Eerlijk?

En dan vind je jezelf op een drukke zaterdagmiddag in de Kalverstraat in Amsterdam. Manlief en oudste kijken wanhopig, middelste en jongste in de keetstand en jij denkt het klusje even snel te kunnen klaren: "Alleen maar wat shirtjes, korte broeken en bikini's voor de vakantie. Daarna gaan we lekker wat drinken op een terras..." En terwijl we de H&M binnenlopen, zijn we bij het derde kledingrek kleine man al kwijt. "Als jij zoekt, blokkeer ik de uitgang", bedenkt manlief. Makkelijker gezegd dan gedaan en terwijl de paniek begint toe te slaan, neem ik na 10 minuten zijn plekje bij de uitgang in en hap naar adem. Wat als... Gelukkig vist grote man kleine man onder een kledingrek vandaan en probeert uit te leggen dat verstoppertje spelen in een drukke winkel echt niet mag. Niet!

We zetten door en de meiden vertrekken met kleding made in Bangladesh richting de pashokjes. Terwijl ik voor de klapdeurtjes wacht, dwalen mijn gedachten af naar eerlijke kleding en de oproep deze week van minster Ploumen aan kledingmerken om bij te dragen aan het compensatiefonds voor de slachtoffers van Rana Plaza (dat een jaar later nog niet eens voor de helft is gevuld!).

Perfecte timing om de wereld te willen verbeteren, maar het zit me niet lekker.  Ik besef me hoe weinig ik ervan weet. Bij welke winkels kan ik zonder bezwaar naar binnen stappen? Geen idee wat juiste keuzes zijn. Ja, naar huis en ontdekken dat er in de kast nog genoeg hangt. Maar daar durf ik op dat moment niet mee aan te komen nu ik het hele gezin heb gemobiliseerd. Bovendien heeft middelste de smaak te pakken en verzorgt een kleine modeshow in het drukke gangpad van de H&M. Wat is ze lief! Kleren kopen is ook een feestje. Toch voelt het deze zaterdag niet zo.

De rest van de middag loopt zoals verwacht. We vinden niet wat we eigenlijk zochten. En ik vraag me hardop af hoeveel moeite we daar nog voor willen doen. Terwijl mijn lief zijn neutrale blik opzet, zeggen de blikken van de kinderen voldoende. Ze juichen als ik voorstel naar huis te gaan. Weg uit de drukte, langs de Amsterdamse grachten die me voor deze ene keer niet vrolijk maken.

's Avonds zoek ik op internet naar meer informatie over eerlijke kleding. De stand van zaken maakt me verdrietig. Het is bar en boos gesteld met de arbeidsomstandigheden in landen waar onze kleding wordt gemaakt. En er is eigenlijk geen bekend merk te noemen waar je zeker weten eerlijke kleding koopt. Er zijn winkels en merken die kleine stappen zetten. Maar meer winkels (groot en klein) en merken (duur en goedkoop) doen nog helemaal niets. Ik verbaas me over Benetton die met haar bewuste campagnes goede sier maakt, maar in alle talen zwijgt als ze vragen krijgen over de eerlijkheid van hun kleding. Ik neem me voor nooit meer kleding te kopen bij WE en ben met terugwerkende kracht blij dat ik nooit geld heb gehad voor de dure (en zo blijkt stijlloze) merken als Gucci, Vuitton en Tod's.

Ik ontdek de site schonekleren.nl en geef me op voor hun nieuwsbrief. Ook download ik de app Talking Dress. Het is een begin van iets waarvan ik eigenlijk niet weet hoe ik hiermee om moet gaan. Dacht ik dat eerlijke voeding lastig was. Blijkt eerlijke kleding nog lastiger te zijn.

Check hier je merk als je nieuwsgierig bent...

Waarohom?

Voetbal kijken met kleine man:

(ik) Kom, doen we je oranje shirt aan!
(kleine man) Waarohom?
(ik) Omdat Nederland straks gaat voetballen.
(kleine man) Waarohom?
(ik zet tv aan) Kijk, daar zijn ze al.
(kleine man) Waarom hebben ze blauwe shirts aan?
(ik) Ze hebben soms een oranje shirt en soms een blauw shirt aan.
(kleine man) Waarohom?
(ik) ...
(kleine man) Wie zijn die groene shirts?
(ik) Dat zijn de scheidsrechters.
(kleine man) Waarohom?
(ik) Die houden alles goed in de gaten tijdens de wedstrijd.
(kleine man) Waarohom?
(ik) Zodat alles goed verloopt. En niemand gaat slaan of schoppen. Want dan krijgen ze een gele of rode kaart.
(kleine man) Ja, een gele kaart. Stommeriken zijn het die slaan.
...
(kleine man bij het horen van de naam van Persie) Wie is van Persie?
(ik) Dat is van Persie, Robin van Persie.
(kleine man) Waarohom?
(ik) Zo heet hij.
(kleine man) Waarohom?
(ik) Zo hebben zijn ouders hem genoemd.
(kleine man) Kan jij van Persie zien, mama?
...
(kleine man) hebben de Australiërs vier keer spinazie gegeten vandaag?
(ik) Dat denk ik wel. Daarom kunnen ze zo hard hollen. Maar de Nederlanders hebben nog meer spinazie gegeten en daarom gaan we winnen.
(kleine man) Waarohom?
...
(kleine man tijdens de 2-2 stand) Moet je plassen mama?
(ik) Ja, maar ik wil TV kijken
(kleine man) Ga maar even gauw mama!
...
(ik bij terugkomst) Hebben ze gescoord?
(kleine man) Waarohom?
...

