Dag 2015!

Vannacht lag ik wakker omdat ik je aan het overdenken was. 2015. Je was een hobbelig en bijzonder jaar. Mijn lieve mama werd ziek, dat was moeilijk. Maar je was lief voor ons. Na elke zware periode beloonde je ons met uitkomsten waar we kaarsjes voor aanstaken. De hobbels zorgden ervoor dat ik me des te meer bewust was van mijn zegeningen en deze vaker uit te spreken. Ik leerde mezelf weer wat beter kennen - for good and for worse - en ontdekte dat ik het beschermingsmechanisme van een struisvogel heb. Niet per se iets om trots op te zijn, maar wordt het me teveel dan gaat mijn kop in het zand. En dat was aardig wat keer dit jaar. Met mijn moeder. Maar ook met de aanslagen en de eindeloze stroom vluchtelingen die de wereld op haar kop leken te zetten. Te groot en te beangstigend om te bevatten, nog steeds. Wat zal 2016 ons brengen? Ik hoop veel wijsheid en minder medialawaai.

Ik schreef minder dan ik had willen schrijven. Ruimde op met Marie Kondo, leerde bij over geluk met Gretchen Rubin, probeerde duurzamere keuzes te maken en minder te twijfelen. Mijn nieuwe mantra 'stick to the plan' hielp me daarbij. De zomer zonder plannen was oneindig en heerlijk. Ik stopte met shampoo en begon weer. Kleine man leerde fietsen en oudste ging naar de middelbare school. Ik had last van de herfstblues maar bleef gelukkig ook lachen om mijn 'staat lappenmand'. Ik ging hardlopen en besefte weer hoeveel gedoe dat eigenlijk is. Met vriendin W. reisde ik naar Spanje om A. en S. te bezoeken, manlief speelde Freek in Suriname en met de kinderen sliepen we in een huisje aan zee.

De eetclub was lastig plannen, maar altijd gezellig als er eenmaal een datum was geprikt. Ik ging bij een leesclub en werd geciteerd op een boekomslag. Zoals elk jaar werkte ik te hard en zag ik mijn vrienden te weinig. Maar ik sprak eindelijk weer eens af met C. en we pikten de draad moeiteloos weer op. De kinderen en ik bakten ons een versuffing, van dameskusjes tot oreo-fudge. Iemand moet het doen. Manlief werkte te hard en kookte te weinig, terwijl hij dat zo goed kan. Met Kerst maakte hij dat een beetje goed, door als vegetariër een overheerlijk gevulde rollade te maken.

2015, je was groots en meeslepend. Groots in je dagelijkse dingen en meeslepend in je emoties. het zand waarin ik mijn hoofd af en toe stak was fijn, maar nieuwsgierig als ik ben, kom ik altijd weer boven. Ook vandaag. Zin in de borrel straks bij Pllek en daarna het feestje bij vriendin T. In haar nieuwe huis met prachtig uitzicht over het IJ en samen met lieve vrienden.

Voor 2016 wens ik iedereen veel liefde en dromen die je wel of niet waar gaat maken. Dromen alleen is al fijn. Dus schrijf ze op en bewaar ze zodat je er af en toe eens naar kan kijken. Doe ik dat ook. En, be kind.

Meisje van dertien

Morgen wordt ze dertien, onze lieve twaalfjarige. Ik moet denken aan het liedje van Paul van Vliet en draai het voor haar, als ze 's ochtends bij ons in bed kruipt - terwijl ik tegelijkertijd bedenk wat fijn het is dat ze nog bij ons in bed kruipt. Met een serieus koppie luistert ze naar de tekst. En terwijl manlief grapjes maakt, knikt ze af en toe bevestigend. Plagend trek ik aan haar grote teen als het gaat over wapperende voeten. Ik kan me nog herinneren dat mijn ouders het liedje voor mij draaiden toen ik dertien werd. Geen idee nog dat ik 31 jaar later zo'n mooie stiefdochter zou hebben.

The days are long, but the years are short. Deze zin schiet de laatste tijd steeds vaker door mijn hoofd. A. kwam in mijn leven toen ik halsoverkop verliefd werd op haar vader. Terwijl ik een te dikke kat meebracht in de relatie, overtroefde hij me met twee prachtige blonde meisjes. Oudste vier en jongste twee. Ze groeiden niet in mijn buik, wel in mijn hart.

Als ik mijn ogen sluit zie ik A. als klein meisje. Haar in twee staarten, blik op nieuwsgierig en een schaterende lach. Hoewel ze in het begin wel even aan me moest wennen, was ze altijd lief. Haar handje in de mijne, als de winkelmevrouw naar mij refereerde als haar moeder. Ik hield mijn adem in, maar A. deed alsof ze het niet hoorde. Waar is de tijd gebleven dat ze wat onwennig in de hal van het Wespennest zat en ik haar het liefste op schoot had genomen. De tijd tuimelt en A. tuimelt mee.

