Silencio por favor!

Vriendin S. heeft het wel eens gedaan. Een week in stilte. In een klooster. Vriendin V. doet het zelfs ieder jaar. En vriend F. en vriend M. gingen samen de uitdaging aan. Maar vriend M. hield het na twee dagen voor gezien, terwijl vriend F. de week vol maakte. In stilte dus. "Ik vond het confronterend" vertelde hij later, omdat we gewend zijn aan afleiding in welke vorm dan ook. Radio, boodschappenlijstjes, onze telefoon. Als dat wegvalt, ben je ineens alleen met je gedachten."

Het maakte me nieuwsgierig maar toch kwam het er nog nooit van. Tot afgelopen week. "Je krijgt een spreekverbod voor een week".  Een beetje beduusd keek ik mijn dokter aan, hoewel ik zelf de afspraak had gemaakt. Al weken had ik last van mijn keel en bij het minste geringste was ik schor of mijn stem kwijt. "Sexy", zei manlief nog de eerste paar keer. En in de auto zong ik lekker mee met Waylon. Maar na enkele weken werd ik een beetje wanhopig. "Dat is toch niet normaal". Dat laatste bevestigde ook mijn dokter. "Waarschijnlijk heb je poliepen op je stembanden. Ik kan je doorverwijzen naar de KNO-arts voor een vervelend onderzoek maar die schrijft je waarschijnlijk ook een spreekverbod voor. Dus laten we daar maar eens mee beginnen." Dat ik ook een afspraak moest maken met een logopediste om anders mijn stem te leren gebruiken, schoof ik nog even voor me uit. Eerst maar eens deze week zwijgend door te zien komen. "Zit er ook een kuuroord bij?" vroeg ik mijn dokter. Ze lachte: "Het zal niet makkelijk worden, zeker niet met je kleine man om je heen."

Inmiddels ben ik vier dagen verder. Het valt mee en ook weer niet. Tot veel zelfinzichten ben ik nog niet gekomen. Behalve dan dat ik een onleesbaar handschrift heb. Dat zwijgen met een vierjarige om je heen zo goed als onmogelijk is. "Mama, mama, mama, waarom zeg je niets. Mama, mama, mama, waarom zeg je niets." En als ik dan uiteindelijk iets zeg: "Mama, mama, mama, je mag niet praten, want je stem is ziek." Dat manlief nog meer gevoel voor humor heeft dan ik dacht: "Lief, wat ben je stil. Is er iets?" Ooit las ik het verhaal van een westerling die boeddhist was geworden in Thailand. Als mensen hem prezen om zijn dappere besluit, was zijn antwoord: "Ik ben niet dapper, ik heb me afgezonderd van het dagelijks leven, ik werk niet en heb geen mensen om me heen waar ik voor moet zorgen.  Ik vind mensen dapper die in hun dagelijkse drukke leven erin slagen boeddhist te zijn."

Dat probeer ik dus. Niet om een boeddhist te zijn hoor. Maar om mijn stem niet te gebruiken, terwijl het dagelijks leven doorgaat. Voor mijn gevoel wel een beetje zonder mij. Ik blijf thuis van mijn werk. Ik zeg mijn leesclub af en ook mijn allereerste (Ska!-)ouderfeestje van school. Manlief wordt er ook een beetje stil van, maar kleine man kletst voor ons allebei. Vandaag komen middelste en oudste. Hoe zullen zij het vinden. Lekker rustig misschien wel. Geen gemopper over rondslingerende sokken en Duckies. Maar ook geen voorleesverhaaltjes.

Van al dat zwijgen merk ik dat ik van alles wil zeggen. Terwijl ik mezelf niet beschouw als een kletskous. Ik schrijf en luister liever dan ik praat. Of kom ik er nou achter dat ik toch ook wel graag praat? Deze week zal het leren. Tot vrijdag nog.