Dit WK geen kroeg voor mij. Ik vind de diepgang thuis op de bank!

Van die dingen

• Dat ik minder blog als ik geen 30-dagen stok achter de deur heb
• Dat ik het dan mis en het toch niet doe... (gek toch)
• Dat kleine man mij zijn olifant geeft voor het slapen gaan. En als ik dan zeg dat olifant zijn knuffel is, hij uitlegt dat dat toch 'lenen' is
• Dat een week ouderschapsverlof veel langer (in positieve zin) lijkt te duren dan een werkweek 
• Dat dat laatste best een beangstigende constatering is
• Dat middelste vandaag als verrassing de keuken had opgeruimd en de tafel had gedekt. Ze daarna dikke tranen huilde toen ze uit bad kwam, aan tafel moest en een aanrecht vol potten en pannen aantrof en klaagde: 'Dat is toch ook geen doen, is het nu alweer een rommeltje'. En ik mijn glimlach probeerde te verbergen achter mijn handen omdat ik even dacht dat ik mezelf hoorde praten
• Dat voetbal kijken met mijn familie een van de leukste dingen is die er bestaan
• Dat Nederland vijf keer scoort en ik vijf keer denk: help, we zijn op vakantie tijdens de finale...
• Dat ik vervolgens de halve nacht wakker lig om mee te doen aan #sixwordsamenvatting
• Dat geluk is: vrienden in de tuin, liefdeskoffie en een vuurkorf (die meer rookt dan brandt)
• Dat de zon volop heeft geschenen tijdens mijn weekje verlof en kleine man en ik in zee hebben gestaan (de kwallen slim ontweken door er een scheermes-schelp rechtop naast te zetten)
• Dat ik niet te laat wil gaan slapen en nu al weet dat dat niet gaat lukken
• Dat ik voor het eerst van mijn leven een bod heb gedaan via een veilingsite en van de zenuwen onnodig heb overboden
• Dat ik evengoed blij was met de bemachtigde concertkaartjes
• Dat hoewel ze niet meer bij elkaar zijn, de CD van de Common Linnets prachtig is
• Dat ik nu al weet dat lief straks zegt: 'leuke blog, maar ik vind een echt verhaal leuker dan 'van die dingen' 
• Dat ik evengoed heel veel van hem houd! (en nu echt je overhemd voor morgen ga strijken)

Dat Roos Vonk weet waarom Waylon en Ilse niet meer bij elkaar zijn en dat het eigenlijk heel logisch is...

Zo ben ik nou eenmaal... (Ssssttt)

Hardop durf ik het uiteraard niet te zeggen. Dat ik zo nu eenmaal ben. Dat getuigt immers van halsstarrigheid, dwarsigheid en zeer weinig flexibiliteit. Het impliceert indirect dat je niet van plan bent te veranderen. En dat wil natuurlijk niemand horen. Zeker niet in een tijd waarin alles maakbaar is. Jijzelf incluis. Dus steekje los aan je karakter? Rafelrand of vervelend deukje? Werk eraan! Poets het weg of doe in ieder geval je best. Maar we weten toch allemaal dat een rafelrandje bijna niet te maken is. Voor je het weet schiet er wel weer een draadje los, waardoor het rafelrandje opnieuw zichtbaar wordt.

Is het zo ook niet met karaktereigenschappen. Die minder mooie dan. Zoals eeuwig twijfelen (hypothetically speaking), goed zijn in theorie minder goed in praktijk (hypothetically speaking), zeggen wat je denkt zonder eerst na te denken of tot tien te tellen (hypotheticaly speaking)... Keer op keer neem je jezelf voor dat je het deze keer echt anders gaat doen. Je gaat je leven (lees karakter) verbeteren. Soms lukt het, maar veel vaker kijk je voor je het weet alweer tegen een los draadje aan. En deze keer ziet het draadje er nog rafeliger uit dan de vorige keer. Misschien zijn dat momenten waarop je heel zachtjes - en zeker niet stellig -  tegen jezelf mag zeggen: 'Geeft niks, zo ben ik nou eenmaal'. Niemand hoeft het te horen, alleen jijzelf. 

Je moet natuurlijk niet overdrijven...