Vingerpoetsen

De tijd gaat sneller dan ik hem op kan schrijven. De eerste schoolvakantie is er alweer en de blaadjes kleuren en vallen. Mooi. Ik geniet van de herfst. Het onverwachte mooie weer tijdens ons familieweekend in Limburg. Een week eerder waren we ook al zulke bofkonten toen vriendin I. en ik met de kinderen in de Efteling waren. Hoogtepunt voor kleine man? De Piranha én de Efteling-tv in ons huisje. Onderweg naar Limburg een week later vroeg hij zich dan ook af of er in dat huisje Limburg-tv was. Helaas. Wel een balkon bij zijn kamer met vogel die hem wakker zong in de ochtend. En een poortje naar een prachtige hei. Zo mooi dat hij bij thuiskomst zondagavond bittere tranen huilde. Van heimwee omdat we nu nooit meer in dat huisje zouden zijn, omdat we niet vaak genoeg op zijn balkon hadden gestaan, omdat opa en oma daar nog waren én omdat hij de hei niet gedag had gezegd. Hij is moe en ik denk terug aan zijn tranen in Rotterdam, twee jaar eerder toen we ook een weekend weg waren met de familie.

Zijn tranen van verdriet zijn eigenlijk tranen van geluk. Want wat was het fijn. En fijne dingen mogen voor altijd duren. Deze vakantie zonder wekker. Zijn uitspraken, gisteren nog toen opa en oma kwamen oppassen.

Mijn vader: "Ik kan me niet meer voorstellen dat je er niet was."
Kleine man: "Nee, opa, dat was geen fijne tijd."

Vandaag logeert beste vriend T. Hij pakte zelf zijn tas in en vergat zijn tandenborstel. Dat wordt vingerpoetsen. In hun onderbroeken staan ze voor de badkamerspiegel en hebben de slappe lach. Ik maak een foto in mijn hoofd en grinnik om zoveel aanstekelijke vrolijkheid. Eenmaal in bed nog een gedicht van mij ("we snappen het niet"), een mop van kleine man ("we snappen het niet") en een raadsel van T.

"Hoe haal je een koe uit de sloot?"

Het antwoord wordt overstemd door een luid geschater uit het stapelbed.

Morgen geen wekker, wel plannen om Japan te bezoeken in Amsterdam. "Cool, robots in het Tropenmuseum! En gaan we daarna sushi eten?"

De tijd gaat sneller dan ik hem op kan schrijven. Toch blijf ik het proberen.