Vol verwachting klopt mijn hartje

Ik houd enorm van extreem weer. Denk dat ik dat van mijn vader heb. Die wreef vroeger verlekkerd in zijn handen als de regen tegen de ramen kletterde: "lag ik nu maar in een tentje met de regen op mijn dak". Dat heb ik dus ook. Als ze op de radio waarschuwen voor rukwinden, pakken sneeuw en kletterregens, begint het in mijn buik te kriebelen. Het liefst ben ik natuurlijk thuis als het extreme weer zich aandient. Warm op de bank, gordijnen wagenwijd open. Maar ook als ik op mijn werk ben of in de auto, begint het te kriebelen. Ruitenwissers op snel. Verwarming aan en stapvoets genieten. Al een week voorspellen ze sneeuw. Al een week hoop ik op dikke pakken krakend wit spul. En als het even meezit is ons land tenminste een beetje ontregeld. Niet handig, ik weet het. Het zal wel iets te maken hebben met mijn verlangen naar groots en meeslepend...

Onvergetelijk moment: de eerste keer in de sneeuw met mijn kleine man