Wakker maken als de winter begint. Mits er sneeuw ligt.

Hoewel ze prachtig is, met haar donkerrode blaadjes die knisperend op de grond vallen, is ze niet mijn favoriete seizoen. De herfst brengt de blues. Ieder jaar overvalt het me weer. Terwijl de regen op de ruiten tikt en het buiten vroeg donker wordt, slaat het toe. Terwijl mijn hoofd sombert, zou ik het liefst een winterslaap beginnen, die in mijn geval dan de hele herfst zou duren. Bordje op de deur: 'Wakker maken als de winter begint. Mits er sneeuw ligt.' Ik zeg alle afspraken af, vertel op mijn werk dat ik nodig bij moet slapen, houd de kinderen thuis van school en verleid mijn lief naast me te kruipen.

Boeken, kletspraat en knuffels binnen handbereik. De voorraadkast goed gevuld, olie voor in bad en een stapel spelletjes waar we normaal nooit geduld voor hebben. We bouwen een trein door de hele kamer, ik lees alle brieven die ik ooit kreeg, we zingen liedjes en dansen met de gordijnen dicht. Elke avond koken we iets nieuws en minstens een keer in de week bakken we een appeltaart. We vergeten welke dag het is en hebben voortdurend een zondag-gevoel. 

En pas wanneer het tikken en het waaien langs de ruiten stopt en het klinkt alsof iemand een stolp over de wereld heeft geplaatst, doen we voorzichtig de gordijnen weer open om witte vlokken uit de hemel naar beneden te zien dwarrelen. Pas dan komen we weer naar buiten. Voorzichtig en nog een beetje onwennig op onze winterlaarzen. Maar uitgerust en volop zin om sneeuwballen te gooien.

(Bron beeld)