Zo moe als de wind

Kinderen maken de wereld mooier. Met hun uitspraken. Hun knuffels. Hun onbevangenheid. Ergens onderweg naar het volwassen worden raken we het kwijt of leren het - misschien wel onbewust - af. 

Tijdens de lunch op het werk waren we hardop aan het fantaseren hoe heerlijk het zou zijn om je af en toe weer als een kind te voelen en te gedragen. Om tijdens een saaie vergadering je pink in iemands neusgat te steken. Gewoon om te kijken of het past. (kleine man deed dat regelmatig bij mij toen hij kleiner was) Of tijdens de lange rij in de kantine tegen de meneer die de lekkere maaltijden maakt, zeggen: "Ik vind jou lief". Bij voorkeur met een allesomvattende knuffel. Stampvoeten mag ook of je op de grond gooien van boosheid als het even niet gaat zoals je wilt. En tijdens een lange, lange dag, doe je gewoon een knikkebol in je stoel. Schattig toch, want kijk eens hoe moe. Als de wereld niet een stukje mooier, zou hij tenminste een stukje grappiger worden. En wees maar eens boos op zo'n ontwapenende volwassene. 

Kinderen leggen hun gedrag nog niet tegen een meetlat. Ze laten windjes in het openbaar. Schateren hardop waar ze stil moeten zijn. En vinden het niet gek om hun blote billen aan je te laten zien. Want dat is toch grappig. Volwassenen leren ze dan gaandeweg wat wel en wat niet kan. Dat verschilt nog eens per land, per cultuur en per gezin. Er schuift een filter in ons brein. De meetlat waardoor we sociaal wenselijk gedrag gaan vertonen. Wat natuurlijk best handig is. Jammer is alleen dat daarmee een deel van onze onbevangenheid verdwijnt. Wat zou het heerlijk zijn om niet bij alles na te denken. Kan ik dit wel aandoen? Had ik dat wel mogen zeggen? Ik ben eigenlijk moe maar houd uit beleefdheid dit gesprek gaande... 

Gelukkig zijn er kinderen. Om ons mee te slepen. Te laten lachen. Om samen gek mee te doen. En door hun ogen naar de wereld te kijken. Opnieuw te ontdekken. Schuilt daarin de grote zegening van het ouderschap of iedere andere vorm waarin kinderen deel uitmaken van je leven? Kinderen halen soms het slechtste in je naar boven, maar ze maken je vooral een beter mens. Denk ik.

Gisteren vertelde ik kleine man dat ik moe was. Hij keek me aan, dacht even na en zei toen: "Je bent zo moe als de wind mama. Hij kan niet meer blazen." Mijn vermoeidheid verdween als sneeuw voor de zon en de glimlach bleef nog lang op mijn gezicht hangen.

Tenminste, niet in ons hoofd en hart...

 

Toe

Het is natuurlijk een luxeprobleem. Maar toch. Hoofd knarst en Hart is al vertrokken. Lijf twijfelt tussen sputteren en laatste loodjes. Mijn to-do-lijstje op het werk is opgedeeld in twee secties: vóór vakantie en na vakantie. Wat er af is, streep ik door met een zonnig gele marker. Vakantievoorpret op kantoor. Bijna. Toe.

In de auto luister ik naar Cristina Branco en Pascal en voel omgekeerde heimwee. Het verlangen naar de zee. Bijna. Toe.

Ik denk het als de wekker gaat. Als de dag vliegt. Als ik kleine man naar opa en oma breng of het Woeste Zuiden. Hoewel ik de beste baan heb van de wereld, zou ik het liefst de hele zomer bij hem zijn. Zijn sproeten tellen en avonturen beleven. Bijna. Toe.

Een telefoontje van de meiden. Ze vertellen over hun vakantie. Met mama. Alweer thuis maar nog niet bij ons. Als ik mijn ogen dichtdoe hoor ik niet alleen hun stemmen maar zie ik ook hun blonde koppies. Bijna. Toe.

Ik bedenk wat beter is. Als eerste op vakantie of als laatste. En waarom je er zo aan toe kunt zijn. Ineens. Luxeprobleem. Ik weet het. Maar toch. Hoofd knarst en Hart is al vertrokken. Lijf twijfelt tussen sputteren en laatste loodjes. Ik stel het gerust.

Bijna.

Toe.

Grote broer

Vier jaar ouder dan ik. Groot en lief. Toen ik klein was, dacht ik dat je alles kon. Ik denk het stiekem nog steeds. Mijn grote broer. Als jij een kamer binnenkomt, gaan de lichtjes aan. Je maakt de wereld een beetje lichter met jouw verhalen. Die schud je uit je mouw, net zolang tot mijn mondhoeken krullen van het lachen.

Toen we klein waren, bedacht je de gekste plannen. We maakten hoorspelen, trucage-filmpjes en tekenden strips. Je zusje op sleeptouw. Zonder mopperen. Ook toen we groter werden. Naar concerten. Op vakantie. Uit. Plek genoeg in jouw grote hart en vriendenkring. Zo werd jouw eerste liefde mijn beste vriendin. En toen dat over was, verloor jij je hart aan mijn vriendin A. die me al eens had bekend dat als jij geen verkering zou hebben...  geen idee nog dat ze jouw grote liefde zou worden en moeder van mijn nichtje en neefje. Liefde werkt aanstekelijk. Ik verloor achtereenvolgens mijn hart aan A. en aan F. vrienden van jou en onweerstaanbaar leuk.  En samen hadden we bedacht dat jouw P. en mijn P. uitstekend bij elkaar zouden passen. We kregen gelijk tijdens de kanovakantie in Frankrijk en ze zijn tot op de dag van vandaag samen.

We lachten meer dan dat we serieuze gesprekken voerden. En nog steeds. Je noemt me plagend zendelinge en linksom gedraaid en wuift eventuele vragen weg die ik waarschijnlijk toch niet zou durven stellen. Dat geeft niet. Ik weet dat je er altijd voor me zal zijn. Als het nodig is. Alle mooie herinneringen en tijd die we samen doorbrachten toen we jonger waren, maakt het goed dat we elkaar nu te weinig zien. Maar als ik je zie, is het goed. De allerliefste oom voor kleine man en mijn meiden. Bulderend en dollend. Met een hart nog steeds zo groot dat iedereen in de kamer er makkelijk in past. Ik hang aan je lippen en schiet in de kleine-zus-rol als ik denk dat je niet goed naar me luistert. Dat doe je waarschijnlijk dan ook niet. Maar ik vergeef het je meteen.

Ik ben trots op je schrijverschap en dring erop aan dat je me laat meelezen. En wanneer ga je weer bloggen? Naast de lieve broer die je was en bent, zie ik de man en vader die je bent geworden. Ze boffen maar! En ik grinnik alweer om je verhalen over opvoeden en andere perikelen van en met je allerliefsten. Soms lijkt de geschiedenis zich te herhalen, toch? Er valt in ieder geval nog steeds veel te lachen. En als niet, dan vind jij de silver lining.

Vandaag word je vijftig. Ik moet het een paar keer hardop zeggen omdat ik het bijna niet kan geloven. Het getal past niet bij je. Young at heart. Of eigenlijk toch wel. Het is maar een getal en je bent vast de slingers al aan het ophangen. Tijd voor een feestje!

Te ver weg om het samen te vieren maar dat komt later. En omdat je zo ver weg niets weg kunt wuiven... Weet dat ik heel veel van je houd. En dat ik er altijd voor je zal zijn. Als het nodig is. En ook als niet.

Gefeliciteerd! En kus van je kleine zus