Gewoon even wennen

Toen kleine man naar school ging wisselde ik mijn vrije vrijdag voor een vrije woensdag. Voorspelbaar natuurlijk, want lang leve de woensdagmiddag met koekjes en thee en uitgebreid vertellen over school. De eerste weken was kleine man soms zo moe van zijn schoolgaande leven, dat hij op de bank in slaap viel. Maar hij heeft het ritme inmiddels aardig te pakken. En hij heeft het afspreken met vriendjes ontdekt (vriendjes geen vriendinnetjes want dat zijn meisjes). De eerste speelafspraak was bij vriendje J. Manlief regelde het, want ik was aan het werk. Ik hoefde dus niets los te laten, het gebeurde gewoon. Zonder mij en stiekem was ik trots op deze mijlpaal (hij heeft vriendjes en hij spreekt met ze af).

Inmiddels was vriendje J. ook al twee keer bij ons en gisteren wilde kleine man zelfs vriendje W. er nog bij. Maar de auto zat vol. "Doen we dat een andere keer", spraken we af met de twee vierjarigen. En dat werd vandaag. Het kon alleen bij W. thuis en hoewel kleine man het heel even eng vond, had hij vanmorgen bij het opstaan al zin. Deze moeder daarentegen had er eventjes van wakker gelegen. Over hoe je dat nou eigenlijk deed. Je kind meegeven aan een andere moeder die je niet beter kende dan een hand, een naam en een uitgewisseld telefoonnummer. Oké, en de indruk dat het een leuke moeder was. Manlief was er niet om tegenaan te piekeren, maar in gedachten hoorde ik hem (me uit)lachen.

En hij had ook gelijk. Ik wuifde mijn zorgen weg en besloot een relaxte moeder te zijn (of tenminste te doen alsof). De moeder van W. vertelde dat ze in een jachthaven wonen. "Leuk", piepte ik, "dus jouw zoons hebben allebei al hun zwemdiploma? ". "De jongste niet hoor", lachte ze, maar we hebben wel een hek van 1 meter 20 en een alarm. We zijn enorm paranoia". Ik ademde weer uit en vond haar nog een stukje leuker dan gisteren. Terwijl kleine man zijn tas aan me gaf, kreeg ik nog twee dikke zoenen en een zwaai. Een tijdje later verscheen een fotootje op mijn mobiel: de twee mannen met een lekker broodje in hun handen. Het gaat goed, stond eronder.

En ik. Ik reed naar huis om oudste naar haar moeder te brengen. Die had twee dagen ziekjes op de bank gelegen (stiekem wel gezellig). Toen dat was geregeld, had ik zomaar de woensdagmiddag voor mezelf. "Heerlijk toch", sprak hoofd hart toe. "Uhu", mompelde hart, "gewoon even wennen".