Fijn

* Een hele nieuwe serie Mad Men voor de boeg
* Drie kinderen in bad en de grootste pret
* Een onverwachte lunch buiten de deur op een druilerige vrije dag
* Pascal op het podium en kippenvel door zijn aanzoek zonder ringen
* Autorijden in het donker en luisteren naar Skyradio
* Pakjes met de post
* De belofte van sneeuw
* De eerste kop koffie van de dag

Stekker-oplader-problemen

Het stekkertje ben ik al sinds september kwijt. Geen probleem, dacht ik, want ik heb nog wel een ander stekkertje. Tot ik laatst met dat stekkertje mijn telefoon probeerde op te laden. Tevergeefs. Wat nu als ik de TomTom nodig heb? Zo zonder werkende oplader in mijn auto. Ik parkeerde deze gedachte ergens in mijn achterhoofd waar het vaag bleef zoemen. Toen had manlief de TomTom nodig. "Heb jij inmiddels een nieuw stekkertje gekocht?", vroeg hij naar de bekende weg. "Niet nodig", antwoordde ik luchtig, terwijl ik hem het stekkertje gaf dat in mijn auto niet werkte. "En waar ligt de TomTom?", vroeg manlief wantrouwend. Als in een wonder, viste ik het nonchalant uit de lade waar hij hoort te liggen, maar zelden ligt. Met bijbehorend kabeltje en hoesje. Je zou er bijna overmoedig van worden. Toch hield ik die dag mijn adem in. Tot manlief  's avonds uit Brussel belde en vertelde dat kabeltjes van fototoestellen niet zo goed samengaan met TomTom's. "En het stekkertje?", piepte ik. "Wat is er met dat stekkertje?", baste M. "Oh niets, gelukkig ben je niet verdwaald schat, is alles goed daar?"

Je zou denken dat ik tenminste de volgende dag een en ander zou regelen. Zou je denken. Gisteren moest ik naar Waalwijk voor mijn werk. Het oplader-stekker-probleem zoemde luid in mijn hoofd. Laat ik in ieder geval even proberen of de TomTom het doet, bedacht ik een week lang iedere ochtend als ik in de auto stapte. Maar teveel haast of te koud of geen zin...

De avond voor mijn afspraak in Waalwijk,  kwam ik ontspannen thuis van de wekelijkse yoga. Ik zag manlief op de bank zitten en moest ineens weer denken aan het stekker-oplader-probleem. Ik durfde natuurlijk niets te zeggen en sms'te mijn ouders of ze de volgende dag hun TomTom wilden meenemen. Maar deze keer kwam ik er niet mee weg. Want de TomTom was niet het probleem maar de oplader. Schoorvoetend legde ik de volgende dag het probleem aan manlief voor. "... laadt niet op.... heel gek.... anders ik met jouw auto... in mijn auto liggen lekkere dropjes..." Manliefs blik sprak boekdelen toen hij in mijn auto stapte en ik in die van hem met twee TomTom's, een afwijkend wit stekkertje, twee soorten kabeltjes en een ingebouwde navigatie. Niets leek meer fout te kunnen gaan, tot ik het benzinelichtje zag knipperen. Geen tankpas en meer dan 100 kilometer voor de boeg. Tien minuten later haalde ik mijn pasje door het pin-apparaat. Dertig euro boete voor mijn uitstel-gedrag. Manlief vond het het bedrag meer dan waard. 

Ik ben vast niet de enige als er kabel-labels bestaan. Nu nog iets verzinnen op kwijtraken...

Kuche

Manlief moppert: "Je hebt nog steeds geen nieuwe blog geschreven". Dat klopt. Ik ben namelijk druk. Druk met hoesten. En hoesten gaat niet goed samen met praten, met kussen, met fietsen, met... nouja noem maar op. Met bloggen dus ook niet, dat blijkt. Eigenlijk gaat helemaal niks lekker samen met hoesten. En dat is dan ook meteen het grote nadeel. Of er ook voordelen zijn? ... misschien de hoestdrank. Die smaakt ouderwets lekker naar vroeger, moeders die je naar bed sturen, twee kussens in je rug en een grote stapel Donald Ducks. Misschien als manlief dit leest... Maar ik vrees het ergste. Hij hoest namelijk ook. En je weet hoe slecht dat samengaat met het lezen van blogs. Onder andere.

