Dag 2016!

Wat zal 2016 ons brengen? Ik hoop veel wijsheid en minder medialawaai. Dat schreef ik vorig jaar op de laatste dag van 2015. Dromen. Ook dat wenste ik. En liefde. We hebben het hard nodig in een wereld die verwart. Een wereld waarin Trump president kan worden. Waarin duizenden mensen op de vlucht zijn voor oorlog. Waarin duizenden mensen sterven door oorlog. In Aleppo is geen vredesbestand heilig. Er worden overal ter wereld aanslagen gepleegd.

Vaak zou ik willen dat de wereld kleiner was. Dat we het ophakken in kleine stukjes en we binnen die kleine stukjes weer voor elkaar gaan zorgen. Verantwoordelijkheid nemen voor wat we doen en wat we niet doen en daar ook anderen op mogen aanspreken. Een mini-economie. Een mini-samenleving. Mini-uitdagingen en mini-problemen. Kapitalisme wordt minimalisme. We adopteren allemaal iemand om over te waken. Buiten familie en vrienden om. En zondag is rustdag. Net als vroeger maar dan zonder kerk. Het geloof is bezinning. Een dag geen nieuws. Tijd voor familie en vrienden zonder social media. En de winkels dicht...

Ondertussen knalt buiten het vuurwerk en tikt de klok onverbiddelijk door. Ik heb een beetje hoofdpijn maar de champagne moet nog komen. Gevangen tussen alles wat ik wil en werkelijkheid. Voor de wereld. Maar ook voor mijn eigen mini-wereld. Een blog schrijven in ieder geval. Waarin ik nog even terugkijk op het afgelopen jaar. Mijn afgelopen jaar. Tegenover de verwarring van de wereld was ik gezegend in een mini-wereld te kunnen leven vol grote geluksmomenten in ogenschijnlijk dagelijkse dingen. Een moeder die weer gezond is. Twee opa's en oma's voor de kinderen, die ons zo vaak bijspringen als dat nodig is. Ik besef hoe bijzonder dat is en geniet er ook van als we wekelijks met elkaar aan tafel zitten. Ik geniet ook van oudste, middelste en jongste die met zevenmijlslaarzen door het leven lopen. Kleine man naar groep drie, van lichte tegenzin naar met veel plezier. Hij is als een

VU
I
SS

vis in het water inmiddels. Een pratende vis, want hij kletst nog steeds de oren van ons hoofd. Heerlijk! Middelste droomde zich een weg naar groep 7 en slaagde met vlag en wimpel voor de wekelijkse taallessen van Els voor haar dyslexie. Als ze 's avonds voorleest voor mij en kleine man geniet ik van het plezier dat ze nu heeft in lezen. Een cadeau! Oudste houdt het liever bij de Donald Duck, maar leest al genoeg. Denk ik. Want met een onvoorstelbaar gemak zit ze alweer in het tweede jaar van het Technasium.  Gisteren werd ze veertien. Ons blonde geluk. En lief, is nog steeds mijn liever dan lief. Hij werkt nog steeds te hard maar iets minder dan vorig jaar. Hij beseft ook dat het toch nooit af is. Als ik hem naar zijn goede voornemens vraag, zegt hij hetzelfde als altijd. Dat hij daar niet aan doet. Net als terugblikken. Dus doe ik het ook voor hem. En denk aan de onvergetelijke Fiesta Fiesta van vrienden S. en A. Ze gaven elkaar in Spanje voor de 2e keer het jawoord. Ik zeg drie keer scheepsrecht? Ik denk aan onze berg in Italië en hoe dolce het was. Ik denk aan het feest dat vriendin W. en ik gaven voor ons 45e verjaardag en hoelang we al vriendinnen zijn.

Ik denk liever niet aan het hollen en haasten en wekkers die veel te vaak gingen, maar weet dat dat ook volgend jaar weer onvermijdelijk én overkomelijk zal zijn. Ik denk met een glimlach aan een droom die ik hardop deelde in de Snorfabriek en hoe die zomaar een beginnend staartje kreeg. Ik denk aan de schrijfworkshop die ik volgde en de mooie camera die ik kreeg om mijn mini wereld vast te leggen. Ik denk aan de coach die op mijn pad kwam en het vallen en opstaan soms. Maar al met al was het echt niet gek, lief 2016. Meer gelachen dan gehuild. Meer gewonnen dan verloren (en dan denk ik niet aan het straatje dat boven op de keukentafel ligt).

Natuurlijk heb ik weer veel te wensen voor het nieuwe jaar. Meer dan mijn hoofd aan kan. Maar het hart heeft genoeg ruimte én geduld. Dat is leven. Dat is vrijheid. Plannen maken. En ze bijsturen als het leven anders loopt. Ik wens iedereen voor 2017 een mini wereld om te schuilen tegen de verwarring van de grote wereld. En om vanuit al die mini werelden het goede te brengen. Liefde en dromen. Die werken aanstekelijker dan angst en haat. Vertel de mensen van wie je houdt dat je van ze houdt. Het kan niet vaak genoeg zijn. En tel je zegeningen. Ze troosten als je verdrietig bent. En lach. Om het mooie. Om de wereld. Om een ander en om jezelf. Het maakt je hoofd en hart lichter en daarmee maak je weer ruimte voor een ander.

You have been loved

Lief maakt me wakker, zijn armen om me heen. Ik heb goed en slecht nieuws, wat wil je als eerste horen, fluistert hij. Ik wrijf mijn ogen wakker en met een vervelend gevoel in mijn buik vraag ik om het goede nieuws eerst. "Dat ik van je hou,"zegt hij schor. " Er is toch niemand dood", vraag ik ongerust. Maar ik weet eigenlijk al dat het zo is. George Michael, hij overleed op 1e kerstdag. Zijn last Christmas, cynisch én bijzonder tegelijkertijd. Veel te jong.

