Tutto va bene

We zaten op een berg. Wij en nog zo'n zeven Hollandse gezinnen. Allemaal via een volgeboekt Nederlands adresje doorverwezen naar de agriturismo van Patrizia. We verstonden haar niet en zij ons ook niet. Maar dat maakte niets uit. De taal van handen en voeten bleek internationaal en elk gesprek leverde wel iets verrassends op (zoals kledinghangers in plaats van een extra handdoek).

Op de veranda van ons huisje vonden we wat we zochten: vakantiegevoel. Als we op onze tenen gingen staan, zagen we heel in de verte de Adriatische zee. Bleven we lui zitten op onze meegebrachte campingstoeltjes zagen we oneindig veel olijfbomen tegen de heuvel. En vanonder aan dezelfde heuvel hoorden we zwijntjes, kippen, krekels en een haan. Het leven kon niet veel beter worden. Dachten we. Maar toch wel. Aan het zwembad, gelegen op vijf minuutjes lopen. Aan zee, gelegen op vijf minuutjes slingerend de berg af. In Montefiore dell'Aso, een klein dorpje waar ze in Pasticceria Dorina de lekkerste cappuccino maakten. Of 's avonds als Luigi de heerlijkste pizza uit zijn steenoven voor ons op tafel toverde, de kinderen op salamander-jacht gingen en wij ons Nederlands oefenden met de ouders.

Na een weekje bedachten wij Hollanders - lui lummelend aan het zwembad - dat Patrizia best een klein ijskastje daar neer zou kunnen zetten. Wat ijsjes. Wat koud water. Pen en papiertje erbij voor de administratie. Dat zou fijn zijn voor ons en Patrizia zou er lekker aan verdienen. Of wat te denken van de mogelijkheid een cappuccino te bestellen op het terras bij de receptie. Onze buurvrouw, die een jaar in Rome had gewoond en daardoor jaloersmakend Italiaans sprak, bedacht dat ze Patrizia zou kunnen helpen haar site beter vindbaar te vinden, zodat ze vaker in het jaar gasten zou krijgen. En het stel uit Limburg, dat ook al zo vloeiend Italiaans sprak en er al zes jaar kwam, vond dat Patrizia een tijd naar Nederland zou moeten komen om daar de taal en gewoontes te leren.

We waren er even stil van. Zou ze dan ook ontdekken dat Hollanders de gekke gewoonte hebben van alles te willen veranderen aan een plek waar alles eigenlijk al goed is zoals het is?

We besloten dat het beter was als Patrizia op haar agriturismo bleef. In de veronderstelling dat Italianen veel meer klagen dan Nederlanders (lang leve de taalbarrière!). En een beetje beschaamd gaven we aan elkaar toe dat het leven niet veel beter kon worden dan op dat moment op die berg. Zonder ijskastje. Zonder cappucino bij de receptie en met handen en voeten. Daar gingen ze de lucht in. Zwaaiend naar Patrizia en Luigi.

"TUTTO VA BENE!"