Chillen met je mooie billen

Muts op, warme das en een zelfgemaakte lantaarn. Het is Sint Maarten en mijn kleine man loopt voor de eerste keer mee. Bij het aankleden vraag ik hem een liedje te zingen. Alsof hij het al jaren loopt, zet hij in: Sint Sint Maarten... *iets onduidelijks* ... met zijn mooie billen... chillen! Die kende ik nog niet, maar toch smelt ik. Terwijl zijn zussen erop letten dat het snoep in zijn rugzak belandt en dat hij een mooi plekje voor elke voordeur heeft, smelt ik nog wat verder. Grote A., krullenbol E. en benjamin J. Terwijl A. en J. mandarijnen en appels verzamelen, belandt het snoepgoed in de tas van E. Als we na afloop pizza eten bij vriendin T. wordt de buit geteld. Even ben ik weer terug in de tijd. Wat was ook ik blij met een grote stapel met snoep. En dat in ruil voor iets wat alleen maar leuk was om te doen. Aanbellen en een liedje zingen. Terwijl A. een mandarijn reserveert voor papa en mij een chocolaatje toeschuift, kijkt E. verliefd naar een langwerpig gekruld spekje. Zoetekauw! Job is de buit alweer vergeten en loopt zingend in de mand met playmobiel te zoeken. Vriendin T. schenkt voor ons een glas wijn in.  Tijd om te chillen.

Zeur

Hij neemt een belangrijke plek in. Onze familieplanner. Gewoon zo'n ouderwetse papieren met alle dagen van de week. En met stickertjes voor van alles: zwemles, oppas, vakantie, electronicaloze dag (?), partijtje. Deze ontdekte ik nog maar pas, nu het jaar alweer bijna voorbij is. Zo erg is dat niet, want een electronicaloze dag komt eigenlijk nooit voor. Maar daar wilde ik niet over bloggen. Het ging even om de planner en dat het de laatste tijd (de afgelopen paar jaar) zoveel moeite kost om afspraken te maken. Het komt nog maar zelden voor dat je elkaar spreekt, zegt laten we weer eens wat gaan doen en dat je de volgende dag met elkaar in een bruine kroeg zit. Zoals vroeger het geval was.

Ik snap het ook wel. Iedereen werkt, heeft kinderen, probeert nog te sporten, elkaar te zien en dan heb ik het nog niet eens over doodgewoon bijkomen van het dagelijkse werk. Kortom in een week blijven maar weinig dagen over voor spontane acties. Nu ben ik geen geweldige planner. En ik vind het ook zo onaardig klinken als je zegt iemand veel te lang niet te hebben gesproken en dan voorstelt in december pas een keer koffie te gaan drinken. Maar zo gaat het dus wel. Wanhopig blader ik vaak in onze planner en zie de weekenden volgeschreven.

De lol van het afspreken is er een beetje af. Gewoon vanwege het gedoe. De voorstellen gaan over en weer op de Whatsapp en als er dan eindelijk een datum  is geprikt, kan het zomaar zijn dat er weer iets tussen komt. Met vriendinnen S. en S. probeer ik al sinds de zomervakantie (!) een etentje te prikken. Vriend M. die ik vroeger dagelijks zag, heb ik al sinds onze bruiloft niet meer gesproken. Vriendin A. volg ik vooral via Facebook en vriendin C. en ik hebben een onuitgesproken belofte dat de tijden ooit wel weer eens beter zullen worden. Natuurlijk echte vriendschap overleeft het spitsuur wel. Maar leuk is het niet. Ik heb dus een haat-liefde verhouding met onze familieplanner. Ik vind hem weinig flexibel maar ik heb hem helaas hard nodig. Wat hij van mij vindt? Waarschijnlijk een zeur.

Als we Alice in Wonderland moeten geloven...

