maandag 31 oktober 2011

Heora!

De slingers zijn weg en ook de kaarten heb ik net in een doos gestopt. Met een glimlach want wat was veertig worden leuk. Op mijn verjaardag ontbijt op bed. Ik blies de kaarsen uit van mijn taartje. Heora! stond er in gekleurde kaarsen en zeepbellen dwarrelden om mijn hoofd. Vriend M. blies ze met liefde. De kadootjes had ik die nacht al uitgepakt. Van mijn lieve papa een fotoalbum van mijn geboorte tot mijn veertigste jaar. Een boek vol herinneringen. Vriend M. was aan het knutselen geslagen en via een spelletje Wordfeud raadde ik zijn kadootjes voor mij. Vier verwennerijen waaronder een iPad. Joehoe! Over die aankoop was ik namelijk al een jaar aan het twijfelen. De rest van de dag was om met Lou Reed te spreken just a perfect day. Taartjes eten met de opa's en oma's terwijl de kleine man met een feesthoedje op bij iedere hoera zijn handjes in de lucht gooide. Daarna de stad in. Slenteren en lunchen bij ons favoriete tentje.

Een dag later is ons feestje. De voorpret begint al vroeg als vriendin T., vriendin W. en haar moeder op de stoep staan. Binnen een paar uur gaan we 60 jaar terug in de tijd. Haren stijf in de krul, zwarte lijntjes om onze ogen, jurken aan en hakken maken het compleet. De mannen veranderen in onweerstaanbare gentlemens, strak in het pak en schuine hoeden op hun hoofd. De jaren 50 waren zo gek nog niet. In de kroeg stroomt het langzaam vol. Zelden zoveel mannen in pak gezien. Wat is iedereen mooi. De vrouwen dragen elegante jurken, van petticoat tot pencil dress. Later op de avond kiezen we de best gekleden man en vrouw. Ze winnen een lavalamp. Het is een feestje zoals een feestje hoort te zijn. Met veel drank, lawaai, lachen en dansen. De ouders van vriendin W. stelen de show met een wervelend rock & roll optreden. Het blijkt maar weer. Je bent zo oud als je je voelt. Terwijl ze dansen, doe ik even mijn ogen dicht en wens net zo oud te worden. Lachend en dansend! Als de barman de laatste ronde aankondigt, zoeken we elkaar op. Vriendin T., vriendin W. en ik. We schoppen onze schoenen uit en heffen een laatste glas op elkaar. Over vijf jaar weer!





1 opmerking:

  1. Dit lees ik nu pas! Wat was het leuk he?! Moeten we echt 5 jaar wachten??

    Ik stuur jouw blog ook even door aan de dansende papa en mama!

    Kus!
    Wendy.

    BeantwoordenVerwijderen

Verhuisbericht

Mijn blog is verhuisd naar dagelijksedingen.blog Zie ik je daar?