Wij komen ook

Lopen jullie mee? Ik deel de oproep om mee te doen met de Klimaatmars met mijn vriendinnen in WhatsApp. Vriendin I. tikt jolig dat ze al meeloopt met de Schoorl run, vriendin T. kan niet zo goed lopen vanwege haar rug en vriendin W. moet werken. Vriendinnen A. en D. doen er het zwijgen toe en de oproep verdwijnt al snel uit het scherm door nieuwe berichtjes en foto's van gevallen sneeuw die we ondanks de winter toch niet hadden verwacht. Mooi. Een paar weken later delen we onze vreugde over de lente die lijkt aangebroken en hoe warm het is in het zonnetje. Vreemd.

Oudste wil wel meelopen de 10e. Dan gaat ze niet spijbelen van school, want dat komt eigenlijk niet goed uit. En haar vrienden zijn er eigenlijk ook niet zo mee bezig, dus dan zou ze alleen moeten gaan.  We spreken af dat we met het gezin gaan lopen. Tenminste als mama het ook goed vindt, want daar zijn ze op de dag van de Klimaatmars. Middelste vindt het prima. Ze hoeft er niet over na te denken, natuurlijk wil ze meelopen voor het klimaat. Dat was een paar weken geleden. Vrijdag vraag ik het voor de zekerheid nog even: "lopen jullie mee?" Vergeten, allebei. Maar als het lukt met huiswerk en mama dan zijn ze erbij hoor. Fijn, zeg ik en spreek af dat ze zaterdag laten weten wat ze doen. Ze knikken en laten de hele zaterdag niets van zich horen.

Wist je dat mensen met de grootste ecologische voetafdruk zich ook de meeste zorgen maken over het klimaat, vertelt mijn lief nadat hij heeft gevraagd hoe laat de mars begint. Ik wist het niet en denk aan de twee auto's die we voor de deur hebben staan. "Dus gaan we straks met de auto?", grapt lief. Ik grinnik, afwezig. Als ik dit weetje deel met vriendin D. antwoordt ze dat ze daarom besloten heeft zich geen zorgen meer te maken. Als ze het al deed. Als ik het al deed. Want zou ik dan nog kleine man met de auto naar basketbal brengen? Zou ik dan iedere keer als ik in de supermarkt sta ontdekken dat ik de netjes die ik kocht om groente en fruit in te doen alweer ben vergeten? Zou ik dan plannetjes maken om met mijn moeder naar Porto te vliegen?

Het is best makkelijk om het veranderende klimaat ver weg van mijn bed te denken. Toch voel ik ongemak. Omdat ik weet wat in mijn dagelijks leven misschien nog niet zichtbaar of voelbaar is, behalve dan die onverwachte zomerse dag in februari, er wel is. Ik lees de krant. Ik volg het nieuws. Het raakt me als ik duizenden jongeren de straat op zie gaan voor hun toekomst. Ik wil achter ze gaan staan omdat we niet genoeg voor ze zijn gaan staan. Ik vind de Klimaatmars belangrijk. Ik wil erbij zijn. Niet omdat ik de braafste leerling van de klas ben, maar omdat ik weet dat het anders kan. Moet. Ook al weet ik niet goed hoe. Ik weet dat een betere wereld begint bij mezelf. Maar ik geloof dat we samen sterker staan. Samen meer weten en samen meer kunnen bereiken.


Oudste appt: Gaan jullie nog lopen?
Ik app terug: Ja!
Oudste: Wij komen ook. Hoe gaan jullie?

Niet met de auto, grinnik ik zachtjes.