Beauty (Dag 7)

Beauty is in the eye of the beholder. Een mooi gezegde en zo waar. Want wat is mooi? En wie is mooi? Wie het weet mag het zeggen. En dat gebeurt volop, vaak op een negatieve manier. Ik kijk naar het nieuwe programma van Sophie Hilbrand, Sophie in de kreukels. Ik vind Sophie mooi. Als ik het goed inschat van buiten en van binnen. Ik schrik daarom ook als ze op tv wat meningen deelt die over haar worden uitgestort op social. Ik vind ze het niet waard hier te noemen, maar het maakte me verdrietig. Waarom worden mensen zo hard beoordeeld om hun buitenkant? Een gewetensvraag, want ook ik heb liever sjans van een mooie man dan van een minder mooie man. Hoewel ik dan wel meteen weer terugkom op mijn eerste vraag: Wat is mooi?

Ben ik mooi? Mijn lief vindt van wel. Tegelijkertijd heb ik op straat nog nooit ongelukken veroorzaakt met mijn verschijning. Wat gek is op dagen dat ik mezelf mooi vind en te verwachten op dagen dat ik daar anders over denk. Zo ingewikkeld is het dus, schoonheid. Ik vind mijn lief de allermooiste en weet toevallig dat vriendin I. en vriendin S. en vriendin A. daar net zo over denken, alleen dan als het over hun mannen gaat. Als ik naar mijn kinderen kijk, weet ik zeker dat zij de mooiste schepsels zijn ooit op de wereld gezet. Objectief? Zeker weten. Subjectief? Dat ook.

Als ik Sophie zie rondlopen op een beurs voor cosmetische chirurgie, schrik ik van de ambassadrices die daar staan. Strakgetrokken gezichten met rare volle lippen en wangen. Wat me treft is vooral het gebrek aan humor en fantasie. Alsof die verdwijnt met iedere spuit en ingreep. Misschien niet meteen, maar ergens op dat hellende vlak. Alsof je aan de buitenkant gaat zien, dat het aan de binnenkant only skin deep is.

Wat zou de wereld saai worden zonder fascinerend grote neuzen (vriendin C. heeft er een zwak voor), littekens die een verhaal vertellen, oren die een beetje flappen (en waar je gekmakend verliefd op kunt worden), lachrimpels, maar ook die ene verdrietige rimpel die vraagt om liefdevolle kussen, een rug die een beetje krom loopt, een kleine en een grote borst, hamertenen (niet leuk, wel grappig) en sproeten op elk denkbaar plekje. Die wereld willen we toch voor geen goud verruilen voor gladgestreken gezichten en lippen die uit hun velletjes barsten van de fillers?

Ik hoop dat Sophie volhoudt en haar eigen mooie ik blijft tot ze heel oud en rimpelig is. Wedden dat ze dan nog steeds lichtjes in haar ogen heeft.