Papa (Dag 4... euh dag 5)

Toen ik klein was, vertelde hij elke avond het verhaal dat ik wilde horen. Het verhaal ging over zijn acht broers en hoe verbaasd zij waren toen ik geboren werd. Een dochter! Alsof het een wonder was, alsof ik een wonder was. Ik kon er geen genoeg van krijgen, van dat verhaal. En mijn vader vertelde het met eindeloos geduld. Hoewel hij werkte, was hij - eenmaal thuis - met al zijn aandacht bij ons. Bij mijn moeder, bij mijn broer en bij mij. Zelfs de poes kon rekenen op zijn aandacht en ook het door ons verwaarloosde konijn Snorrebor.

Ik kan me niet herinneren dat hij ooit uit zijn humeur was of boos op ons. Zelf doet hij dat af als "het opvoeden heb ik overgelaten aan jullie moeder". Maar ik weet dat dat niet zo is. Hij bracht naar bed, las voor, stoeide, knuffelde,  noemde me zijn lievelingsdochter en gaf me stevige vleugels terwijl ik opgroeide en steeds meer de wereld ging verkennen. Ook in deze fase bleef hij over een eindeloos geduld en zachtaardigheid beschikken. De keren dat hij me in de stad kwam ophalen omdat ik mijn nachtbus had gemist, zijn niet op één hand te tellen. Het eerste dat hij altijd zei als ik instapte: "wat ben ik blij je koppie weer te zien". Toen ik op mezelf ging wonen, kluste hij 's avonds mijn woonwensen in elkaar. En bij elke stap die ik zette, studie, eerste baan, eerste verre reis... vertelde hij me hoe trots hij op me was.

Toen ik moeder werd, ontdekte ik wat ik al wist. Dat kleine man zich geen lievere opa kon wensen. Voor het eerst ging hij oppassen, één dag in de week. En vijf jaar later is hun band al onverbrekelijk. Het ontroert me iedere keer weer om die twee samen te zien. Schaterend, stoeiend en knuffelend. De meest gekke uitspraken en streken leert kleine man van mijn vader. Want zoals hij zelf zegt "het opvoeden laat ik over aan oma".

Het afgelopen jaar was zwaar voor hem. Omdat zijn grote liefde, mijn moeder ziek werd. Toen we het net te horen hadden gekregen, wist ik niet om wie ik me meer zorgen moest maken, mijn moeder of mijn vader, wiens hart in duizend stukken leek te zijn gebroken. Maar toen de dokters ons konden geruststellen, raapte hij de brokstukken op en nam zijn plek in als rots in de branding. Met een eindeloos geduld en zachtaardigheid. Voor mijn moeder, voor ons. Wat was ik trots en wat besefte ik  weer eens hoeveel ik van deze man houd.

Mijn vader is een boeddhist zonder dat hij er ooit een letter over las. Mindful avant la lettre. Zonder gedoe, op zijn Amsterdams zeg maar. Ik ken niemand die zo kan genieten van de dagelijkse dingen als hij. En dat hardop deelt met iedereen die hem lief is. We maken er grapjes over, maar ik neem er ook een voorbeeld aan, getuige mijn blog. Hij laat me mijn hele leven al zien, wat inmiddels mijn credo is geworden: All you need is Love. Love is all you need. De rest is bijzaak. Toch pap?