Stoere, lieve A. die steeds meer haar eigen stijl ontwikkelt. Van skateboard naar BMX. Van heerlijk koken en bakken en overal doorheen rollen op school. YOLO als motto op haar wintermuts. Van niet zo spraakzaam tot inmiddels de oren van mijn hoofd. Van judo en gitaar, maar oefenen ho maar. Van liever niet kussen maar knuffelen tot en met en zelfs nog op schoot. Van elke avond een mop voor het slapen gaan. Van oneindig lieve zus tot niet altijd geduld met broertjes van vijf. Van enger dan enge films en headbangen op papa's muziek. Van soms te serieus als in nou eenmaal oudste. Van grapjes die steeds grappiger worden en af en toe rollen met haar ogen. Van enorm trouw en het iedereen naar de zin willen maken. Van lol willen maken en soms een Jantje van Leiden zijn. Van honderd gedachten in haar hoofd die ze niet altijd deelt. Maar bovenal van een eindeloos vertrouwen in de dertienjarige die ze gaat worden.

Lieve A. wat houd ik oneindig veel van je!

and in comes the stepmother... :-)

Doe je niks geks..

Vandaag gaan we de lichtjeswandeling doen met de kinderen. Ik neem het me hardop voor terwijl de dag nog voor ons ligt. Heerlijk uitgeslapen en uitgebreid ontbeten. Oudste heeft afgesproken om naar de film te gaan en wij hoeven alleen wat boodschappen te doen. Maar bij het maken van een lijstje bedenken we dat het misschien wel handig is om meteen ook boodschappen te halen voor zondag. Dan vieren we de verjaardag van middelste en oudste. Dus bedenken wat we gaan koken, wie wat drinkt en dan nog eens voor vijf erbij als oudste meldt dat ze nog wat vrienden heeft uitgenodigd. Ondertussen belt vriend A. of manlief hem kan helpen met inladen. Hij vertrekt deze week samen met A. weer terug naar Spanje en ze willen een flinke berg opgeslagen spullen meenemen. "Natuurlijk", belooft M., "bel maar als jullie alles hebben uitgezocht".

Het lijstje is gemaakt en we kunnen op pad. Oudste geven we een slinger. De dag ligt nog steeds voor ons. Naar de bakker voor een ontbijt-op-bed-taartje (oudste is morgen echt jarig), naar de Hema voor (kinder)champagne en omfiets-wijn en dan naar de Landmarkt. Daar is het restaurantgedeelte al open, gezellig, mensen zitten al aan de wijn. "Als we nou alle boodschappen hebben gedaan, drinken we hier een drankje", beloven we de kinderen. Kleine man en middelste slaken een indianenkreet terwijl ze met hun mini-karretjes de gangpaden onveilig maken. Als we eenmaal zitten, is er zomaar een hele hap uit de dag. "Hee", grap ik tegen mijn lief, "ik had bedacht dat we over een uurtje op de fiets naar de stad zouden zitten". Hij lacht en pakt zijn telefoon op. Drankjes moeten afgerekend want er moet ingeladen. Manlief geslingerd, pak ik heel efficiënt de tassen met boodschappen uit. Ik durf niet meer op de klok te kijken maar denk aan mijn mantra van dit jaar: "stick to the plan".

Maar de dag hapt verder en als alle spullen zijn ingeladen en de lekkere kaasjes bij onze favoriete kaasboer zijn gehaald, is het zes uur. Oudste belt dat ze onderweg is naar huis, maar haar sleutels is vergeten. Ik had twee uur geleden op de fiets willen zitten naar de stad. Maar ik zeg niets. Ik denk aan mijn mantra. Om half zeven kunnen we gaan, behalve dat iedereen nu wel erg veel trek heeft. "Dan eten we gewoon een patatje bij de pont en dan fietsen we door naar het Waterlooplein waar de lichtjeswandeling begint." Als iedereen eindelijk zijn mutsen en handschoenen aanheeft, krijg ik het voor elkaar om mijn fietssleuteltje kwijt te zijn. Met een rood hoofd vis ik 'm uiteindelijk uit de kist met mutsen en sjaals. Gelukkig! Het is inmiddels zeven uur als we ontdekken dat de patatkraam bij de pont gesloten is. Maar de pont vaart wel. Met knorrende magen, proberen we te bedenken waar we snel wat kunnen eten. Natuurlijk bij ons favoriete tapasrestaurant. Gezellig! En daarna de lichtjeswandeling, waarom niet.

