Blog voor mijn lief

Niet gelukt, maar gisteren vroeg eigenlijk om een blog. Een blog voor mijn lief. Omdat hij de allerliefste is, mijn allerliefste. Twee dagen per jaar zijn moeilijk voor hem en een van die twee dagen was gisteren. De ophaalbrug staat omhoog, maar toch probeert hij me uit te leggen hoe het voelt, als ik hem ernaar vraag. Maar woorden zijn soms onhandige wezens. Ontoereikend om een vulkaan in je hart te omschrijven. Nog ontoereikender om een vulkaan tot bedaren te brengen.

Dat hoeft ook niet. Want hij is sterk. Sterk maar alleen in zijn verdriet. Daar hoef ik me geen zorgen over te maken, stelt hij me gerust. Daar heeft hij zich al lang geleden bij neergelegd. Verdriet brengt mensen dichter bij elkaar. Vaak ook niet. Ik sta er met mijn neus bovenop en zie het gebeuren. Hij draagt het alleen. Als een trouwe metgezel die niet langer al het andere overschaduwt. Gelukkig maar. Behalve dan op die twee dagen.

Hij geeft me een kus en gaat ervandoor. Alleen zijn is soms fijner als je ook alleen mag zijn. Alleen met zijn gedachten en herinneringen... ik weet het niet. Als ik mijn ogen sluit, zie ik hem staan op de plek waar hij wil zijn. Ik vloek. Teveel verleden tijd. Alleen nog maar verleden tijd. Tijd heelt alle wonden. Het is niet waar. Niet altijd. Niet alle. Sommige wonden blijven. En misschien is dat niet erg, omdat ze het meest tastbare bewijs zijn van datgene wat je bent kwijtgeraakt.

Als hij terug is, gaan we alweer weg. Een verjaardag. We vieren het leven. Bitter sweet. Het laatste, volgens mijn lief, die elke afleiding op deze dag omarmt. In een kamer vol visite kijk ik naar hem. Mijn allerliefste lief. Kon ik maar. Maar dat kan ik niet. Al het andere wel. Met heel mijn hart.

Zondagse uitspraken

Kleine man heeft een zelfbenoemde pyjamadag. Buiten valt de regen dus ik vind het een waterdicht plan. Op tafel hebben we zijn LEGO uitgestald en we bouwen een huis. Verdieping één, twee, drie, vier... Kleine man kan bouwen en praten tegelijk. Over dat zijn moeder maar een goede bouwer is, over stukjes die gezocht moeten worden. Nu! Over hoe vet en cool de gevangenis op de vijfde wordt. En over hoe de meisjes (lees: LEGO friends) het huis moeten verlaten omdat het een NINJA-huis wordt.

Tong uit zijn mond, blik op geconcentreerd, moet het leven besproken. "Mama, je bent nog helemaal niet boos op me geweest."Nee, inderdaad", bevestig ik zijn observatie van deze zondagmorgen. "Ben ik dan vaak boos op je? "Niet vaak, wel soms", is het antwoord terwijl het klikken van de legosteentjes klinkt. "We zouden eigenlijk allemaal minder boos op elkaar moeten zijn", bedenkt de kleine filosoof. "Dat zou beter zijn." Ik ben het met hem eens en beloof dat ik dat wel wil proberen.

"Ben jij dan ook minder boos op mij?", ben ik benieuwd. "Nee hoor, mama dat gaat me echt niet lukken. Je doet zo vaak iets dat ik niet wil. Met mijn lego of er is weer iets anders." Ik bijt op mijn lip en kleine man kijkt me aan. "Ik kan het natuurlijk wel proberen, mama." En dan is de zondag zomaar perfect. 

