Olivia Newton John (dag 4)

Ik heb last van het Olivia Newton John syndroom. Dat besefte ik toen ik mijn portretfoto zag die was gemaakt op een feestje van mijn werk. Op zich niks mis mee. Ik kijk vriendelijk, houd mijn handen normaal en mijn buik in. Zoals gezegd, op zich niks mis mee. Behalve dat ik mezelf ineens zo saai vind. Ik zie dat ik nooit tijd maak voor de kapper. Soms uit tijdgebrek maar vaak omdat ik gewoonweg niet weet wat ik wil. Mijn kledingkast is flink opgeschoond met de Marie Kondo methode, maar mijn streven naar een duurzamer garderobe zorgen ervoor dat de gaten nog niet zijn opgevuld. Tel daarbij op dat ik niet heel handig ben met make-up, mijn haar een eigen leven leidt en ik er voortdurend een beetje moe uitzie vanwege ochtendwekkers. Het resultaat: een beetje saai.

Sindsdien voel ik me zoals Olivia Newton John zich in de film Grease moet hebben gevoeld. Nu maakt mijn John Travolta het allemaal niet zoveel uit. Sterker nog, hij kan hier helemaal niks mee. Saai? Ik zie zijn blik al naar binnen keren en hem de grote zucht der zuchten zuchten. Maar in mijn hoofd is alleen nog plek voor Olivia, smachtend naar iets anders. Haar in de krul, volume op overdreven, knetterstrakke broek aan en  - zoals Kenny B. zegt - met boeng hoge hakken. Dat ik in de spiegel kijk en de tune automatisch begint te spelen. Mijn lief stopt accuut met zuchten, maar ik zing: You'd better shape up, cause I need a man. And my heart is set on you. 

Morgen heb ik een afspraak met de kapper. Zal hij het begrijpen als ik om een Olivia vraag? 

Mmm, those sweat memories!