Manlief lacht en fietst braaf achter me aan. Kleine man gaapt achter mijn rug, maar heeft zin in tappatjus. Middelste ook. We kunnen onze teleurstelling dan ook niet onderdrukken als onze favoriete tapasrestaurant gesloten blijkt te zijn. Het is inmiddels half acht en we staan in het verkeerde deel van de stad als het om lichtjes en wandelen gaat. En we hebben echt trek... dus om nou nog naar een restaurant te gaan. Een halfuur later zitten we in een tl-verlichte ruimte bij Dolf, gevieren aan de patatje oorlog, het jaaroverzicht op tv.

Eenmaal buiten gaapt kleine man en klaagt dat hij het koud heeft. Ook middelste heeft het koud. Mijn lief kijkt me aan en ik voel de slappe lach opborrelen. Op de pont naar huis bedenk ik hardop dat de lichtjeswandeling nog tot 17 januari is. Lief slaat een arm om me heen en stelt voor om voortaan onze patat in de stad te halen. Want wat je van ver haalt is lekker. "En van uitstel komt heus geen afstel", mompel ik in zijn hals.

Geluk

Verdorie, nog steeds niet geblogd. Er komt sowieso weinig schrijverij uit mij de laatste tijd. Voorgenomen brieven blijven steken, een ongeopend dagboek naast mijn bed, zelfs de kerstkaarten kregen dit jaar niet mijn volledige aandacht. Terwijl er genoeg te schrijven valt. Het jaar wil overdacht, goede voornemens gewikt en gewogen en kleine man doet elke dag minstens één afspraak die opschrijfwaardig is. Gewoon maar gaan zitten dus achter mijn trouwe geduldige appel...

Geluk:

• Zelf geknutselde kerstversiering in de boom 
• Al 10 jaar Sinterkerst vieren bij vriendin W. met cadeautjes onder de boom, papieren kerstmutsen en veel wijn. 
• Lampjes in de tuin die ons huis sprookjesachtig verlichten
• Een jaar verder zijn en dankbaar zijn...
• Kusjes onder onze mistletoe
• Twee weken lang geen wekker
• Elke ochtend de kinderen bij ons in bed
• Ochtendmoppen van kleine man
• Avondmoppen voor oudste
• In bad met middelste
• Oudste, middelste en kleine man die kerstliedjes van school zingen
• Neem een geit... ofwel de levenswijsheden van Claudia de Breij
• De rollade van mijn vegetarische lief
• Latte macchiato bij Tazzina met uitzicht op de Brouwersgracht
• Weer een blogbegin

Verloren woorden

Het is nu een maand, appt vriendin T. Ik weet het, app ik terug.

Dat krijg je nou van goede voornemens. Van de regen in de drup. Tenminste bij mij dan. Neem ik me voor om gezonder te eten? Dan kost het me slechts enkele weken om vooral door te slaan in ongezonde dingen. Dingen die ik normaal gesproken prima kan laten staan, maar die me na weken van smoothies en havermout-ontbijtjes op de gekste momenten komen achtervolgen. Tuc. Chips. Patat. Mayonaise (zo uit de pot). Neem ik me voor om vroeger op te staan, om meer controle te krijgen over mijn dag, dommel ik op dag vijf al beneden op de bank boven mijn koffie in slaap. Neem ik me voor om te gaan hardlopen, hangen mijn hardloopschoenen in week drie al in de wilgen.


Van de regen in de drup. In september startte ik mijn blogmarathon. In oktober maakte ik de wiebelige balans op om in november nog maar één keer van me te laten horen. Werken dan zelfs fijne voornemens averechts bij mij?

Misschien was er meer aan de hand. Ik kon geen woorden vinden voor de aanslagen in Parijs op vrijdag 13 november. De wereld kleurde even zwart. En hoewel de dagelijkse dingen juist een troost waren, kon ik ook daar niet over bloggen. Het leven moest maar even geleefd en niet beschreven. Hoewel ik blij was dat er door anderen wel geschreven werd. Een dappere brief aan de terroristen van Antoine Leiris, een journalist wiens vrouw was omgekomen. De bijdragen van De Correspondent, een geruststellend en doordacht tegengeluid voor al het lawaai dat klonk in de media en de politiek. Ik had er niets aan toe te voegen. Ik las en luisterde zeer selectief en gebruikte mijn vrije tijd vooral om mijn zegeningen te tellen en te kussen.

Heel af en toe ging ik achter mijn appel zitten, maar de woorden bleven weg. Ze waren verloren. Tot ik ze teveel ging missen. Vandaag waren ze er weer. Gewoon vanzelf, zonder voornemen. Best een zegening.