Zwanen en horloges

Als ik een zwaan zie, kijk ik altijd even waar de andere zwaan is. Heb jij dat ook? Ik zit in mijn kantoor voor vandaag en kijk uit over het IJ. Wapperende vlaggetjes en een zwaan zijn mijn uitzicht. Maar geen andere zwaan. Je hoeft ook niet alles samen te doen. Of misschien is deze zwaan niet samen. Niet meer of nog niet. Wie zal het zeggen. De zwaan in ieder geval niet. Ze lijkt tevreden.

Onder mij applaus. Een man met een laptop vertelt en vier anderen klappen in hun handen. Een werkbespreking, denk ik. Leuk werk, als je applaus krijgt. Ze lachen. De koffiemachine maalt bonen en probeert me over te halen nog een koffie te bestellen. Als ze langskomt. Maar ze kijkt net als ik naar de zwaan en waarschijnlijk waar de andere.

Laat ik wat gaan doen. Maar ik denk aan lief - mijn zwaan - die vanmorgen het huis uit sloop om een vroeg vliegtuig te halen. Ik denk aan kleine man, die een gouden randje om zijn dag heeft vanwege het horloge dat hij van zijn opa en oma kreeg. Vanmorgen liet hij me zien wat het allemaal kan. Licht geven, alarmeren en de tijd tot op de seconde vertellen en bijhouden. De wereld aan zijn arm. Ik denk aan S. en A. die dit weekend vierden dat ze al 25 jaar samen zijn. Zwanen. In de tuin een zelf getimmerde dansvloer met sterren en een discobol. Iedereen danste. Vanwege de liefde.

De zwaan is weg. Uit zicht. Op zoek naar de ander, denk ik. Want alleen is maar alleen. Hoe fijn ook soms. Alleen met mijn gedachten. Alleen om te schrijven. In mijn hart die andere zwaan en nog wat gevederd spul. De vlaggetjes wapperen vrolijk tegen een grijze lucht. "Koffie?"