Dan belt mijn moeder. Nog meer verdrietig nieuws. Dichterbij. Mijn lieve tante S. is vanmorgen gestorven.  Ze was ziek, dus onverwachts is het niet. Ze had er vrede mee, maar dat maakt het niet minder verdrietig. Ze laat mijn lieve oom L. achter, die niet weet hoe hij zonder haar... en zoon P. die nog thuis woont. Twee mannen die niet goed weten hoe ze woorden moeten geven aan wat ze nu voelen. 

You have been loved, schreef en zong George Michael, over de pijn van het verliezen van een dierbare. What's the use in pressing palms. If you won't keep such love from harm. Het voelt oneerlijk, maar wie hoort ons beklag. De dood maakt onvermijdelijk deel uit van ons leven. En het enige dat we kunnen doen is praying for time, nog zo'n prachtig nummer van George Michael. We kunnen de herinneringen koesteren en delen. Dus vertel ik over tante S. aan de kinderen. Over de talloze ringen aan al haar vingers. Haar unieke kledingstijl. Hoe knap ze was vroeger. En hoe ze altijd iets meenam voor de kinderen. Een paar weken geleden vierde ze dat ze vijftig jaar getrouwd was met een groot feest. Eigenlijk al te ziek, maar daar wilde ze niet over praten.  In haar rolstoel was ze het stralende middelpunt. Geen tranen, vroeg ze, want vandaag was het feest. Op de verjaardag van mijn moeder was ze niet, dat ging al niet meer. Ik miste haar. Wie dronk er nu net dat glaasje teveel om daarna de giechels te krijgen en onschuldig met mijn lief te flirten alsof ze nog dat knappe meisje van vroeger was. Ze probeerde nog het nieuwe jaar te halen. Werd door brandweermannen naar het ziekenhuis gebracht, tot haar grote vreugde. Maar daar wilde ze al snel weer naar huis. Het huis waar oom L. en mijn vader opgroeiden. Daar deed ze vanmorgen in het bijzijn van haar geliefden haar ogen dicht.

Hoewel ik niet geloof, stel ik me een grote gedekte tafel voor. Tweede Kerstdag in de Hemel. Tante S. heeft haar mooiste sieraden om, een opvallende feestjurk en haar korte haar vlamt rood op. Het is er gezellig. Mijn opa en oma zitten naast elkaar. Oma T. is er ook. Vriendin P. lacht haar aanstekelijke lach en voert het hoogste woord. R. luistert aandachtig met zijn onvergetelijke zachtaardigheid. Poes pikt lekkers van tafel. En George Michael zingt

"You have been loved."  

Out of office: chasing dreams

"Alles onder controle hoor", zeg ik tegen lief. Het is woensdag en mijn vrije dag. "De cadeautjes zijn binnen, mijn surprise is af en mijn gedicht ook". Terwijl ik het zeg, voel ik een zenuwachtig lachje opborrelen want ik weet dat ik vast iets ben vergeten. Als de deur dichtslaat achter het oudste kind, verzamel ik de dozen en pakjes die de post heeft bezorgd en door het huis verstopt zijn. Verdomd, het is onder controle. De pakjes voor pakjesavond, de cadeautjes voor nog twee avonden schoen en de verrassing voor mijn lief, die verjaart op dezelfde dag als bij ons het Sinterklaasfeest losbarst. De meiden hebben hun surprise gemaakt en zowaar dichterlijk gedicht. Klaar! En nog vier dagen te gaan. Triomfantelijk kijk ik naar de poes, bij gebrek aan gezelschap.

Toch daalt er geen rust in mijn hoofd. Zelfs niet als ik mijn schoonvader bel om kippensoep te maken en mijn moeder om er broodjes bij te smeren. Het zit hem niet langer in de Sint maar in iets anders. Het knispert in mijn hoofd en jengelt om aandacht. Het is belangrijk. Het is een droom die ik op papier wil zetten. Mag zetten. 

's Middags breng ik kleine man naar zwemles, halverwege besef ik dat ik zijn zwembroek ben vergeten. Te laat om te keren. We rijden toevallig langs de HEMA dus ik hol naar binnen om daar te horen dat er geen zwembroek meer wordt verkocht. Onder protest wordt er gezwommen in zijn rode onderbroek. Een schone gelukkig. Geen sporen van windjes. Bij het afdrogen ontdek ik dat zijn zwembroek toch in zijn tas zit. 

Donderdag breng ik kleine man naar school. We zijn op tijd. Fijn. Maar we staan voor een dichte klas. Dat is gek. Een verrassing vanwege de Sint? Er hangen geen jassen op de kapstok en het is toch al vijf voor halfnegen. "Gym", roept een moeder in het voorbijgaan. F*CK, dat is ook zo. Kleine man heeft vanaf deze week ook op donderdag gym. In een ander gebouw... Hollen, vliegen en tien minuten later slinger ik kleine man de grote gymzaal in. Ik geniet van de kleine wandeling terug naar mijn auto. Even niets voor ik aansluit in de file naar het werk. 

"Doe je niets geks", fluistert Brigitte Kaandorp de hele dag in mijn hoofd dat bonkt. Koffie en paracetamol proberen er wat van te maken. Maar de droom knaagt en ik voel me schuldig. Was Sinterklaas nog een reden om het uit te stellen... 

Als ik einde dag mijn auto instap, app ik baas M. "Ik neem morgen een dagje vrij." "Goed plan", appt ze vrijwel direct terug. Een vrije dag om dromen na te jagen.