Slappe lach

Manlief ligt in bed en begint te proesten. Hij leest Claudia de Breij. Nog een proest. Ik raak nieuwsgierig en draai me om. "Lees eens voor." "Neeeheee", terwijl hij aanstekelijk lacht. Ik begin automatisch al mee te lachen en probeer mee te kijken op het e-book. "Lees nou even voor of zeg waar je bent dan herken ik het vast." Piepend van de lach probeert manlief voor te lezen: "Gewoon loslaHAHAHAHAHAten zegt de masseur... terwijl er een druHAHAHAHApeHAHAHAHAl uit mijn neus op de grond valt." Hihi, die ken ik. Gewoon loslaten en voor ik het weet laat ik een hele school los... Gierend van de lach proberen we elkaar de column te vertellen, terwijl we Claudia zien liggen met haar gezicht klem in het kussen van de massagetafel (en verdomd dat je neus er altijd van gaat lopen) Manlief kan inmiddels geen zin meer afmaken en huilt van het lachen. Ik hik mee tot mijn buik er pijn van doet. Als de storm is gaan liggen en ik alweer bijna lig te slapen, hoor ik; "oké, deze moet je ook nog even horen..."

Dingen waar ik blij van word:
* mensen ontmoeten die iets nieuws vertellen
* mensen ontmoeten die iets vertellen
* mensen ontmoeten

Lang leve Claudia!

Mijn favoriete boek toen ik zwanger was

Spullen

Wat is dat toch met spullen. Allereerst heb je - oké IK - er veel teveel van. In ieder geval meer dan ik nodig heb, meer dan ik met twee handen kan tillen (stel dat er brand uitbreekt) en meer dan ik kwijt kan. Vandaag heb ik maar liefst 8 dozen en 4 tassen ingepakt die ik morgen hoop te verkopen op de rommelmarkt. De meeste spullen zijn boeken, weeskinderen sinds de grote IKEA-boekenkast het samenwonen niet heeft overleefd. Ik houd enorm van boekenkasten en wat ze vertellen over de eigenaar. Maar boeken in dozen maken me triest, dus hoop ik dat ze morgen een goed onderkomen vinden. In de tassen zitten vooral kleren, van de kleine man want hij groeit als kool. Maar dan weer niet de kleertjes waar ik een speciale herinnering aan heb (en dat zijn er nogal wat: zijn eerste paar schoenen, zijn tweede paar schoenen...) Dan nog wat servies, waar ik wel op uitgekeken ben na jaren trouwe dienst. Spullen dus die ik ooit graag wilde hebben. Want zo gaat dat met spullen. Die lonken en verleiden. Kijk mij eens goed in jouw leven passen. Of kijk mij nou eens niet duur zijn. Weet jij veel dat er een moment komt dat ze je in de weg gaan staan. Dat staat er niet bij in de handleiding. 

En dan valt het met boeken en kleding nog mee. Die heb je min of meer nodig. De eerste voor een leuker en wijzer leven en de tweede omdat we nou eenmaal niet als keizer door het leven kunnen. Boeddhisten prediken een leven zonder bezit of tenminste een leven waarin je je niet hecht aan bezit. Onmogelijk toch! Dagelijks streel ik - als niemand kijkt - mijn wasmachine liefdevol over zijn bovenkant. Je moet er toch niet aan denken... De vaatwasser heeft ook mijn hart gestolen en als de tafel gedekt is met mijn mooie servies maakt mijn hart een sprongetje. Toch zit het me ook in de weg. Ik ben tenminste een keer per dag bezig met het verplaatsen van spullen. De kinderen hebben zoveel speelgoed dat ze van de helft het bestaan zijn vergeten. En laat ik het helemaal maar niet hebben over alle hebbedingen die ik om me heen heb verzameld. 

De oplossing heb ik niet. Behalve dan de 8 dozen en 4 tassen die ik beneden in de gang heb staan. Bovendien gaat er regelmatig een tas in de textielbak of naar de kringloop. Resultaat een leeg en opgeruimd huis? Welnee! Spullen vinden nog altijd hun weg naar ons huis. Ik ben zelfs bang dat ik morgen met de opbrengst van mijn verkochte spulletjes een rondje maak langs de andere kramen. Ik beloof wel dat - als ik iets koop - ik er heel erg blij mee ben. Tenminste voor een tijdje. 

Gezocht: nieuw huis

Wobbly inside

Things that make you go wobbly inside:

* Manlief in mijn (wel van hem hoor) favoriete overhemd en spijkerbroek

* Handjes in mijn nek van de kleine man als ik hem optil

* Kusjes voor het slapen gaan van mijn kleine meisje en dat ze dan vertelt waar ze allemaal over gaat dromen

* Een onverwacht op schoot van mijn grote meisje

* De cover van Ouders van Nu van deze week...

Schat, zullen we dan niet toch...