Makes me smile

• Bijna alle Loesjes
• Mijn liquid soap almond voor onder de douche, gekregen van vriendin A. en favoriet bij de kinderen omdat ze dan naar speculaas ruiken
• Kinderen die naar speculaas ruiken
• Boeken die je niet weg kunt leggen (het nieuwste boek van Isabel Allende)
• De illustraties en hersenspinsels van Lou Niestadt 
• De allereerste koffie van de dag
• De rode wangen van oudste als ze door de kou heeft gefietst
• Proefkoken voor de eetclub (mislukt uitziende maar heerlijk tiramisu)
• Brieven en kaarten door de bus
• Kleine man op zijn fiets
• Schebuitjes met kaas
• Dagdromen op pinterest
• Onze postbode (altijd vrolijk)
• Rokken van tule en vriendinnen die er een voor je willen maken

Lou Niestadt dus...

Zwemles

Je allereerste zwemles. Na een halfjaar op de wachtlijst te hebben gestaan, mag je beginnen. Je hebt er zin in en telt samen met mij de dagen tot de eerste les. Je kan niet wachten zeg je 's ochtends bij het ontbijt maar als ik je 's middags van school haal, kijk je bedenkelijk. "Misschien was het toch niet waar, mama, die zwemles. En gaat het niet door." Ik vertel je dat het echt doorgaat, dat ik begrijp dat het spannend is, maar dat ik erbij ben en dat je zult zien hoe leuk het is als je eenmaal in het water ligt. En daar lig je een uurtje later. Je barst bijna uit je zwembroek van trots. Als een spons neem je alles wat de juf zegt in je op. Je zet je motor aan als je met je hoofd onder water bent en probeert ook je ogen open te houden.

Ik zit aan de kant en ben ontroerd. Ontroerd om hoe serieus je het neemt. Ontroerd om hoe bescheiden je bent en je voorzichtig aansluit bij de rest van het groepje. Ontroerd om de trotse blik in je ogen. Wat ben je lief en groot en klein tegelijkertijd. Na het douchen, sta je te klappertanden. "Koud mama, koud!" "Kom", zeg ik en pak je hand, "dan hollen we naar de kleedkamer." "Hollen mag niet mama", vertel je me. Mijn lieve kleine spons. In de kleedkamer wrijf ik je warm in de te grote handdoek. Alweer een mijlpaal. Je eerste zwemles.

Bewust

De goede voornemens voor dit jaar maakte ik al, samen met vriendinnen D. en T. en zelfgebrouwen limoncello. Naarmate de fles leger raakte, werden de voornemens overmoediger.  Dat bleek pas de volgende dag, toen vriendin D. de lijstjes doorstuurde. We hadden er ook nog wat voor elkaar verzonnen, zo bleek uit de ietwat bokkige vraag van vriendin T: "Hoezo minder prinsessengedrag?" Wij konden het ons niet meer goed herinneren...

Het lijstje was mooi, eindelijk aan dat boek beginnen, tenminste die eerste regel of de tweede als de eerste niet wil lukken. Meer kussen en de zomervakantie laten regelen door mijn lief (zie luxeproblemen). Toch was mijn lijstje niet af, ik bleef er in mijn hoofd mee bezig. Er ontbrak nog iets. Iets dat ik al sinds een tijdje graag wil en ook doe. Op mijn manier en in kleine stapjes. En toen las ik de mooie blog van collega L. en vond mijn woord voor 2016: BEWUST.

In 2016 wil ik graag bewust(er) leven, duurzamer, hoewel dat meteen zo'n groot woord is. Bewuster dus. Met de keuzes die ik maak, met het eten dat ik eet en mijn kinderen voorzet, met de kleren die ik draag en voor mijn kinderen koop, met de spullen die ik koop en met de tijd die ik heb. Waarom? Allereerst omdat het kan. Omdat ik in de luxe positie zit dat ik bewuste keuzes kan maken. Om daarmee een heel klein steentje bij te dragen aan een betere wereld. Om een tegenwicht te bieden aan alles wat me tegenstaat (materialisme, egoïsme, onverschilligheid...) En vooral omdat het mijn dagelijks leven fijner maakt. Een heel simpel voorbeeld. Afgelopen zomer besloot ik mijn haar niet meer te wassen. Met vallen en opstaan heb ik inmiddels een gouden middenweg gevonden. Al een halfjaar was ik mijn haar met een heerlijk naar honing ruikend zeepje van Lush. Dat zeepje ligt enorm bescheiden te zijn in mijn badkamer, ik sta nooit meer twijfelend voor de shampoo-schappen, ik houd geld over en mijn haar glanst meer dan ooit tevoren.

