Vasthouden of loslaten...

Vakantie... wat was het fijn en wat wil ik het graag nog even vasthouden. Het samenzijn, het late opblijven, het uitslapen, het mooie weer. Ik weet het. Op het laatste heb ik geen invloed en nu school en werk weer zijn begonnen is het uitslapen en het late opblijven niet meer aan de orde van de dag. Het samenzijn dan? Had ik het al over school en werk gehad? Oudste en middelste pendelen inmiddels weer tussen twee huizen en kleine man gaat twee dagen in de week naar de naschoolse omdat zijn ouders nou eenmaal werken. Niet erg maar vakantieblues dus...

Terwijl manlief met groot gemak weer in het dagelijks ritme stapt, rek en zucht ik. Ik stap na een lange dag werken in de auto met kleine man voor een duik in de zee en een zonsondergang. Ik organiseer een avondpicknick in het park en als we pasta eten doe ik dat met ogen dicht en denk ons op onze Italiaanse berg. Maar het valt niet te ontkennen, de vakantie loopt op haar eind. Niemand lijkt ermee te zitten. Kleine man is naar groep 3 en vindt het de fijnste groep ooit. "Je leert er lezen en schrijven en rekenen, maar je mag ook nog gewoon spelen", vat hij het samen. Middelste is blij om haar vriendinnen weer te zien en kijkt reikhalzend uit naar kamp en oudste maakt grappen over de nieuwe leraar Duits en slaapt nog een beetje uit als er vakken uitvallen.

Behalve ik dus. Vakantieblues is mijn trouwe vriend. Dus drink ik met hem een wijntje in de tuin en luister naar de eigenwijze krekel in de struiken. Ik weet dat hij het geluid voor mij maakt. Ik kijk naar boven maar zie geen sterren. Ook krijg ik het een beetje koud. Lief zit op de bank. Er geen moeite mee te hebben. Kleine man slaapt boven en de meiden een eindje verderop. Wat was het fijn, denk ik nog een keer koppig en roep dan naar lief voor een kopje thee.

Vasthouden lukt niet meer.
Loslaten dan maar...

Letterlijk loslaten, met oudste schommelen hoog boven onze mooie stad.