Goed gesprek - deel 2

Nadat Clash of Clans enkele dagen het onderwerp van gesprek was geweest (lees vanaf het moment van opstaan tot aan de schoolbel), vroeg kleine man waar ík het eens over wilde hebben. Hoewel opgelucht met deze wending, schoot me werkelijk geen enkel onderwerp te binnen. Ik wijt het aan de keuzestress die al de kop opsteekt als er twee smaken thee zijn en nu stond er natuurlijk veel meer op het spel. Ik had zojuist de vrijheid gekregen het gespreksonderwerp van deze ochtend te kiezen. Een vrijheid die precair was, bleek, want na een minutenlange stilte opperde ik het over school te hebben. Fout, dacht ik en kleine man bevestigde mijn gedachten. Maar ik kreeg een nieuwe kans. Muziek? Basketbal? Vakantie? Star Wars? Met slechts een diepe zucht was ik gedegradeerd tot slechtste gesprekspartner ooit. "Nee mama, weet je wat een leuk onderwerp is?" Ik knikte en was bang dat ik het al wist. Naast Clash of Clans was De Efteling sinds ons laatste bezoek een favoriet onderwerp van gesprek. "Sneeuw?", probeerde ik nog maar het was te laat. De plattegrond van het pretpark werd er al bijgehaald en de Efteling lag nu letterlijk en figuurlijk op onze ontbijttafel. Het deuntje van het Carnavalsfestival pesterig in mijn hoofd.

Hoewel de onderwerpen me niet altijd liggen, geniet ik van de gesprekken met mijn jongste. Hoe hij sneller wil praten soms dan zijn hoofd de zinnen kunnen vormen. Hoe hij denkt, wat hij voelt en wat hij vindt. En terwijl mijn vragen opdrogen over De Efteling en The Clash of Clans wens ik dat hij blijft praten, want ik kan urenlang naar hem luisteren. Zijn grapjes, zijn wijsheden en betweterigheden, zijn nieuwsgierigheid en gedachten die de mooiste bochtjes maken.

Gisteren nog, in de auto onderweg van het zwembad naar huis: "Op school hadden we een wensenlijstje mam en ik kan alvast één wens afstrepen." "Oh", maakt hij me nieuwsgierig. "Ja, dat ik in een achtbaan durf. Ik heb nu zoveel filmpjes bekeken van achtbanen dat ik denk dat ik het durf." Ik knik en lach zachtjes om mijn theorie-mannetje. "Een andere wens kan ik nog niet afstrepen, dat er een pil wordt uitgevonden tegen Diabetes. Oh en dat alle mensen die in het ziekenhuis liggen weer naar huis mogen." Ik vind mijn theorie-mannetje maar lief.

Dan wil hij Queen luisteren, zijn favoriete band van dit moment. Dat heeft hij wel verdiend dus we zetten Bohemian Rhapsody lekker hard. Nadat ik hem uitgebreid heb bijgepraat over Freddy en Brian, zijn zelfgemaakte gitaar,  de betekenis van Queen en Killer Queen is hij even stil. "Mama, muziek raakt me." Ik knik en zeg dat dat het mooie is van muziek. "Ik kreeg net even tranen in mijn ogen" stelt hij een beetje verbaasd vast. "Dat is helemaal niet gek", vertel ik. Maar dan kijkt hij me aan en bedenkt: "Het kunnen natuurlijk ook tranen van het zwemmen zijn."