress, vertellen ze. Het doet fysiek pijn in je buik en in je hart. Ik voel het bijna.

Vandaag gaat de week tegen eenzaamheid van start. En hoewel ik erg opstandig word van de dag van de dit en de week van de dat, denk ik dat deze week belangrijk is. Dat het een stem geeft aan mensen die geen stem meer denken te hebben. Die af en toe hardop praten tegen zichzelf omdat ze anders bang zijn om gek te worden. Een oplossing heb ik niet. Ja in theorie. Een andere politiek. Een ander soort samenleving. Maar waar begin je? In mijn geval door er eens wat vaker bij stil te staan. Door erover te schrijven. Door wat beter op de mensen in mijn omgeving te letten. Een vriendin vertelde me laatst tussen neus en lippen door dat ik niet kon voorstellen hoe eenzaam ze zich af en toe voelde... Ik wist niet goed wat ik moest zeggen, maar kon wel mijn armen om haar heen slaan. Adoptie van een eenzame. Ik ben voor.