He kleine man op je kinderfiets...

Grote man leert kleine man fietsen. Hij heeft namelijk een nieuwe fiets gekregen van opa en oma. Alweer even geleden. Hij kan uren naar de fiets kijken. Maar erop zitten, ho maar. "Als ik vijf ben, mama", heeft hij bedacht. Dan kun hij nu maar beter alvast gaan oefenen, bedachten zijn vader en ik. Dus zo gebeurde. Op zijn oude vertrouwde blauwe fietsje met zijwieltjes, waar zijn zus ook ooit op leerde fietsen.

De eerste keer oefenen op het schoolplein was zo spannend dat zijn wangen nat waren van de tranen. Terwijl papa zijn tranen negeerde, vroeg kleine man om zijn moeder, die vanuit het slaapkamerraam stiekem stond mee te kijken. Iets met zachte heelmeesters... Na een paar dagen oefenen met papa, werd er niet meer om mama gevraagd. Integendeel. Fietsen wilde hij alleen nog maar met papa. En terecht. Terwijl de zijwieltjes elke dag een paar millimeter omhoog gingen, groeide zijn zelfvertrouwen. De afstanden werden langer en de snelheid sneller.

Vandaag belde kleine man me op mijn werk. "Mama!", hoor ik mijn allerliefste roepen, buiten adem van opwinding, "ik heb vandaag de bocht om gefietst". Dat wilde ik zien. Dus na het eten en voor de volgende bui naar buiten. En daar ging hij. Zijwieltjes in de lucht, hardop motorgeluiden nabootsend. Zijn vader moest hollen om hem nog bij te houden.

Hij fietst! Mijn grote kleine man. Mijn hart barst uit elkaar van geluk en ik zie mijn lief glunderen.  Alweer een mijlpaal in het leven van onze vier-en-driekwart-jarige.

Groot geluk op een kleine fiets...