Goed gesprek

"Nog een nachtje slapen en dan heb ik Pekka." Terwijl ik met koffie aan de keukentafel zit, kruipt er een babbelend mannetje op schoot. "Ik heb het koud mama, mag ik mijn boterham bij jou op schoot opeten?" Ik knik terwijl hij al zit. "Ik wil Pekka al heel lang en eindelijk heb ik genoeg gespaard. Dus. Zullen we over Clash of Clans praten mama?" Ik knik weer, terwijl ik zijn kleine lijfje wat dichter tegen me aantrek. "Stel jij dan een vraag mama?" verdeelt kleine man de taken terwijl hij de overgebleven vlokken op zijn bord verzamelt. Op de klok zie ik dat het één minuut over zeven is en mijn hersenen proberen te bedenken welke vraag ik over de favoriete game van mijn jongste kan vragen behalve waarom? Wie is Pekka dan maar. Pekka blijkt - anders dan een grijze wijze man in mijn verbeelding - een robot met twee zwaarden. Hij is groot en sterk en kan heel goed muren omver rammen. "Schade maken", in de woorden van J. En dat, leer ik deze ochtend, is best belangrijk bij Clash of Clans. Want je bouwt dorpen en anderen proberen die dorpen weer te verwoesten.

"Er is een nachtwereld en een overdagwereld", babbelt het pyjamamannetje verder. "Nu weer een vraag, mama" "Zijn er ook vrouwen waarvoor je kunt sparen" is mijn volgende eigenlijk best impertinente vraag. Maar mijn gesprekspartner van deze ochtend verblikt noch verbloost en vertelt me enthousiast over de Valkyries. "Dat zijn vrouwen met een hakbijl, mama! en ik heb ze gespaard. Samen met de babydraak en de grote draak en de Hawkriders", schatert hij, "die zijn vet en rijden op varkens!"

Terwijl ik word bijgespijkerd over de figuren in Clash of Clans, kleden we ons aan en poetsen we  onze tanden. In de spiegel kijkt mijn zoon me vragend aan, het tandpastaschuim op zijn lippen. Wat, trek ik mijn schouders op. "Fwragen!" spettert hij dwingend. Ik spoel mijn mond om tijd te winnen en denk wat ik nog kan vragen over dat verdomde spel. Als het te lang stil blijft, ziet kleine man zijn kans schoon en stelt voor me voordat school begint nog even het spel te laten zien op de iPad. Dus sta ik oog in oog met Pekka, zie ik dat de Valkyries sexy dames zijn en ontdek ik dat mijn zoon naast diamanten ook spreuken verzamelt. In de auto leer ik het verschil tussen een woedespreuk en een bliksemspreuk. De zullen-we-nu-maar- zwijgen-spreuk mist helaas in het rijtje en hij draait de volumeknop van de autoradio op nul. "Vraag, mama", klinkt het dwingend naast me en ik probeer mijn lachen in te houden terwijl er een bordje blanco in mijn hoofd omhoog wordt gehouden.

Het laatste stukje lopend naar school is kleine man nog lang niet uitgepraat. Tevreden met dit goede gesprek kijkt hij liefdevol naar me op. Hij moet mijn verdwaasde blik voor iets anders aanzien, want ik krijg een zeldzame hand. In de klas nog een zeldzame kus en dan ben ik weer alleen met mijn gedachten die gek genoeg het eerste halfuur nog worden bevolkt door Valkyries, varkens en vragen die ik nu niet meer kan stellen.

...