Geitenwollensok? Misschien. Maar wel een vrolijke geitenwollensok die steeds minder consumeert, minder troep heeft, dus minder opruimt, blijer is met de spullen waar ik wel voor kies, lekkerder eet, (te) gekke projecten aangaat (daarover later meer) en elke dag een beetje wijzer wordt. Niet gek toch?

 

Een avond met de beste voornemens...

Jommetjes

Woensdagmiddag, ik haal kleine man op van school. Na het wekelijks vrolijk gezang in de hal, komt hij op me afgestormd. Hij wil afspreken met J. én F en ze willen mee met de vader van J. Die kijkt bedenkelijk vrolijk maar gaat akkoord. Terwijl de vader van F. en ik informeren of er ook meteen gegeten en gelogeerd kan worden, keren mijn kansen. Achter mijn rug besluiten de drie musketiers dat ze liever met mij meegaan. Dat krijg je ervan, lacht de vader van J., opgelucht vrolijk deze keer. En daar gaan we, drie stuivende jommetjes in mijn kielzog. Naar huis voor tosti's en LEGO.

In de auto vermaken ze elkaar met poep- en pies-grappen. Maar kleine man kijkt zwijgend en verdrietig uit het raam. Niets zo veranderlijk als een vijfjarige. Met tranen in zijn ogen besluit hij bij de voordeur dat hij nooit meer wil afspreken. Het liefst met terugwerkende kracht. J. en F. mogen vandaag nog de boom in van hem. Zij hebben heel andere plannen en storten zich onder het slaken van indianenkreten op de grote bak met LEGO. Kleine man blijft ontroostbaar en huilt dikke tranen. Niets kan hem op andere gedachten brengen. Ik stel voor om eerst tosti's te eten en daarna dan maar J. en F. naar huis te brengen. "Neeeeeeeeee!", klinkt het uit de speelhoek. "J. jij mag bepalen wat we gaan spelen als we mogen blijven", proberen ze diplomatiek. Maar J. snottert nog wat verder. Als het hem dan ook niet lukt de ketchup-fles open te krijgen besluit hij wanhopig dat hij HELEMAAL NIKS KAN. "Wel hoor J.", zegt beste vriend J., je kan huilen!" Terwijl ik een glimlach onderdruk, breekt naast me de zon door. Kleine man schatert hardop en de middag is gered. 

Terwijl ik me met een kop thee verschuil achter mijn laptop, zitten de drie musketiers achter elkaar aan met een zwaard. Ze ontdekken dat onder de bank liggen vet cool is en dat de poes liever niet geaaid wil worden als er geschreeuw aan te pas komt. Ze bouwen met LEGO en verdwijnen in de verkleedkist. Speciaal voor mij wordt de billendans gedaan met als kleine toegift de piemelwiebel. F. ontdekt dat het zwaard in zijn onderbroek past en kleine man verslikt zich in zijn lange vinger van het lachen. Als het me te gortig wordt, dreig ik met buitenspelen in hun hempie, maar ze geloven me niet. Toch?

Inmiddels is de rust weer wedergekeerd en ligt de poes tevreden te ronken op haar vaste plek. Zwaard veilig opgeborgen en kleine man - nog steeds in zijn onderbroek en hemd - moe voor de teevee. Jommetjes van vijf (en zes), wat zijn ze onuitstaanbaar lief. 

Met de kont tegen het aanrecht...